We willen een paar dagen naar Engeland. Het kan weer, we zijn al drie jaar niet geweest en het voelt als mijn tweede thuis. Dus het gemis is groot, maar nu niet langer noodzakelijk.
We zoeken uit wat nu precies de regels zijn: testen voor vertrek, op dag twee en voor de terugreis, wat formulieren en een Franse erewoordverklaring. Een hoop werk, maar hé, we zijn drie jaar niet geweest!
Als we zover zijn om de camping te boeken – we hebben een kampeerbusje – komt storm Eunice om de hoek zeilen. Ondanks dat mijn lief mij uitgebreid waarschuwt voor omvallende bomen en rukwinden op de route naar mijn werk, besluit hij zelf dat hij best nog even boodschappen kan doen met het busje.
Om bij de supermarkt te komen, moet je door een stukje polder. Eunice ligt op de loer, ziet het busje, en slaat toe op het open stukje polder. Kampeerdak kapot. € 1.500,- schade. Maar het ergste van alles: geen vakantie naar Engeland. Goede raad is duur. Mijn lief had wellicht wat beter naar zijn eigen advies moeten luisteren. Waarom zijn mannen toch altijd zo eigenwijs?
Na een paar dagen mokken bedenk ik me dat we natuurlijk ook een huisje kunnen huren op de camping. Snel kijken: er is er nog maar eentje vrij. Niet voor de hele week, en alleen maar met hot tub, dus allejezus duur. Maar hé, we zijn drie jaar niet geweest, dus boeken maar.
Meteen na aankomst springen we de hot tub in. En terwijl we daarin liggen te bubbelen, bedenk ik me: het huisje had op de foto’s toch een veranda? En een ‘normaal’ bed? Dit huisje heeft geen veranda en slechts een klein opklapbed. Maar afijn, foto’s op vakantiewebsites kloppen sowieso nooit, dus het zal wel.
Als het tijd wordt om naar bed te gaan, trek ik mijn pyjamaatje aan (ja, pyjama. Als ik geen pyjama draag, dan droom ik dat er ‘s-nachts brand uit breekt of een overstroming is, waardoor ik in m’n poedelnakie moet vluchten. Dat is niet alleen een nachtmerrie voor mij, maar ook voor de buren. Als we dan met z’n allen staan te gillen – ik vanwege de ramp die zich in mijn huisje voltrekt en de buren om mijn naaktheid – word ik wakker) en we klappen het bed naar beneden.
Als ik de deur op slot wil draaien, blijkt de sleutel niet te passen. Na lang morrelen kijk ik eens op de sleutelhanger. ‘Cedar Lodge 1’ staat er. Ja, dat is het huisje dat we geboekt hadden. Mijn lief zegt: “Oh, maar we zitten in Shepherd Hut 1. Tenminste, dat staat op de deur…” Aha. Verkeerde huisje. Ik kijk door de deur over het terrein en zie in de verte wat huisjes staan die veel meer op de foto’s van de website lijken.
Ik stamp er in mijn pyjamaatje op af. Mijn lief, die er een bloedhekel aan heeft als ik weer eens iets doe wat boven het maaiveld uitsteekt, sist me na: “Doe normaal! Je kunt niet zomaar bij een ander huisje binnen stampen!” Ik denk enkel: Watch me!
Aangekomen bij Cedar Lodge 1 kijk ik voorzichtig door het raampje. Niemand te zien. Ook geen bagage. Ik probeer de sleutel en ja hoor, hij past.
Ik wil natuurlijk meteen verhuizen, maar mijn lief wacht liever tot de volgende ochtend. Er volgt een discussie, op fluistertoon, want wat zullen de buren wel niet denken, die hij wint.
We liggen de hele nacht wakker op het keiharde en voor onze grote lijven veel te kleine bedje. De volgende ochtend verhuizen we, zodra het kan. Ik laat me in het nieuwe huisje meteen op het bed vallen: dit ligt veel beter en veel ruimer! Mijn lief beaamt dat. En terwijl ik naar de donkere kringen onder zijn ogen kijk, denk ik: Yep, goede raad is duur. Waarom zijn mannen toch altijd zo eigenwijs?
bron: pixabay.com 3291980 (credits: dansalon90)
En waarom zijn vrouwen toch zo meegaand. Je had natuurlijk je spullen kunnen pakken en vast vooruit reizen. Gewoon doen de volgende keer. Jij slaapt goed én krijgt gelijk. Win-win.
Ach ja, ik vind het gewoon veel gezelliger om samen te slapen. Zo vaak gaan we niet samen weg. De ene keer geef je wat, de andere keer krijg je wat