De wereld staat in brand (elke dag een beetje meer, lijkt het wel), maar gelukkig zijn er genoeg alledaagse dingsigheidjes waar ik me nog wél over kan verbazen.
Ik heb tussen halflang en lang haar. Retestijl en -dik. Een simpele paardenstaart met een elastiekje hangt binnen 5 minuten tussen m’n schouderbladen. Iets creatievers hoef ik niet te proberen, dat is zonde van de tijd en de lamme armen. Ik ben stikjaloers op mensen met krullen, maar dat terzijde.
Al ruim een jaar kijk ik heimelijk naar allerlei …. ja, wat zijn het…. dingen… van Dyson. Multistylers, airwraps, weet ik veel hoe ze die dingen noemen. Ik heb weet van een föhn en een krultang, en daar houdt mijn kennis wel op. Maar het hele assortiment Dyson haar-dingen is echt verbijsterend. Niet te betalen, maar het is natuurlijk ook wel iets anders dan een simpele föhn of krultang die je voor 20 euro bij ’t Kruidvat kan kopen.
Bij zo’n apparaat van Dyson krijg je minstens 5 opzetstukken, die er allemaal uitzien alsof ze door de CIA prima gebruikt kunnen worden bij hun secret off-the-record marteltechnieken.
Tot nu toe heb ik nog steeds werkelijk geen idee waar het verder voor kan dienen en of het iets kan met dat wat ik veel te veel en veel te stijl op mijn kop heb zitten.
Overigens kwam ik tijdens mijn diepgravende onderzoek naar Dyson dingen voor ’t haar een Dyson luchtreinigende (!) koptelefoon tegen. Net een gasmasker, misschien wel handig in deze tijd.
“Een draagbaar audio apparaat van hoge kwaliteit. Met een contactloos vizier voor een continue stroom van gereinigde lucht naar je neus en mond. Nu kun je overal schonere lucht inademen.” Aldus Dyson.
Op het plaatje lijkt net of de viezigheden die het mondstuk eruit filtert, via het oor van de koptelefoon weer worden uitgeblazen.
Mocht je dan echt niets meer met je haar kunnen aanvangen, zet je gewoon dat ding op, dan valt je slechte kapsel totaal niet meer op. Heel 2053. Maar dit allemaal wederom geheel terzijde.
Pas geleden was ik in Utrecht. Op Hoog Catharijne stond een Dyson-stand. Veel te slanke, zonnebankbruine (of is het toch airspray?) vrouwen – met veel te strakke kleding, veel te veel make-up en veel te zwart geverfde lange haren – stonden bij de stand. Vooral bezig de haren van hun vriendinnen te krullen, onderwijl op hun telefoons turend, die vastgeklemd zaten in enorm beringde vingers met kneiterlange, felgelakte nagels.
Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat ik vermoedelijk niet hun doelgroep was, maar toen ik daar stond, in m’n flodderende spijkerbroek, wijde t-shirt, zonder make-up en met afgebroken nagels zonder nagellak, was ik me daar absoluut niet van bewust.
Achteraf kijk je een koe in de kont, zeggen ze dan hier in Brabant (en waarschijnlijk elders ook).
Afijn, ik dacht dat ik eindelijk zo’n Dyson-ding kon uitproberen, er van alles over kon vragen en dan ook eindelijk zou begrijpen of en wat het voor míjn haar kon doen.
Toen ik na lang proberen de aandacht van een van de dames had weten te trekken en mijn eerste vraag op haar afvuurde, lachte ze een beminnelijk lachje (ik geef haar nu het voordeel van de twijfel, maar toen ik er stond vond ik het eerder een minzaam lachje) en zei: “Oh mevrouw, ze zijn zó populair, dat we al helemaal uitverkocht zijn. Ik kan u dus he-le-maal niets demonstreren.”
Gevolgd door een pruillipje.
Gevolgd door een beminnelijk (dan wel minzaam) lachje.
Ze draaide zich op haar hoge hakken om en ging verder met het haar van haar vriendin. Met een ouderwetse krultang. Ik denk zo’n ding van het Kruidvat.
Zó 1991.
bron: pixabay.com 6319922
