“Ieder mens is een toekomstig lijk,’ lees ik zomaar ergens.
Ik schrik ervan. Stel je eens voor!
Nu heb ik redelijk vaak mijn carrièreplannen moeten bijstellen. Dat vond ik geen enkel probleem. Wanneer je ouder wordt, accepteer je veel gemakkelijker dat je soms grote dromen moet opgeven, om kleinere dromen een kans te kunnen geven. Maar je carrière uiteindelijk moeten afsluiten als een toekomstig lijk, daar heb ik best wel moeite mee.
Het besef dat we sterfelijk zijn, is voor mij moeilijk te verdragen. Als geboren optimist houd ik zielsveel van het leven en heb ik genoeg leuke plannen bedacht voor minstens de komende 2500 jaar. Zo hoop ik stiekem voor mijn 2000ste verjaardag toch eindelijk eens een keer ten huwelijk te worden gevraagd. Ook lijkt het me best heel gezellig om een paar honderd achterkleinkinderen te krijgen. Dan ben ik er op die manier in iedere geval van verzekerd, dat er af en toe iemand bij me langs zal komen wanneer ik straks hoogbejaard ben.
En wie weet, wanneer ik veel langer leef, lukt het me eindelijk om de komende jaren eens wat geld opzij te zetten voor mijn oude dag.
Maar toch… ieder mens is sterfelijk. Ondanks alle gemaakte levensplannen, komt er helaas ooit een moment, waarop je de toekomst van je bucketlist moet afstrepen. Daar kan ik heel kort over zijn: het liefste zou ik van zo’n lijst helemaal af willen zien. En nu ik er wat langer over nadenk, is dat deprimerende vooruitzicht misschien wel de werkelijke reden, waarom ik nooit zo’n bucketlist heb gemaakt. De mijne is dus helemaal leeg. Behalve natuurlijk die ene spectaculaire gebeurtenis, waarbij je in een heus lijk zult transformeren. Ik kan er niets aan doen, maar de rillingen lopen nu al over mijn rug. Dan zou ik desnoods nog veel liever zo’n griezelige parachutesprong wagen, bungee jumpen, of gaan vissen met mijn ex.
Maar goed, je zou natuurlijk ook een lijst kunnen maken, waarop je slechts wensen vermeldt die inmiddels al lang en breed in vervulling zijn gegaan. Of je beschrijft gebeurtenissen die voorheen een onuitwisbare indruk op je hebben achtergelaten. Het voordeel daarvan is, dat je deze hoogtepunten dan veel gedetailleerder en naar waarheid kunt beschrijven, waardoor er geen idiote, onhaalbare wensen op je bucketlist komen te staan.
Een lijst, die, in plaats van vooraf, pas achteraf wordt aangevuld. Dit heeft ook nog eens als extra pluspunt dat je dan er zeker van kunt zijn, dat die hele transformatie-happening nooit op je wensenlijst terecht zal komen.
Wanneer ik zou moeten bedenken, wat ik het liefst met terugwerkende kracht op mijn bucketlist zou willen zetten, heb ik genoeg spectaculaire gebeurtenissen meegemaakt, waaruit ik eventueel zou kunnen kiezen. Maar ik kom er tegelijkertijd ook achter, dat deze gebeurtenissen eigenlijk weinig tot niets opleverden of in ieder geval nauwelijks indruk op me maakten. Ieder hoogtepunt is nu eenmaal kortstondig.
Uiteindelijk gaat er helemaal niet om waar je bent geweest, of wat je hebt gedaan, maar is het vooral belangrijk, met wie je het hebt kunnen delen en hoe je je werkelijk met iemand verbonden hebt gevoeld. Dat je leert hoe je je zintuigen kunt openstellen, omdat je je daardoor een stuk gelukkiger kunt voelen.
Dus probeer ik zoveel mogelijk van het alledaagse leven te genieten, ondanks de lichte aarzeling, waarmee het leven zich soms manifesteert. Zo kan ik blij worden van een zonnige dag, een blik van verstandhouding of een lichte aanraking, een prachtig geschreven zin of een simpel dankjewel. Meestal voel ik me gelukkig, heel soms een beetje verdrietig.
Maar in de wetenschap dat verdrietige momenten verdagen en mooie momenten straks kunnen worden bijgeschreven op mijn lijstje, durf ik het leven vol overgave te omhelzen.
‘Het leven doodknuffelen’ – misschien is dát nog wel een mooie aanvulling van mijn bucketlist.
bron: pixabay.com 801266
