Ik sta verloren langs de kant van de weg. Ik heb zojuist een lekke band gereden. Terwijl ik op de wegenwacht wacht, heb ik tijd om wat te mijmeren. Omdat ik al een paar dagen spuugchagrijnig ben, lijkt het me een goed idee om, zoals allerlei goeroes en coaches adviseren, maar eens te kijken waardoor dat dan nu precies komt, zodat ik het kan ‘verwerken’ en weer door kan met m’n leven.
Na enige overpeinzing kom ik tot de conclusie dat het een opeenstapeling van irritaties is.
Op de stoffenmarkt werd ik een paar dagen geleden door andere vrouwen voor bijna elke kraam weggeduwd.
Op de weg wordt er gebumperkleefd dat het een lieve lust is. Op smalle polderweggetjes (waar je maar 60 mag en ik toch echt nét iets harder ga) word ik alsnog met een rotgang ingehaald.
Tegenliggers op diezelfde polderweggetjes blijven midden op de weg rijden en vertikken het om opzij te gaan, waardoor ik geregeld met samengeknepen billen zit.
Als ik in een winkel om hulp vraag, wordt er met een wapperende hand vaag een richting aangeduid waar ik iets zou moeten kunnen vinden. Wat me natuurlijk nog steeds niet lukt, want ik had niet voor niets om hulp gevraagd.
Die schreeuwende, oude, witte man die vindt dat hij gecanceld wordt, is gewoon weer terug op tv, met middelvinger en al.
Op festivals heb je tegenwoordig steeds meer kans op een stiekeme, venijnige prik met een of ander goedje waar je niet op zit te wachten.
En dan zal ik maar niet eens memoreren aan al het gelazer in politieke kringen als toeslagenaffaires, aardgasaffaires, landbestuurders die wegkomen met geheugenproblemen en liegen, oorlogen, …
Een ietwat onsamenhangende waslijst van kleine en grote ergernissen. Ik bekijk het allemaal met verbazing en vraag me af hoe wij zo ver gekomen zijn. Hoe het kan dat we geen greintje vriendelijkheid, tolerantie of behulpzaamheid meer voor elkaar over hebben.
Zijn we gebrainwasht? Of zijn we zo murw geslagen door drie jaar lockdown dat we het gewoon niet meer kunnen opbrengen om vriendelijk tegen een vreemde te zijn? Zijn we het verleerd? Of zijn we gewoon ontzettende egoïstische horken geworden die het normale boerenverstand verloren hebben?
In de tussentijd sta ik al meer dan een uur te wachten. Er zijn al heel veel auto’s langsgereden. Geen enkel bestuurder heeft ook maar even vaart geminderd of is gestopt om te checken of alles oké is. Volgens de app duurt het nog zo’n 20 minuten voordat de ANWB er is. Er rijdt een politiewagen langs. Zelfs die stopt niet.
Na zo’n anderhalf uur wachten gaat er eindelijk iemand langzamer rijden. De bestuurder werpt me een vriendelijke blik toe en steekt vragend zijn duim op: ‘Alles oké?’Ik glimlach en steek ook m’n duim op: ‘Alles oké!’
Gelukkig. Er is tóch nog vriendelijkheid en behulpzaamheid in de wereld! Ik realiseer me dat ik juist zou moeten focussen op de dingen die wél deugen. Dáár moet ik mijn aandacht op vestigen. Immers, dat wat je aandacht geeft, groeit. Althans, als ik al die goeroes mag geloven. Dan zou er vanzelf weer meer vriendelijkheid en behulpzaamheid op mijn pad moeten komen. En terwijl ik dat denk, zie ik de gele bus van de wegenwacht aankomen.
Zie je; het werkt al!
bron: pixabay.com 76564
