Volgens m’n TAO-training bouw je een ‘slaapschuld’ op als je langer dan 5 uur aaneengesloten slaapt en/of te laat naar bed gaat. De uitleg lijkt logisch. Om je slaapschuld in te lossen, zou je ‘s-nachts een ‘waakvenster’ moeten inbouwen en overdag een ‘slaapvenster’.
Ik wilde het oefenen hiermee uitstellen totdat ik weer wat hersteld was van de corona, maar bedacht me ineens dat het misschien wel bij kon dragen aan herstel. Dus heb ik het geprobeerd vannacht. Om 3 uur ging mijn Silent Smart Wekker af op mijn FitBit. Ik zette hem uit. Ik vond dat ik tot dan toe heel slecht geslapen had, en bleef liggen. Ik deed nog een armzalige poging m’n I-kracht te activeren, maar viel al snel weer in slaap.
’s Ochtends zegt mijn FitBit dat ik 11,5 uur in bed heb gelegen en 10,5 daarvan geslapen. Zo heb ik het niet ervaren. Ik merk er ook weinig van, als ik mezelf overeind hijs om me aan te gaan kleden, tanden te poetsen en te ontbijten. Wel heb ik meteen spijt dat ik er niet tóch om 3 uur ben uitgegaan. Dan had ik bijna 2 keer 5 uur kunnen slapen, dan ben je zo van je slaapschuld af! Misschien komende nacht dan nog maar eens proberen.
Na het ontbijtje besluiten we even bij mijn moeder langs te gaan. Ik heb drie weken geleden corona gekregen en ben sinds die tijd extreem moe. Ik heb mijn moeder daardoor al veel te lang niet gezien. Maar het opstaan en ontbijten heeft al veel energie gekost. Als ik m’n spullen pak en m’n schoenen aantrek, voel ik de laatste energie alweer langzaam wegsijpelen. Als in een bad, waar de badstop nog vlak boven het putje hangt en door de zuigende kracht naar het putje wordt getrokken. Het water verdwijnt wel het putje in, maar nog niet zo heel hard. Zo voelt het ook met mijn energie.
Ik besluit niets tegen m’n lief te zeggen, doe alsof er niets aan de hand is, en stap in de auto.
Bij m’n moeder praten we over hoe het met me gaat. Ik voel dat het praten an sich me de das om doet: de badstop is nu verdwenen en het laatste beetje water stroomt in volle snelheid door het afvoerputje weg.
Nog geen twintig minuten nadat we arriveerden, zitten we weer in de auto terug naar huis.
Mijn lief zet me vlak voor de deur af. En dat is maar goed ook, want het lopen red ik al haast niet.
2,5 uur nadat ik op ben gestaan, lig ik alweer op bed. Ik slaap drie kwartier, word wakker, reageer op een berichtje van een collega, val weer in slaap. Een uur later word ik wakker gemaakt door m’n lief, omdat hij een late lunch klaar heeft.
Na de lunch vertrekt hij naar zijn werk en ga ik nog even op de bank liggen. De namiddag trekt aan me voorbij. Ik lees niet, ik schrijf niet, ik kijk geen tv. Ik hang alleen maar. Soms wat scrollend op m’n telefoon. Meestal gewoon voor me uit starend of liever nog met m’n ogen dicht. Weggekropen in de zachte, velours, kussens. Ja, de slaapvensters overdag heb ik inmiddels goed onder de knie. Nu die nachtelijke waakvensters nog.
bron: pixabay.com 945881
Geef het volmondig toe; ik ben een bijna-tachtiger en bekijk de huidige tijd soms met enige scepsis en soms met grote verbazing en ook vaak ongeloof. In plaats van je leven te laten bepalen door goeroes, FitBits, Silent Smart wekkers en andere ‘moderne’ verworvenheden kun je natuurlijk ook besluiten om gewoon naar je lichaam te luisteren. Lijkt me een stuk geruststellender, betrouwbaarder en veiliger.
Je hebt helemaal gelijk. Maar juist dat luisteren naar je lichaam is in deze moderne tijd vol prikkels, keuzes, en 24uurs economie steeds lastiger geworden.
Daarnaast; de TAO is natuurlijk geen ‘moderne verworvenheid’, maar iets wat al duizenden jaren bestaat en zijn dienst wel bewezen heeft. 😉