In mijn hoofd is het permanente chaos. En dat vertaalt zich dan ook in een redelijk rommelige leefomgeving. Mijn huis, de kasten, mijn halve meter plank op kantoor. Om mij heen ziet het er niet (nooit…) erg opgeruimd uit.
Jaren hebben mijn ouders en anderen geprobeerd om er wat structuur in te stampen. Rust, reinheid en regelmaat. Daar vaart ieder mens immers wel bij, toch? Ik vond dat altijd onzin. Mijn rommel heeft een bepaalde orde. Ik weet waar alles ligt. Ik heb de deadlines in mijn hoofd en met wat figuurlijke hink-stap-sprongen komt alles (meestal) goed.
Tot het moment dat we lekkage bleken te hebben. En daar in drie weken tijd nog eens twee lekkages overheen kwamen. En dochter in diezelfde weken haar kamer wilde verven en een nieuwe vloer wilde en dan ook gelijk maar haar studeerkamer(tje) en slaapkamer(tje) wilde verwisselen. En de badkamer in zijn geheel gerenoveerd bleek te moeten worden, maar je niet bij de overwaarde van je huis komt na een kankerdiagnose en de bank óók moeilijk deed over een persoonlijke lening. Inmiddels hebben we al weken boven en beneden dozen staan met materiaal (ik heb een wc in mijn woonkamer!) en geen ruimte om mijn (stevige) kont te keren. En alles, echt alles, is onvindbaar. De ‘rommel met systeem’ is nu definitief ‘chaos zonder enige logica’ geworden.
Na vorige week de kamer boven geverfd te hebben en een nieuwe vloer te hebben gelegd, is echtgenoot nu al twee dagen bezig om de badkamer eruit te breken. Vanaf 4 april komt onze redder in nood daar tegen een fikse vergoeding in twee à drie weken tijd een nieuwe badkamer van maken. Hopen we. Waarna we naar Mexico vertrekken voor familiebezoek. Waar ook nog veel voor geregeld moet worden. Oftewel, de chaos duurt nog wel even.
Vluchten naar kantoor heeft geen zin: we verhuizen deze week naar een nieuw pand. Na een aantal dagen pakken, waren we deze week zelfs een paar dagen geheel kantoorloos. Met extreem veel werk overigens, maar goed, dat kan ook zonder kantoor.
Ik dacht altijd dat ik niet zoveel behoefte had aan structuur. Dat rommel bij me hoorde. Maar met iedere dag die deze toestand langer duurt, wordt ook de kans steeds groter dat ik binnenkort door mannen in witte jassen word afgevoerd. Op zo’n steekkarretje à la Hannibal Lecter.
Rust, reinheid en regelmaat. Ik beloof het. Echt.
Als er maar een einde komt aan deze chaos!
bron: pixabay.com 2422442 (credits: ElisaRiva)
