“U spreekt met de receptioniste van camping De Corfwater.”
“Mevrouw, ik zou graag mijn reservering willen annuleren. Ik had een kampeerplek aan het water gereserveerd.”
“U bent wel erg laat met afzeggen,” klinkt het bestraffend door de telefoon. “Zou ik misschien mogen weten, wat de reden van uw annulering is?”
“De hond. Er mogen geen honden op de camping. Dat was aanvankelijk geen enkel probleem, want mijn moeder zou voor mijn dementerende hond zorgen. Maar ze was eigenlijk vergeten dat ze zelf nog een extra week op vakantie zou gaan. U raadt het al, in precies dezelfde week. En ik heb geen andere oppas,” ratel ik. “Voor de hond bedoel ik,” voeg ik er voor alle zekerheid nog aan toe.
Met enige tegenzin wordt mijn boeking geannuleerd. De aanbetaling ontvang ik helaas niet retour, voegt ze er bits aan toe. Ik beëindig ons gesprek en draai een nieuw nummer.
“Met camping IJsselstrand!”
“Mevrouw, ik zou graag mijn reservering willen annuleren,” herhaal ik zuchtend hetzelfde recept.
“En de reden daarvoor is?”
“Mijn vriend.” Laat ik nu maar eens de korte verklaring proberen.
“Ach, hij is verhinderd?”
Omdat mijn tranen hoog zitten, geef ik de receptioniste slechts een ‘ja’ en verder geen nadere informatie. Maar het laatste gesprek met mijn lief gonst al de hele dag door mijn hoofd.
“Voorheen voelde ik me altijd zo blij wanneer ik naar jou toe reed. Maar dat gevoel ben ik op de een of andere manier kwijtgeraakt…” bekende hij gisterenavond tijdens ons telefoongesprek. “Dus eerlijk gezegd twijfel ik heel erg over het voortzetten van onze relatie.”
Sindsdien maken mijn emoties onbemande last-minute vluchten. Dagelijks stijg ik op vanaf een overvolle luchthaven, waar oplopende irritaties en boosheid me parten spelen, maak ik vervolgens ongeplande tussenlandingen op onbekend terrein om uiteindelijk te kunnen landen op eerder bezochte melancholische bestemmingen, waar mooie herinneringen me intens verdrietig stemmen.
“Mevrouw?”
“Ja?”
“Eigenlijk mag ik niet meer annuleren. U zou komende week hier al verblijven.”
“Jawel,” vlieg ik ineens op, “maar wanneer een jarenlange relatie tijdens één telefoongesprek van hooguit twintig minuten kan worden beëindigd, dan lijkt me een simpele annulering toch ook geen enkel probleem op te leveren?”
“U ontvangt…”
“…de aanbetaling niet retour. Ik weet het,” vul ik geïrriteerd aan. “Tot die pijnlijke conclusie kwam ik gisterenavond ook tijdens het telefoongesprek met mijn lief. Gemaakte investeringen betalen zich helaas niet altijd terug.”
Zuchtend zoek ik op de computer naar het volgende telefoonnummer.
“U spreekt met sauna Beerendonck.”
“Ik wil mijn reservering annuleren… de toegang inclusief het romantische diner voor twee…”
“Dat is erg jammer voor u, mevrouw, dat het niet door kan gaan,” klinkt het onverwachts bijzonder vriendelijk en begripvol. “Maar ik zie in de computer dat U hier samen vaker bent geweest, dus tot een volgende keer dan maar weer, zou ik zeggen.”
Ik voel een brok in mijn keel schieten en maak een gierende noodlanding op de startbaan. Verdrietig staar ik naar de webpagina van de sauna.
“Ontspanning, verkoeling en weldadige warmte. Beleef het ultieme vakantiegevoel,” staat er in vette letters geschreven.
Ik onderdruk een lichte snik.
“Mevrouw, gaat het een beetje?” klinkt het bezorgd aan de andere kant van de lijn.
“Jawel, het gaat wel,” stel ik haar snel gerust. “Maar mijn vakantie is net ook al geannuleerd,” probeer ik licht gegeneerd een enigszins neutrale verklaring voor mijn moment van zwakte te vinden.
“Ach ja, ik heb toevallig net gelezen dat komende week weer veel vluchten op Schiphol worden geannuleerd. Vervelend voor u, hoor. Dubbele pech. Maar misschien is het een idee om iets op een leuke camping in Nederland te reserveren?”
“Fasten your seatbelts,” fluister ik zachtjes tegen mezelf, terwijl ik me opnieuw tot duizelingwekkende hoogtes voel opstijgen, om daarna weer zwaar te crashen in onherbergzaam gebied.
bron: pixabay.com 4250178
