Ik heb mijn innerlijke Schildpad inmiddels volledig omarmd en geaccepteerd. Er is dus nog hoop! Ik heb de afgelopen twee weken de hele dag door dutjes gedaan, heel veel geslapen én ik ben heel traag geworden. Niet omdat ik dat nu zo graag wilde, maar simpelweg omdat het niet anders kon: geveld door corona.
Omdat mijn werkgever vond dat het best lang duurde (dat vond ie al na twee dagen), ben ik eens gaan googelen (ik zal wel de enige op aarde zijn die niet wist dat Long Covid niet per se met je longen te maken heeft) en kwam erachter dat ‘een paar weken’ nog meevalt voor een coronabesmetting.
Afijn, de afgelopen twee weken stonden in het teken van twee dingen: slapen en een mol.
Want, terwijl ik in gevecht was met het coronavirus, ontdekte een mol ons postzegelstadstuintje. Dat tuintje ligt nog steeds overhoop vanwege de verbouwing. Maar blijkbaar geen probleem voor een mol. Hij groef er flink op los. Op zich vond ik dat niet erg; ik begreep al snel dat een molletje veel goeds doet.
Ik zocht vanzelfsprekend meteen op waar een mol spiritueel voor staat. “De mol daagt je uit: graaf verder dan de oppervlakte en vind jouw waarheid. Waar komen je gedragingen vandaan? Welke vroegere gebeurtenissen hebben geleid tot wie je nu bent?” [bron]
Ik las het vlak nadat ik wéér een stressvol berichtje had gekregen van mijn werkgever dat ze hoopten dat ik er maandag weer zou zijn. Sja, ik ben ook erg slecht in me ziek melden. Ik vind mezelf al snel een aansteller en dwing mij daarom ook meteen weer in het normale ritme. Hop, in het keurslijf! Zo ben ik opgevoed: niet aanstellen, gewoon schop onder de kont en dóórgaan.
Wanneer ik in mijn wakende momenten naar de hoopjes in mijn tuin keek, vroeg ik me af hoe zo’n beestje dat doet. Want, tijdens de verbouwing hebben we vooral weinig aarde en heel veel puin in de grond ontdekt. Wij kwamen er amper doorheen. Hoe moet dat dan voor een molletje zijn, die ook nog eens geen kloot ziet?
‘Wist je dat de klauwtjes van de mol enorm sterk zijn? Als wij mensen die superkracht zouden hebben, zouden we auto’s aan de kant kunnen duwen!’ Ik vraag me af welke bergen ik zou verzetten als ik zulke klauwen had. In ieder geval lijkt molletje met het puin inderdaad geen problemen te hebben. De molshopen popten overal op.
‘Het is hoop, die de mol brengt met zijn molsHOPEN’, lees ik verder op de website. Nou mensen, een beetje hoop kan ik momenteel wel gebruiken. Ik kom er de laatste weken meer en meer achter dat ik niet op de goede weg zit. Ik kom niet tot mijn recht. Niet in m’n werk, niet op de plek waar ik woon, niet met de dingen die ik doe.
‘Graaf om de weg vrij te maken zodat je kunt ontdekken wie jij bent en wat jouw kernwaarden zijn. Het is een interessante weg, die zich niet laat leiden door het hoofd, maar door het hart. Puur en alleen voelen. Wat zit je dwars? Waar zitten knelpunten? Wat mag weg, wat mag blijven?’
Wie het weet, mag het zeggen.
Na weer een dutje vraag ik me ineens af: hoe weet zo’n beest eigenlijk wat er óp de grond ligt? Zoals tegels. Of een pallet met waaltjes? Graaft zo’n beestje gewoon op goed geluk en stoot het dan geregeld z’n kop keihard tegen de onderkant van mijn ondoordringbare, oude terrastegels?
Toen m’n lief wat tegels weghaalde, bleek dat inderdaad het geval te zijn: de gangen liepen tegen de onderkant van de tegels.
Ik hoef niet verder te zoeken om te snappen dat ook dit weer een mooie metafoor kan zijn voor de obstakels, trauma’s en ellende die je op je eigen levenspad bent tegengekomen.
Ik doe weer een dutje. Na dat dutje was mijn lief toch wel in paniek: als het beest onder de oude tegels graaft, dan waarschijnlijk ook onder de nieuwe. En dat vond m’n lief toch echt minder leuk, want dan kon het gaan verzakken.
Op internet ontdekten we dat je de molshopen weer terug moet duwen, dan gaat het molletje zijn heil al snel elders zoeken.
Dus toen werd mijn ritme: dutje doen, nieuwe hoopjes de grond inboren, wat eten of drinken en weer een dutje doen.
Het lijkt te werken.
Er is geen nieuwe hoop meer bij gekomen.
Gelukkig heb ik m’n innerlijke Schildpad nog. Ik laat m’n werk weten dat ik het echt nog niet ga redden, kruip weer lekker weg in mijn schild en doe nog maar een dutje.
bron: pixabay.com 13299
