We bingewatchten Lucifer. Een heerlijke, simpele, humoristische serie, met woordgrapjes, waar je niet al te veel bij hoeft na te denken. Over de duivel, zijn engel-broer en een demon uit de hel, die zich op aarde begeven.
Op de cover waren ze al te zien, maar als dan daar werkelijk dat moment is… De eerste keer dat ze in de serie te zien zijn… in vol ornaat…. vleugels! Ik ben in opperste staat van verrukking. Dát wil ik ook! Ik wil ook kunnen vliegen! Ik heb niet voor niets prachtige roze engelvleugels als schermafbeelding op m’n telefoon.
Ik zei ‘vroeger’ al geregeld iets als: “Op zulke momenten mis ik mijn vleugels.” Ik mis ze soms echt. Dat kan een aantal dingen betekenen: of ik ben ooit een engeltje geweest (de mensen die mij kennen, zullen nu hardop lachen), of ik ben in een vorig leven piloot geweest, of (en dit is het meest waarschijnlijk) ik ben gewoon gestoord.
De opwinding over de vleugels maakt echter langzaam maar zeker plaats voor fascinatie voor het concept ‘hel’ zoals ze dat in de serie neerzetten. In de hel heeft iedereen een eigen kamer en in die kamer zit je in een ‘hel-lus’; een loop waarin je eenzelfde gebeurtenis keer op keer meemaakt. Een gebeurtenis uit je leven waar je je schuldig over voelt. Demonen vertolken de rollen van andere mensen die in jouw situatie aanwezig waren.
Die hel-lus biedt zoveel perspectieven!
Ineens zie ik de mensen die iets naars hebben gedaan in zo’n hel-lus voor me. Bijvoorbeeld zo’n Russische soldaat die Oekraïense vrouwen mishandelt, verkracht en vermoordt. Die zit straks in de hel, waar hij zelf keer op keer gemarteld, verkracht en vermoord wordt, want daar zijn demonen goed in. Uiteraard ziet hij in zijn martelaars de vrouwen die hij zo vreselijk behandeld heeft. Tot in de eeuwigheid.
Of zo’n Lil Kleine. Die in de hel keer op keer met zijn rotkop klem komt te zitten tussen de autorubbers, en uiteraard heeft Jaimie het autoportier vast. Zij blijft intussen roepen dat zij zichzelf niet is, dus dat haar niets kwalijk kan worden genomen. Tot in de eeuwigheid.
Of die groene heks die mij persoonlijk besodemieterd heeft. Ik hoop dat ze mijn gezicht daar voor zich ziet. Ik hou even in het midden wat ik daar met haar zal doen. Tot in de eeuwigheid.
Of wat dacht je van Poetin? Of Ali B? Of mijn persoonlijke favoriet: Hugo de Jonge. Zijn hel-lus zal vast vol zitten met gedraai en gekonkel en bloemschoenen en hij wordt vast en zeker gemarteld door keer op keer een vaccinatie ergens in zijn lijf geramd te krijgen onder het mom van ‘alleen sámen komen we er doorheen, nog éven volhouden!’ Tot in de eeuwigheid.
Mag ik al die klootzakken dan hoogstpersoonlijk naar de hel vliegen? Alsjeblieft? Met mijn schitterende, bij voorkeur roze vleugels? Dat lijkt me prachtig!
bron: screenshot foon JL, wallpaperaccess.com
