Ik moet naar mijn werk. Ik ben al laat en als ik op de autoradio hoor dat er op mijn traject een ongeluk is gebeurd, besluit ik om maar weer eens mijn sluiproute te nemen. Terwijl ik mijn weg voortzet, overweeg ik om straks ook nog maar dat ene weggetje in te slaan, waar ik eigenlijk niet in mag. Maar het scheelt wel een heel stuk én ik MOET tanken. Ik ben voorbij het één na laatste streepje. Hoewel ik me heb laten vertellen dat ik dan nog minstens 40 kilometer kan rijden, vrees ik dat ik elk moment stil kan komen te staan. Dus dan maar de allerkortste route.
Vlak voor de bewuste “verboden” afslag rijd ik in een fuik. Verdorie, ook dat nog. Daar komt meneer agent al naar mijn raampje. Ik lach breeduit. Dat helpt bijna altijd, in zulke politiesituaties.
“In een zonnig humeur vandaag, zo te zien?” vraagt meneer Blauw.
Mijn humeur is helemaal niet zonnig, maar schuldbewust. Maar dat kan hij niet weten. Ik vraag hem voor de zekerheid alvast of je ook een boete kunt krijgen voor een verkeersfout die je nog niet hebt begaan. Better safe then sorry, nietwaar? Hij antwoordt ontkennend en dus vertel ik hem dat ik overwoog om rechtsaf te slaan en dat dit de reden is van mijn schuldbewuste, brede glimlach.
Hij antwoordt, nu eveneens grijnzend, dat ik dan mooi geluk heb gehad dat ze daar stonden en dat ik hen op tijd had opgemerkt, omdat het anders een wilde achtervolging zou zijn geworden. Ik heb meteen last van beeldvorming en zie mezelf al recht over de rotonde vliegen in mijn Nissannetje met drie zwaailichten achter mij aan. Was een leuk verhaal geweest, maar liever toch maar niet.
Intussen ben ik in de vaste veronderstelling dat meneer Blauw en collega’s heel iemand anders moeten hebben en het hier slechts een formaliteit betreft.
Helaas. Niet dus.
“Mag ik uw vrijwaring zien alstublieft?” vraagt hij.
“Mijn watte?” Verbluft kijk ik hem aan.
“De ontheffing die u heeft om hier te mogen rijden op dit tijdstip.”
“Euh, ik weet nergens van, meneer, waar staat dat?” Ik weet oprecht niet waar hij het over heeft. Meneer agent zegt dat dit op het bord staat aan beide kanten van de route. Die borden heb ik dus even gemist. Al tig jaar gemist. Hoe dan? Straks maar even checken, ik geloof er niks van.
De boete blijkt honderd euro en om mij heen hoor ik de ene na de andere smoes. Van: “Ja maar… Ik volgde blind mijn navigatie!” tot: “Ik kan m niet vinden, maar ik heb dat papiertje zeker ergens hier.” Ook mijn lieve glimlach en de vraag of ik korting kan krijgen, aangezien ik nog nooit een boete heb gehad, helpt geen biet. Meneer Blauw is meedogenloos.
“Nou ja, dan ik eet wel pannenkoeken en tosti’s op de camping, meneer”.
Inmiddels staan er al acht auto’s en sta ik muurvast. De sfeer is echter best gezellig.
Terwijl mijn rijbewijs wordt gecheckt, doe ik een snelle berekening in mijn hoofd (voortaan toch omrijden of eens in de tien jaar een boete van honderd euro? ) en bedenk ik tevens nog even een goede smoes. “Euh, gelden deze strenge regels ook voor bestemmingsverkeer? Ik moest hier namelijk iets ophalen van Martkplaats en de verkoper heeft mij niet gezegd dat ik dan buiten die tijden moet komen,” probeer ik. De agent kijkt me onderzoekend aan en ik word rood.
“Wat heeft u gekocht en wat is het adres, mevrouw?” vraagt hij formeel.
Kut. Ik ben zo’n slechte leugenaar. Ik verzin weer eens een halfbakken, ongeloofwaardig verhaal. Ik schiet in de lach. “Het woord ‘fiets’ komt als eerste in mij op, maar ja, who am I kidding,” ondertussen wijzend naar mijn piepkleine Nissan-achterbankje, waar nog geen tiener oppast, laat staan een fiets.
De agent lacht hard. “Helaas mevrouw, dat heet nou pech”. Als hij mij m’n rijbewijs weer overhandigt, begint het keihard te regenen.
“Ah, nee hè… Heb ik weer,” mompelt hij. Ik kijk hem aan en schiet nu ook in de lach.
“En dát, meneer agent, heet nou instant karma!” floep ik eruit.
“Ben bang dat u gelijk heeft,” grinnikt hij terug.
Als de hele opstopping is afgewerkt, kan ik eindelijk mijn weg vervolgen en bedenk ik me dat dit de allereerste boete is waar ik me niet heb weten uit te kletsen. Shit. Ik word echt oud. Mijn jeugdige charmes werken niet meer. Voortaan toch maar braaf omrijden.
bron: pixabay.com
