Laat ik voorop stellen dat ik werkelijk geen idee heb waarom ik me toch iedere keer weer laat verleiden tot een spirituele cursus, workshop of (zelfhulp)boek, terwijl ik weet dat het bij mij toch niet werkt. Ik noem het ‘hoop houden in bange tijden’. Want een hoopvol mens ben ik, ondanks de bange tijden.
Ik ben onlangs begonnen aan de eerste module van een TAO-training. De eerste oefening dit keer is om je I-kracht te activeren. Als dat eenmaal lukt, is het natuurlijk de bedoeling dit steeds vaker en langer vol te houden, met name in het dagelijks leven.
Zoals bij iedere voorgaande cursus, waar je oefent met mindfulness, in balans zijn, in je kracht staan, of hoe het dan ook genoemd wordt, lukt het me de eerste dagen vrij aardig. Het Universum, dat ’t allemaal zo eens aangekeken heeft, denkt dan echter op een goed moment: “Zo, dus jij wilt oefenen met in je I-kracht staan (dan wel: mindful/in balans zijn)? Da’s mooi. Ik zal jou eens iets te oefenen geven.”
De week startte met mijn lief die weer eens aan een periode van keihard snurken begon. Ik denk dat ze het twee straten verder ook kunnen horen. De kopjes rammelen beneden in de kast. Probeer maar eens in je I-kracht te blijven (dan wel: mindful/in balans) met die rotherrie naast je.
Daarna was het m’n naaimachine die dwars lag. Het ding produceerde alleen nog maar grote lussen draad. Drie keer opnieuw alles ingeregen, drie keer hetzelfde resultaat. De vierde keer ging het ineens wel goed. Geen idee waarom. Maar goed, probeer maar eens in je I-kracht te blijven (dan wel: mindful/in balans) als je geen idee hebt wat er mis is en zo’n kleremachine niet doet wat je wilt, terwijl je ernstig slaaptekort hebt.
De genadeklap kwam toen ik een dag moest werken met een nieuwe collega en de twee werkgevers een dagje weg waren. Natúúrlijk ging alles mis: chagrijnige leveranciers, 12 kratten nieuwe boeken zonder stickers en zonder pakbonnen, waarbij er ook nog 3 kratten manco waren en we alles handmatig moesten controleren, invoeren en stickeren, terwijl het ondertussen ongewoon druk was in de winkel en de klanten ook nog eens veel ongewone vragen hadden die de nieuwe één op één naar mij doorschoof (wat logisch was; ik neem haar niets kwalijk), terwijl er ondertussen nog zes andere grote dozen werden bezorgd en de puinhopen zich opstapelden, omdat ik geen tijd had om alles te verwerken, en dat alles, terwijl ik onlangs nog een discussie met m’n werkgevers heb gehad, omdat ze vinden dat ik niet zoveel verantwoordelijkheid moet nemen, maar ik geen idee heb hoe dat dan moet en ik dus ondertussen sta te prakkiseren wat in deze situatie dan precies ‘minder verantwoordelijkheid’ zou zijn, terwijl ik ook nog eens chronisch slaapgebrek heb door het gesnurk van m’n lief.
Nou, blijf dan maar eens in je I-kracht (dan wel mindful/in balans)!
Het is niet te doen.
bron: pixabay.com 2244302
