Wat zijn mannen toch anders dan vrouwen. We zijn volkomen anders geprogrammeerd. Mannen jagen en duiken het liefst op alles wat een leuke lach heeft. Of simpelweg een hartslag, zo lijkt het. Wij vrouwen analyseren ons suf om toch altijd weer iets te kunnen vinden waarover we kunnen zeiken. Met twee pubermeiden zie ik al mijn jeugdervaringen dan ook weer vrolijk in de herhaling.
Roos hangt al maanden aan dezelfde jongen (goddank nog niets meer dan een kusje) die zich niet wil binden, maar ook niet accepteert dat zij het te leuk krijgt met andere jongens. Sophie kreeg, tot mijn grote schrik, vorige week van haar (ex)vriendje Luuk te horen dat hij het na ruim een jaar toch voor gezien houdt. Hij wil nog wat meer “genieten van het vrijgezellenbestaan”. In een week tijd heeft hij alweer enige nieuwe vrouwelijke exemplaren veroverd en is mijn meisje volkomen heart-broken.
Schokkende snikken, woorden van onbegrip en de totale wanhoop belanden dagelijks op mijn schouders en ik huil net zo hard mee. Haar zo verdrietig te moeten zien, breekt mijn moederhart. Ik begrijp die jongen wel, maar dat kan ik alleen met grote voorzichtigheid en de nodige nuances uitspreken. Mijn dochter kijkt vooral steeds weer naar de toekomst. Wil alles “samen” doen en verwacht dat haar vriendje dat ook zo voelt en wil. Maar die knul is veel te jong en verliefd in de relatie gedoken en moet nog véél volwassener worden (lees: eerst de wilde haren kwijtraken).
En dus behandelde ze Luuk als een circushondje dat ze graag het nodige wilde bijbrengen. De romantiek werd er bij wijze van spreken ingeramd. Gelukkig ziet ze dat nu zelf ook, getuige haar snikkende “ik heb m zelf weggejaahaahaaagd…” Een wijze levensles dus. Het zal ook niet de laatste keer zijn dat ik me voor haar of Roos moet opwerpen als steunpilaar. Niet dat ík nou bepaald het voorbeeld van stabiliteit ben. Ik woon niet voor niks alleen met mijn dametjes. vNa hun vader wel één lange LAT gehad, maar toch. Ook die is gesneuveld. Ik ben blijkbaar niet geschikt.
Waar mijn meiden dus de grootste moeite hebben om een serieuze kandidaat aan te trekken én vast te houden, concentreer ik me intussen op de leeftijdscategorie mannen die de midlife crisis-levensfase al gepasseerd zijn, namelijk op die exemplaren, die alle wilde haren verloren hebben. En alle andere haren meestal ook. En nu blijken die rollen dus ineens compleet omgekeerd: zíj klampen zich wanhopig aan míj vast. Bang om alleen te zijn, beloven ze gouden bergen en dragen ze je op handen. Denken na twee koppen thee dat jij absoluut de ware bent.
Vroeger zou ik daar meteen van warm van zijn gelopen. Nu niet meer. Verpest door de eerste twee levensfasen van het andere geslacht. Dus, man, jij bént helemaal niet verliefd! Je baalt ervan om alleen het huishouden te doen en voor je kinderen te zorgen en je bent chronisch geil. Dat is heel wat anders. Door dit alles zet ik tegenwoordig elke vorm van mannelijke toenadering meteen om in ‘mannentaal’. Dat gaat zo:
| “Heb je zin om een keer een drankje te gaan doen?” | = “Ik ben geil en wil neuken.” |
| “Ik wil mij niet binden, dus gewoon even zien hoe het loopt.” | = “Ik wil ff checken of je om aan te staren bent en dus neukbaar.” |
| “Ik ben zó verliefd op je…” | = “Ik ben geil en wil op dit moment alleen met jou neuken” |
| “Ik ben best bereid om op jou te wachten.” | = “Ik wil best nog twee weken trekken en dan pas neuken, als het dan ook maar gebeurt.” |
| “Ik voel me totaal met jou verbonden en zou naar het einde van de wereld voor je gaan.” | = “Ik sta nu zó lang droog, ik doe echt alles om eindelijk eens weer te kunnen neuken.” |
| “Ik zou heel graag weer willen trouwen… Ik mis een maatje.” | = “Ik ben het spuugzat om steeds zoveel moeite te moeten doen om te kunnen neuken… Ik mis een prikgaatje.” |
Ik houd er dus niet echt een romantische interpretatie op na. Terwijl het eigenlijk lief bedoelde
uitingen van affectie zijn. Uiteraard laat ik me over deze korte, harteloze, opsomming niet uit tegen mijn meiden. Hun romantische kijk op een toekomst samen met prince charming is te mooi om nu al genadeloos voor hen te verpletteren. En ondanks alles had ik nooit iets willen missen. De herinneringen zijn te zoet.
Ik zou willen dat ik dat vertrouwen nog steeds had. Ik wil dat mijn hart nog steeds sneller gaat kloppen van een warme knipoog of een paar lieve woorden. Ik wil die onbevangenheid waarmee je met een paar vlinders in je buik je vol stort in een prachtig avontuur. Heerlijk. Helaas heb ik mijn laatste korte heftige avontuur al voortijdig doorgestreept. Die welbekende vlinders die daar plots bij een lichte aanraking tevoorschijn komen brengen me spontaan diarree en hartritmestoornissen.
Er zullen vast nog plenty leuke en lieve mannen zijn die oprecht menen (of hopen?) dat zij toch meer geluk vinden in de stabiliteit van een vaste relatie. Maar ik kan er niet mee overweg. Ik schiet in stress-stand en ren keihard de andere kant op.
En ik weet niet of ik daarmee nu heel sterk ben of juist heel zwak. En dat maakt me dan toch wel weer verdrietig. Op dit moment zijn gewoon even alle mannen kut. Want mijn meisje huilt nog steeds.
bron: pixabay.com 334970
