Mijn vriendin is op bezoek. Ze heeft vanavond een date en moet nog even mentaal voorbereiden. Ik stel ik haar meteen allerlei vragen over de heer in kwestie, maar tot mijn verbazing kan ze er maar twee beantwoorden: zijn voornaam en zijn leeftijd. Op mijn vraag of ze soms een ware blind date heeft, krijg ik meteen haar mobiele telefoon onder mijn neus gedrukt, met daarop in volle glorie een heuse dating app. Zo’n “effe scrollen en de mannen liggen aan je vingers (te sabbelen)” geval. Heel lollig.
Ik swipe er meteen vrolijk op los. Blijkbaar hebben we ook nog eens dezelfde smaak, want bij elke nieuwe swipe roepen we min of meer tegelijkertijd: “Ah ja die!” of: “Jakkes!” of: “Oh, hallo Arjan42, dag Arjan42!”
“Girrrl, dít wil ik ook,” roep ik vol enthousiasme na de zoveelste swipe. “Zo geinig, dit!”
Het uitbundige gevoel verdwijnt echter ook meteen weer als mijn vriendin vertelt dat ze vanavond zeer waarschijnlijk ook seks gaan hebben. Dat hebben ze blijkbaar ook al meteen laten doorschemeren (lees: onderhandeld en afgesproken). Kennelijk is dat heden ten dage geheel normaal. Of zoals zij het noemt: modern.
Weg enthousiasme. Dat kan ik dus niet, hè. Echt. Gewoon. Niet. Daten via een datingsite is op zich niet nieuw voor mij, maar dit sociale “click & collect” systeem gaat me toch wel wat (te) ver. Ik moet echt wat langer ‘de sfeer’ proeven, zeg maar. En als die niet goed is, dan meteen via die digitale snelweg ook weer snel weg. Maar volgens mijn vriendin is het niet meer van deze tijd om elkaar eerst maar eens ‘vrijblijvend’ te ontmoeten, laat staan dat je eerst een vriendschap opbouwt voordat je verder gaat.
Nou, laat dan maar zitten. Maar wat als ik zelf ook ooit weer behoefte heb aan een relatie? Moet ik dan ook aan de app? En dan? Moet ik mezelf op de vleesmarkt te keur en te koop zetten? En maakt ’t dan iets nog uit wat je er überhaupt aan tekst neerzet? Je wordt toch meteen opzij geschoven als de eerste aanblik niet bevalt. En als die wel bevalt, maakt het ook niet meer uit hoe je in elkaar steekt. Alleen maar of je te steken valt…
Wat moet je er dan in hemelsnaam neerzetten? Eén of ander magisch verhaal om jezelf goed te verkopen? Mijn god, dan valt de werkelijkheid toch keer op keer weer keihard tegen? Of doet iedereen dat en moet ik, als ik een man “aanklik”, de graadmeter van zijn eigenschappen meteen met zo’n 40% verlagen? Plus, als mijn “date” alleen al vráágt naar de seksuele opties voorafgaande aan date 1, heb ik ‘m al geblokkeerd. En wat als je op die app een bekende tegen komt? Of een collega? Of nog erger, je ex? Help.
Ik heb in mijn hele leven nog nooit een onenightstand gehad, laat staan een seksdate met een totale onbekende. Ik vind een LAT-relatie al modern. Voor mijn gevoel moeten relaties uit een vriendschap voortvloeien. Eerst besnuffelen en kijken of er iets meer is. Of niet. Ik zie mijzelf dus echt niet op zo’n app. Bovendien geloof ik, na drie serieuze relaties, in al mijn wanhoop dat mijn “liefde voor het leven” sowieso ergens in het productieproces is blijven hangen. Die is nooit op de markt uitgebracht. En voor een eventueel reproductie-exemplaar ben ik nu ook niet bepaald uitnodigend of een klassiek ‘lot uit de loterij’:
“Bijna bejaarde [want de 50 komt in de buurt], optisch nog niet al te teleurstellende [want ooit best leuk om te zien en ook ooit aardig slank], verrimpelde c.q. verschrompelde [want 165cm kort – wanneer ben ik gekrompen?!?], nooit getrouwde [maar wel twee kinderen], zelfstandige, stronteigenwijze, single vrouw met bindingsangsten zoekt man.”
Succes…
Ik blijf wel bij mijn oorspronkelijke plan.
Alleen.
bron: pixabay.com 5818099 (credits: Sammy-Sander)
