Ik heb last van damp. Aldus mijn acupuncturist.
Kijk, na drie weken extreme vermoeidheid en andere post-Covid-klachten – en ook totáál geen verbetering – werd ik het zat. Dat niet alleen; ik zag de Long-Covid-revalidatietrajecten al op me af stormen. De Arbodienst had immers gezegd: vanaf 6 weken wordt er een arts ingeschakeld en volgt er zeer waarschijnlijk zo’n revalidatietraject. Nou, ammenooitniet. Dus appte ik met mijn acupuncturist, tevens schat van een stadsgenoot. Ik kon gelukkig snel bij haar terecht.
Damp dus.
Als je het wilt weten: Google is je beste vriend. En SARS-Cov-2 is dus een DAMP-virus.
Remedie: een stuk of 100 naalden in m’n lijf (oké, misschien waren het er iets minder, maar het voelde als 100. Nu weet ik ook weer waarom ik daar toch niet zo graag kom, ondanks dat het zo’n leuk mens is), zuivel en suiker vermijden en warm, bij voorkeur vloeibaar voedsel eten.
Okidoki.
De uren na de behandeling was ik alwéér bekaf. Maar: de dagen erna merkte ik dat er iets van verbetering in zat! Ik stond de ene dag twéé pannetjes soep te maken (want: warm en vloeibaar voedsel. Goed tegen Damp), de andere dag ging ik mee een boodschapje doen. Als een kind zo blij liep ik door de supermarkt. Daarna ben ik was helemaal gesloopt, maar soit, er zat vooruitgang in.
En vorige week ging ik ook weer naar m’n werk. De planning was voor halve dagen en boventallig, maar dat bleek toch alweer teveel te zijn. Dus ga ik nu zo af en toe een bakkie doen om bij te praten en de overige tijd besteed ik aan rusten en slapen.
Het is enerzijds heel fijn om weer iets te kunnen, anderzijds valt het me zwaar.
Niet alleen door de vermoeidheid.
Want nu ik langzaam weer in de wereld terecht kom, ontdek ik ook wat ik allemaal gemist heb.
De torenhoge energieprijzen enerzijds en de miljardenwinst van energiebedrijven anderzijds.
Tata Steel die niet hoeft te voldoen aan de strenge Europese normen voor uitstoot (en de F1 op Zandvoort trouwens ook niet), terwijl de omgekeerde vlaggen nog steeds de weg naar mijn werk sieren.
De coronamaatregelen die nog steeds niet grondig en gedegen geëvalueerd zijn, maar wél opgenomen worden in een nogal dwingende wet.
De azc-toestanden in Ter Apel en de meer dan bizarre uitzending van Op1.
‘Verdwenen kinderen, verdwenen bonnetjes, verdwenen geheugen en verdwenen geweten’, las ik ergens. In die paar weken dat ik onder zeil was, is er, in de vorm van dat verdwenen geweten, alleen maar meer ellende bij gekomen.
Ik heb enkel maar wat koppen gescrold, dus ik weet er het fijne allemaal niet van. En dat hou ik ook maar even zo. Ik heb nog niet genoeg energie om die wereld weer aan te kunnen.
Gelukkig mag ik volgende week weer 100 naalden in m’n lijf laten zetten. Tot die tijd doe ik nog een dutje en eet ik nog een soepje.
bron: eigen foto (JL)
