Als ik mij ergens thuis voel, dan is het in mijn tuin, mijn Hof van Eden. Vooral op een zonnige dag als deze. In mijn luie stoel, onder de grote appelboom – verder staat er niet zoveel in mijn tuin – blader ik door de krant en worstel mij door het ene na het andere rampspoedbericht.
Bah.
Met een zucht sla ik de krant weer dicht. Tijd voor actie. Ik pak mijn telefoon en bel het nummer dat ik in een zojuist gekocht pak Brinta heb gevonden op een stuk papier. Erg handig, want Google kon mij niet geven wat ik zocht.
“Goedemorgen, u spreekt met de helpdesk van God, wat kan ik voor u doen?”
“Ja goedemorgen, spreek ik serieus waar met Gods technische team?!”
“Natuurlijk,” klinkt een lichtelijk geïrriteerde, genderneutrale edoch mannelijke stem. “Dat nummer heeft u toch gedraaid? Nou dan! Wat kan ik voor u doen?”
“Eh, wel, nou, het zit zo… Als u af en toe een blik naar beneden werpt, dan heeft u misschien wel gemerkt dat het hier op aarde nogal een bende van jewelste is?”
“Juist ja… wat een toestand zeg. Heel vervelend voor jullie.” Zijn stem klinkt afwezig en zo te horen bewerken zijn handen ijverig een of ander toetsenbord. Duidelijk ergens anders mee bezig.
Ik ga stug door: “Oorlog in het oosten én in eigen land op Schiphol, weer een bloedbad in een Amerikaanse school, nóg meer honger in Afrika… En zo kan ik wel even doorgaan.” Ik draai dramatisch mijn ogen ten hemel. Jammer dat de persoon aan de andere kant van de lijn ’t niet kan zien. “Hoe dan ook. Mijn vraag: zou alles op aarde alstublieft weer kunnen terugkeren naar de situatie zoals die vroeger was?”
“Eèhm… wat bedoelt u precies met ‘vroeger’?” De man lijkt ineens een stúk meer geïnteresseerd.
“Gewoon, terug naar vroeger, naar de tijd toen premier Rutte nog geen eelt op z’n vingers had van het onderste stenen naar boven halen. Toen het Eurovisie Songfestival nog echte zangers had in plaats van wolven, bananen en heftig playbackende, op zichzelf geilende presentators. Of gewoon helemaal terug naar ‘den beginne’? Een vette reset, zou dat niet geweldig zijn?”
Ik hoor geen tikkende vingers meer. Eindelijk, aandacht! Een ingehouden adem aan de andere kant van de lijn. Dan wordt het stil. De lucht wordt donker, de wind gaat liggen en moeder aarde stopt met draaien. Zij houdt haar adem in.
“Ok mevrouw, schrijft u even op: nummer een, hoofdletter Dee, kleine ie, hoofdletter Oo, nummer nul, hoofdletter Tee. Heeft u dat?”
“Ja, 1 D i 0 o T, klopt dat?”
“Helemaal goed mevrouw. Deze code graag op een briefje weer in het pak Brinta doen, dan komt het allemaal goed.”
”Wow. Geweldig! Bedankt alvast, hoor!” Ik frommel het briefje met de code – wat zou het betekenen? – in het Brintapak. En terwijl de wereld in versneld tempo tegen de tijd indraait, de seizoenen achterstevoren voorbij gieren en de jaren snel terugtellen, pluk ik een mooie rode appel uit de boom.
‘Bron van alle ellende’ staat er met minuscule letters op.
Met de voor mij zo karakteristieke gretigheid bijt ik er een zo groot mogelijke hap uit.
Lekker.
bron: pixabay.com 2748828 (credits: KELLEPICS)
