Op dit moment zijn we met ons gezin bij familie in Mexico. Een land waar vrouwen heel wat minder rechten hebben dan in Nederland, waar velen nog vastgeroest zitten in voor ‘ons’ ouderwetse rolpatronen en waar nauwelijks ruimte is voor mensen die zich niet willen of kunnen identificeren met de traditionele hokjes voor ‘man’ en ‘vrouw’.
Er was een tijd dat ik met een soort van trots aan Nederland dacht, wanneer ik hier in Mexico was. In ons kikkerland waren we heel wat verder dan hier, had je als vrouw meer kansen en was je veiliger.
Hoe naïef!
In Mexico zijn op dit moment regelmatig demonstraties (vaak onder de hashtag #EnElNorteLasNombramos: “In het noorden benoemen wij hen”) tegen het feit dat er nog steeds, dag in dag uit, vele vrouwen zomaar verdwijnen en later vermoord (en vaak ook verkracht) teruggevonden worden. Veelal journalisten, vrouwen die hun geliefden zoeken, of feministes die opkomen voor vrouwenrechten. Er wordt gerechtigheid geëist en vervolging van de daders, maar desondanks gaat de femicide ook in de huidige tijd gewoon door. Geen vrouw is veilig.
“Las Vallas de la Dignidad” (De muren van de menswaardigheid) – Mexicaanse vrouwen die verdwenen en vermoord weer teruggevonden zijn. #EnElNorteLasNombramos (bron: eigen foto – YdL)
Dus ja, in die zin is Nederland misschien inderdaad iets veiliger. Maar dat in Nederland een vies, oud mannetje als Derksen vindt dat hij walgelijke uitspraken op tv kan doen over een al dan niet waargebeurde en/of ‘penetrerende’ verkrachting, daar – in mijn ogen zeer terechte – kritiek op krijgt, en er vervolgens heel veel mensen zijn, die vinden dat hij niet (meer) voor zijn daden en uitspraken veroordeeld mag worden, dáár kan ik niet bij.
En nog onbegrijpelijker: ook vrouwen roepen op social media dat er ‘tegenwoordig niets meer gezegd mag worden.’ Ook zij vinden dat Derksen slachtoffer is van de hedendaagse cancel-cultuur. En ze zijn tot overmaat van ramp ook nog eens kwaad op diegenen die vinden dat verkrachting níét door de beugel kan, ook niet als het incident een halve eeuw geleden gebeurd is.
Die reacties lees ik met verbijstering. Je bent dus als vrouw geen echte voetbalfan als je dit soort acties veroordeelt? Moet je dan maar lekker met het macho gebral meedoen om er toch nog een beetje bij te horen?
Ja, Nederland is minder vrij geworden dan ‘vroeger’. Minder liberaal, ook minder tolerant. De betutteling gaat ook in mijn ogen steeds vaker te ver. Maar verkrachting, in welke vorm dan ook, was 100, 80, 50 en één jaar geleden fout. Toen, nu, en ook morgen. Het kan en mag niet. En iedereen die nu achter die druipsnor van een man staat, iedereen die dit wegwuift, iedereen die vindt dat dit ‘moet kunnen, zeker in het toenmalige tijdsgewricht’, werkt mee aan het voortbestaan van de onveiligheid van volgende generaties.
Precies deze manier van denken ligt ten grondslag aan het niet respecteren van grenzen door sommige figuren – mannen én vrouwen! Het is de reden dat mijn dochter mij zelfs anno 2022 nog komt vragen of een rok niet ‘te kort’ is, in plaats van of hij leuk staat. Het is ook de reden waarom ik haar ‘s avonds en ‘s nachts niet alleen over straat laat gaan. Ik wil dat niet, want zou ik dat wel doen en iemand houdt zijn handen niet thuis – omdat ze gedronken heeft, een kort topje draagt, of simpelweg in het donker alleen over straat gaat – dan is de kans groot dat uiteindelijk de dader als het slachtoffer gezien wordt, en niet zij. Want ach ja, ‘we maken toch allemaal wel eens fouten?’ Of nog erger: ‘Ze heeft er zelf om gevraagd.’
Walging. Verbijstering. Weerzin. Dat is wat zulke alles goedpratende reacties bij mij opwekken. Ik vind het om te kotsen. Niet te begrijpen. Hoe (sommige) vrouwen denken… nou, de denkwijze van deze vrouwen snap ik totaal niet. En als dit is, hoe Nederlanders denken, dan is het laagje beschaving nog dunner dan het allerdunste laagje vergeelde vernis.
Ik ben het voor 100% met je eens. En heb ook met woede en verbijstering gelezen hoe een stelletje achterlijke vrouwen die vieze ouwe vent steunen! Wat hij daar vertelde was ook in die tijd NIET NORMAAL. En ik kan het weten, want ik ben nog oder dan die engerd!
Ik kijk heel weinig tv, en zeker niet naar een programma waar hoofdzakelijk over voetbal en aanverwant geneuzel gepraat wordt, maar word onderhand ook wel erg nieuwsgierig naar wat Johan Derksen werkelijk gezegd heeft. Wat ik over de affaire hoor en lees wordt elke keer weer aangedikt en er komen allerlei vrij ongunstige kwalificaties en (voor)oordelen bij.
Hierdoor zie ik me onderhand genoodzaakt eega eens te vragen of ze dat betreffende programmaonderdeel weer terugzoeken kan. Pas dan kan ik me een oordeel vormen, want dat is bijkans onmogelijk als ik af moet gaan op wat ik erover hoor en lees.
Ik ken Johan Derksen alleen van een muziekprogramma dat hij had, of nog heeft op Radio-Drenthe en daar heb ik altijd met plezier naar geluisterd als ik in het noorden was.