Windmolens. Fascinerende dingen. Vooral omdat er altijd eentje niet meedoet. Terwijl alle andere windmolens hard aan het werk zijn, is er altijd eentje die maar een beetje staat te lummelen. Met z’n snoet in de zon.
Ik was altijd zo’n hardwerkende windmolen. Die een pesthekel had aan collega’s die steeds maar weer de kantjes er vanaf liepen.
Maar nu ben ik zelf die lummelende nietsnut.
Al elf weken zit ik thuis door extreme vermoeidheid na een coronabesmetting. Na zo’n 13 weken heet dat dan officieel long covid.
Gelukkig krijg ik heel veel goede adviezen:
“Jeetje, jij bent echt veel te ver over je grenzen heen gegaan…”
– Nee hoor, dit is ‘gewoon’ een virus. Die door mijn grens is gebroken, dat dan wel weer.
“Nee, nee, het zit waarschijnlijk veel meer in jou. Dat je het zover hebt laten komen.”
– …
“Kijk, een virus ontstaat omdat er iets uit balans is in het bewustzijn van de mens. En uit balans, dát ben je natuurlijk wel.”
– Oh ja, joh?
“Ja. En dat coronavirus gaat over de innerlijke economische onbalans. Denk dáár maar eens over na. Ga jij iets veranderen of ga je straks verder waar je gebleven was?”
Of:
“Je moet wel in beweging blijven, hoor! Ga lekker een stuk wandelen of fietsen. Daar knap je vast van op!”
– Dat zou ik graag doen, maar ik ben toch liever zo’n lui varken dat de hele dag op de bank zit te vegeteren.
Of, of, of…
“Je moet wel leuke dingen blijven doen! Anders verpieter je helemaal.”
– Geweldig idee. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb! Ik vind veel slapen momenteel heel erg leuk.
“Ben je niet gewoon overspannen? Een burn-outje of zo?”
– Nee.
“Je moet je hoofd niet zo laten hangen en actief proberen uit deze put te komen.”
– Ik doe niet anders.
“Heb je al wel hulp gezocht dan?”
– Anders dan de huisarts, bedrijfsarts, acupuncturist, orthomoleculair arts, voedingsaanpassingen van de diëtiste en mentale ondersteuning? Even denken…
“Je moet je werk gewoon weer stap voor stap oppakken. Van thuis zitten word je alleen maar ellendiger.”
“Je had je gewoon moeten laten vaccineren, dan had je nu dit probleem niet gehad.”
“Ach joh, waarom laat je je niet gewoon volledig afkeuren?”
Ik ben veranderd door de nog-niet-officiële-long-covid. Ik ben gaan inzien dat de meeste mensen verdomd weinig empathisch vermogen hebben. De meeste adviezen die ik krijg, vertellen me dat ik iets moet gaan dóén. Want niets doen is in deze maatschappij ‘not done’. En de ‘adviseur’ in kwestie werkt ook hard, dus waarom zou ík dan een beetje rondlummelen?
Ja, bijna iedereen lijdt aan het hardwerkende-windmolen-syndroom. En bijna iedereen heeft een pesthekel aan rondlummelende collega-windmolens.
Bijna iedereen. Want door afstand te nemen zie ik, nog beter dan anders, dat die rat race niet langer aan mij besteed is. Ik doe daar straks, als ik ooit weer opgeknapt ben, niet meer aan mee.
Had die ene werkwindmolen misschien toch gelijk, met haar advies over die economische onbalans. En toch, tegelijkertijd blijft zij net zo hard ronddraaien als altijd.
Want ja, stel je voor dat je een rondlummelende nietsnut bent.
Met je snoet in de zon.
Schande!
bron: pixabay.com 474576
