“Misschien is het een leuk idee om tijdens het bezoekuur even langs te gaan en haar een bloemetje te brengen,” opper ik als suggestie.
“Ja, goed idee! Dát ga ik doen,” reageert mijn zus enthousiast.
Afgelopen week is mijn zus ontslagen uit het ziekenhuis. Ze had galsteenkolieken en daarom is haar galblaas verwijderd. Naast haar lag een oudere mevrouw die dezelfde operatie had ondergaan. Helaas ligt zij nog steeds in het ziekenhuis, vanwege onverwachte, zware complicaties, die waarschijnlijk tijdens de ingreep zijn ontstaan.
“Het was zo zielig, “ vertelt mijn zus. “Ze voelde zich werkelijk doodziek. En ze zag er zo broos en kwetsbaar uit… Dus heb ik me maar een beetje over haar ontfermd. Moet je nagaan, afgelopen jaar had ze ook al haar man verloren. En ze heeft helemaal geen kinderen of andere familie. Dus dat arme mensje lag daar maar moederziel alleen tijdens alle bezoekuren…”
“Ach, wat triest, zeg! Gelukkig lag ze naast jou. Konden jullie tenminste nog met elkaar klessebessen. En een luisterend oor kan soms van levensbelang zijn.”
“Ja, da’s waar. Maar toch sneu, hoor. Je moet tijdens de intake ook de naam van een contactpersoon opgeven, dus toen heeft zij maar de naam van een of andere buurvrouw opgeschreven.”
“Nou ja, gelukkig heeft ze thuis tenminste nog iemand, die zich af en toe een beetje om haar bekommert…”
“Nou, aan die buurvrouw heeft ze ook niet veel hoor. Die schijnt al een paar weken op vakantie te zijn.”
“Wat is er tijdens die operatie dan eigenlijk mis gegaan?”
“Darmperforatie…”
“Oei, da’s niet misselijk…,” mompel ik.
—
Als ik mijn zus een paar dagen later weer spreek, vertelt ze verdrietig dat ze te laat was om de eenzame dame nog een bloemetje te brengen, want ze was inmiddels aan haar complicaties gestorven.
“Snap jij nou waarom ze is overleden? Bij mij is dezelfde operatie toch gewoon goed gegaan? Dit zijn toch standaard operaties? Van die fluitjes van een cent?”
“Misschien hebben de artsen te lang gewacht? Bij een darmperforatie moet je echt zo snel mogelijk een hersteloperatie ondergaan!”
“Hoe weet jij dat?”
“Van Victor. Een zeer gerespecteerde en inmiddels gepensioneerde chirurg, die ik zo af en toe spreek. Hij kijkt altijd met een zeer kritisch oog naar al die technologische vernieuwingen in de geneeskunde. Uiteraard zorgen innovaties, zoals laparoscopische robotchirurgie, voor verbetering van de gezondheidszorg, maar volgens hem is het in sommige situaties toch echt veel verstandiger om als arts gewoon eerst je eigen handen te gebruiken. Of je oren.”
“Hè? Je oren?”
“Ja, volgens Victor herkent een goede arts van de oude stempel een darmperforatie vrijwel meteen aan een speciaal geluid. Een geoefend arts schijnt een perforatie heel gemakkelijk te kunnen diagnosticeren door simpelweg zo’n ouderwetse stethoscoop op je buik te zetten en te luisteren naar geluiden in je lichaam.”
“Waarom hebben ze dat bij die mevrouw dan niet gedaan?”
“Volgens hem worden de traditionele onderzoeksmethodes steeds minder vaak toegepast. De geneeskunde wordt almaar afhankelijker van technologische innovatie,” herinner ik me zijn woorden. “Daardoor krijgen jonge artsen tijdens hun opleiding vooral te maken met een hoop nieuwe, ingewikkelde apparatuur, maar leren ze niet op hun eigen oordeel en intuïtie te vertrouwen. Tenminste, dat zegt Victor.”
“Dus als ik het goed begrijp, wordt er in de praktijk heel snel een röntgenfoto of een MRI-scan gemaakt, maar kijken ze vervolgens alleen maar daarnaar en niet verder?”
“Ja, precies. En dan wordt een darmperforatie dus niet altijd gesignaleerd. Terwijl ouderwets fysiek, diagnostisch onderzoek vaak eenvoudiger, goedkoper en veel doeltreffender is. Victor heeft tijdens zijn opleiding zelfs extra cursussen moeten volgen om alle geluiden in het lichaam goed te kunnen interpreteren.”
“Dat betekent dat ze bij die mevrouw misschien zelfs eerst de verkeerde diagnose hebben gesteld?”
“Zou zomaar kunnen… We zullen het nooit weten. Nu zal het stellen van de juiste diagnose best hartstikke ingewikkeld zijn. Uitgebreid lichamelijk onderzoek, anamnese, maar het verhaal van de patiënt zelf moet natuurlijk óók meegenomen worden,”
“Het verhaal van de patiënt… “ herhaalt mijn zus zachtjes, “waarbij een luisterend oor van levensbelang kan zijn.”
bron: pixabay.com 650534
