bron: eigen foto (LW)
Ik heb ze heel recent voor het eerst ontmoet. Op het family & friends openhuis event van Elektrolas lastechniek.
Robot en Cobot. Twee industriële, roterende en vibrerende types. Robot, nogal solitair en ietwat eigenzinnig, dat kan een uitdaging zijn. Hij opereert het liefst in afgesloten ruimtes. Dat is nodig, want je kunt zomaar gekatapulteerd worden als hij enthousiast uithaalt met zijn swingarm.
Nee, dan Cobot! Ik val als een blok voor hem. Hij is collaboratief, flexibel inzetbaar, eenvoudig in te stellen, én, ook heel handig… hij heeft ingebouwde sensoren. In mijn beleving betekent dat gevoelig.
Helaas is Cobot mijns inziens iets te sensitief waar het relationele contacten betreft, want komt hij tijdens een beweging in aanraking met een mens, dan stopt hij direct. Veiligheidshalve is dat natuurlijk prima, maar met mijn Cobot ga ik het vooral gezellig hebben. Niks stoppen. Er moet nog wel wat aan gesleuteld worden voor ik hem ingepakt en gestrikt mee naar huis neem. Zo meen ik gelezen te hebben dat hij uitgerust kan worden met één of meerdere zuignapjes!
bron: eigen foto (LW)
Oei, wel bij de les blijven. anders mis ik het vervolg van de rondleiding. Ik mig/mag zelf aan de slag en krijg een lasjas aangereikt. Runderleer. Strak model. Kan zo de catwalk op. Ook lashandschoenen behoren tot de uitrusting. Extreem hittebestendig. Kom maar op met die hete lasdruppels, rondvliegende splinters en het UV licht. Tot slot zet ik een veiligheidshelm op. Het wordt me zwart voor de ogen…
Even ben ik terug in de tijd. Achterop bij een vriendje met motor. Bijna liggend suizen we samen de bocht door. Allebei met helm en in het leer, vet !
Vervolgens bevind ik me op een andere planeet in ons zonnestelsel. Net als ik in mijn ruimtepak met trage sprongetjes een wandelingetje wil maken, klapt het donkere schermpje van de helm omhoog en heb ik weer zicht. De stem van de lasdocent brengt me terug in het nu. ‘Als u zover bent, kunnen we beginnen.’
Na wat uitleg mag ik het zelf doen. Donker schermpje naar beneden, lastoorts ingedrukt houden en… jaaa, daar gloeit wat en las ik een bijna perfecte naad. Dat laatste mocht ik willen. Wel begrijp ik van de docent dat juist ‘lassies’ zo goed zijn in het fijne las-handwerk.
Voor mij geen carrièreswitch meer. Om in whisky-termen te spreken: ik behoor tot het soort ‘lang gerijpte single malt Glenlivet’, ouder dan 50 jaar. Da’s nog positief uitgedrukt.
Of in termen van kaas, overjarig. Getsie, dat klinkt ongezellig. Vooruit dan, ik beschik over unieke rijpingskristallen. Beter ?
Het openhuis eindigt ontspannen en supergezellig met eigen biertjes (‘lasschuim’), wijntjes, ijs en heerlijke hamburgers, waarvoor je wel een Bossche bakkes moet hebben. Dat alles muzikaal omlijst. Niks meer aan doen !
Bij vertrek neem ik afscheid van Robot en Cobot. Sorry heren, ik ga toch voor vlees en bloed. Cobot zwaait me uit. En huh, zie ik het goed? Werpt Robot me met zijn zwenkarm een kushandje toe ? Ik kom nog eens terug…
bron: pixabay.com 2378668
