Ik snap best dat mensen verbaasd opkeken of zelfs geshockt reageerden toen het zover was. Ik begrijp ook wel dat mensen even moesten slikken, misschien zelfs ietwat verdrietig waren, zeker de zeer koninginnegezinden (‘koningsgezinden’ is hier niet op zijn plek). Want toegegeven, het ging ineens wel heel erg snel. Van ‘de queen voelt zich niet zo lekker’ naar ‘de artsen maken zich grote zorgen’ naar dood. Pats, boem, weg. Na 70 jaar monarchistische heerschappij is dat voor sommigen even wennen. Maar jee, het fragiele mensje was 96! Het was te verwachten; iedereen gaat een keer, nietwaar? Ook een koningin is – gelukkig – niet onsterfelijk.
Daarom snap ik dat hele mediacircus, die ontploffing van wereldwijde rouw en die mateloos overdreven massa-deelname niet. Helemáál niet in de huidige setting van oorlogen, catastrofes en megacrises. Tien dagen vol overjarige, zelfs middeleeuwse protocollen die de staatsrouw tot uiting moeten brengen. De wereld die plots compleet stilstaat. Huilende mensen op straat, die met enige zekerheid nooit ook maar één woord met haar gewisseld hebben. Al die politici die over elkaar heen buitelen om zo snel mogelijk de grootste clichés uit te kramen. Het nieuws dat de godganse dag niets anders beslaat dan Lilibeth’s death.
En nog erger: Twitter en Facebook vertonen weer eens het RIP-virus. Iedereen moet even zeggen hoe erg ze het vinden. Even het medelevende poepje doen. In de sociale wereld is dat de conventie: RIP je niet, leef je niet mee met de familie van de overledene ben je maar een antipathisch en egocentrisch stuk vreten.
Je kunt inmiddels geen zender meer opzetten zonder het turbulente leven van Her Majesty voorgeschoteld te krijgen. Inclusief alle schandalen die ze te verduren had rondom Lady Diana, (King) Charles, (Queen) Camilla, Prince Andrew, burgers Harry en Meghan, en weet ik veel wie nog meer uit die gesjeesde royale familie. Je wordt doodgegooid (sorry, foute woordkeuze) met half huilende staatshoofden die nu hun ‘lievelingsmensje’ verloren hebben. En ik denk maar één ding: hoe ongelooflijk hypocriet.
In Oekraïne staat de grootste kerncentrale van Europa op klappen. En dat terwijl het ding nota bene nog steeds beschoten wordt. Maar geen kip die zich daar nog om bekommert. Want de Queen is dood.
De hele Corona-shizzle en inentingsgekte lijkt weer van voren af aan te beginnen, maar het interesseert geen hond. Want de Queen is dood.
Mensen sluiten zichzelf van het gas af en douchen vanaf nu maar koud, want wie kan 1600 euro energiekosten per maand ophoesten? Nobody gives a shit. Want de Queen is dood.
In Pakistan verzuipen de mensen bij bosjes, een gigantische humanitaire crisis, maar wie zal ’t jeuken… Want de Queen is dood.
De wereld gaat op alle mogelijke manieren razendsnel naar de kloten, maar dat is niet langer interessant. Want de Queen is dood.
Dat is klaarblijkelijk het aller-aller-belangrijkste nu; de Queen is werkelijk óveral. Ze is omnipresent. Maar echt, moet dat nou? Ik kan mij niets onbelangrijkers voorstellen in de momentele wereldse context. Of nee, laat ik het anders zeggen. Ik kan me zó ontzettend veel belangrijkers voorstellen dan het overlijden van een stokoud besje, ook al was ze dan voor een onbeschrijflijk lange tijd een imperiale koningin. Het is treurig, haar heengaan. Maar onvermijdelijk. Net als ieder ander overlijden op hoge leeftijd.
Misschien ontbeert het mij aan empathie in dit opzicht. Misschien lijk ik zelfs wat gevoelloos. Maar ik begrijp de hysterie – want daar lijkt het voor mij op – totaal niet. Mogelijk komt dat door het feit dat ik sowieso een fundamentele hekel heb aan koningshuizen en andere compleet achterhaalde, zinloze, geldverslindende machtsconstructies. Misschien kan iemand mij die hele mondiale London-Bridge-Down-gekte toch nog even uitleggen?
En hier sluit ik me bij aan.
Keurig verwoord die overdreven gekte.