Drie jaar geleden zijn we verhuisd naar een schattig huisje in een kleine, middeleeuwse vestingstad. Voordat we verhuisden, hebben we het volledig verbouwd. Sinds die tijd zijn we, tussen alle bedrijven door, bezig geweest met de afwerking (die overigens nog niet klaar is).
Maar, ik ben het zat. Na drie jaar wil ik eindelijk eens aan de tuin beginnen.
Ik heb namelijk nog nooit een tuin gehad (oh, de blijdschap toen ik voor het eerst in mijn leven een kliko aan straat mocht zetten!) en ik heb grootse plannen. Er komt een witte, houten veranda tegen het huis met uiteraard een prachtige klimmer, liefst lekker geurend en groenblijvend. De tuin wordt een Engelse cottagetuin en het liefst zo ecologisch mogelijk. Met stapelmuurtjes, verschillende niveaus, een wadi, regentonnen, planten en struiken voor vogels, insecten en vlinders (en hopelijk een egeltje…), een ieniemienie moestuintje, sfeerlichtjes, gargoyles, elfenhuisjes… en dat allemaal op nog geen 40m2.
Eén van de dingen die ik ook graag in m’n tuintje wil, is een Japanse esdoorn. Prachtig, dat vlammende rood.
Maar ja, na verbouwen, verhuizen, drie lange jaren vol afwerkklusjes en met een boekhandelssalaris, is het geld ver voorbij ‘op’, dus de beplanting zal waarschijnlijk in etappes gaan.
Een paar dagen geleden zag ik op de Nextdoor-app een oproepje. Iemand had drie kleine Japanse esdoorns ‘over’ die gratis opgehaald mochten worden. Ik reageerde als tweede, in de hoop dat de eerste reageerder er, net als ik, ook maar eentje wilde. En dat wilde ze, bleek zondag.
Toen ik de weggeefster aan de telefoon had om iets af te spreken, vertelde ze me dat zij die drie boompjes had gekocht voor in haar tuin. Maar later was ze erachter gekomen dat ze giftig zijn voor paarden. En haar buurvrouw heeft paarden. Ze was bang dat de dieren ziek zouden kunnen worden (of erger) als de wind wellicht wat van haar mini-boompjes naar de buren zou waaien.
Toen ik haar vroeg of ze er echt niets voor wilde hebben, reageerde ze heel beslist: “Nee, het is mijn eigen schuld, je mag er gewoon eentje op komen halen.”
Dat is toch een meer dan verfrissend verhaal na alle VI-perikelen en stiekeme prikkers op festivals?
Ik ben zondagmiddag mijn boompje op gaan halen. Ik had een klein cadeautje als dank meegenomen: een organza zakje met gedroogde lavendel, een edelsteentje en een sleutelhanger er in. De dame was al blij verrast, maar dochterlief trok meteen het zakje uit haar moeders hand, duwde haar neus er tegenaan en zei verrukt:”‘Oh, wat ruikt dat lekker! En wat een leuk zakje!”
Weg zakje.
Dolblij ging ik met mijn mini esdoorn naar huis. Ik heb nog nooit iets gratis gekregen. En nu heb ik gratis en voor niks een prachtig boompje, een mooi verhaal én iemand anders verrast.
Ik word hier toch zó ongelooflijk blij van.
bron: eigen foto (JL)
