“Tijd heb je niet, die moet je maken door ‘nee’ te leren zeggen!”
Zo’n zin waarvan je de haren recht overeind gaan staan. Een typische uitspraak van mensen die inderdaad een schema hebben dat volgepropt is met van alles waartegen je heel goed ‘nee’ zou kunnen zeggen. Schrapbare zaken. Nu bestaat die keuzevrijheid ook bij aangelegenheden, waartegen je liever geen ‘nee’ wilt zeggen. Maar áls je dat dan doet, zijn de gevolgen vaak net weer anders. En wil ik dat? Denk ’t niet.
Ik kan heel goed nee zeggen. Vind ik zelf. Maar dan wel enkel tegen datgene, wat in mijn ogen niet noodzakelijk of gewoon de moeite niet waard is. Alleen wordt dat weer niet geaccepteerd door juist degene die altijd roept dat als je geen tijd hebt, je maar even tijd moet maken. Gevolg van dit alles is dat mijn vriendin en ik nu een kille afstandelijke verstandhouding hebben gecreëerd. Of beter gezegd: dat heb ik gedaan. Want ik ben uiteraard de schuldige in dit verhaal.
Als officemanager bij een middelgroot bedrijf heb ik in de loop der jaren de kans gekregen om interne opleidingen te doen, allerlei extra taken erbij te pakken en zodoende een fulltime functie te creëren. Een functie die ik ook nog eens goed kan combineren met mijn thuisfront. En nu heb ik de kans gekregen om het roer volledig om te gooien en mij te focussen op de buitendienst. Die heb ik met beide handen aangegrepen. De bijbehorende auto van de zaak inclusief tankpas is een welkom privilege. Zeker in deze tijd. Maar het overdragen van mijn interne taken, terwijl de nieuwe functie al gestart is, kost een hoop tijd. Natuurlijk kies ik ervoor om daartegen geen ‘nee’ te zeggen.
Mijn moeder is ziek, moet vele artsen bezoeken en heeft de nodige operaties gepland staan. Door omstandigheden kan ze niet door mijn vader gebracht worden en mijn broer en zus wonen elders in het land. Dat betekent dat ik regelmatig die zorgtaak op me moet nemen. En dat doe ik met liefde. Ook in dit geval kies ik ervoor om geen ‘nee’ te zeggen.
Mijn zusje is in een juridische strijd verwikkeld met een klant. Ik adviseer haar daarbij en help om bepaalde stukken te schrijven, zodat ze onder een belachelijke claim uit kan komen zonder ook nog eens een vermogen kwijt te zijn aan advocaatkosten. Dit is iets waartegen ik eventueel ‘nee’ zou kunnen zeggen, maar dat wil ik niet. Ik kies ervoor om haar te steunen, no matter what. Dat deed – en doet – zij namelijk ook altijd voor mij. De band die ik met haar heb, is zo sterk; enkel die met mijn kinderen is nog sterker. Verder heb ik dat met niemand. Dus ‘nee’? Nee!
Mijn dochters hebben wel eens feestjes in de weekenden. En ik niet wil dat zij ’s avonds – en soms ook ’s nachts – alleen over straat fietsen. Dat betekent dat ik regelmatig de ‘Uber-mom’ speel. En ja, dat gebeurt ook wel eens in de weekenden dat ze bij hun vader zijn. Dat is inderdaad een keuze. Een weloverwogen afspraak tussen mijn ex en mijzelf, omdat het soms onmogelijk is om op twee plaatsen tegelijk te zijn. Hij rijdt ook regelmatig in “mijn” weekenden op en neer; het simpele gevolg van de zeer goede verstandhouding die we hebben. Ook hiertegen zou ik ‘nee’ kunnen zeggen, maar in het belang van mijn kinderen kies ik ervoor om dat niet te doen.
Ik heb ervoor gekozen om mijn hobby (“webshopje spelen”) even stil te leggen. Zelfs mijn journals liggen te verstoffen in de kast. Ik heb ook ervoor gekozen om even niet te schrijven en dus heb ik al een poos niets meer gedeeld op HVD. Drie van mijn vier vriendinnen zijn net als ik en dus hoor ik ze nooit klagen. Geen appjes, geen mailtjes, geen telefoontjes. We zijn druk. Als ik dan, zoals vorige week, toevallig langs rijd en besluit om even een half uurtje op de thee te gaan bij een van hen, krijg ik als de deur open zwaait een uitzinnige gil, twee uitgestrekte armen en een lieve “meisjuhhh!!” in mijn gehoorgang geperst en wordt het geplande half uurtje ineens een dik uur vol gezelligheid en up-to-date brengen van elkaars leven. Heerlijk.
De vierde en naar dato meest recente vriendin (we kennen elkaar nu een jaar of vijf) is degene die nét iets anders in elkaar steekt. Zo goed als elke dag appen – en ook niet één, nee app, na app, na app. Liefst elke week afspreken (minstens!) en daarnaast ook nog vriendinnenweekendjes plannen – ga zo maar door. Maar ten eerste ben ik daar het type niet voor en ten tweede heb ik daar dus ook helemaal geen tijd voor. Te meer, omdat we een dik uur rijden uit elkaar wonen.
En dan komt dus die roemruchte zin uit haar mond: “Tijd héb je niet, die moet je máken, door ‘nee’ te leren zeggen!” Dat klopt. Dat doe ik ook. Ik zeg ‘nee’. Tegen haar. Voor mij minder belangrijk dan mijn familie en mijn bron van inkomsten.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind haar een geweldige vrouw. Gezellig, warm, attent. Ik wil haar graag als vriendin houden, maar vanaf dag 1 heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik zo niet ben. Niet attent en zeker niet sociaal. Mij hoor en zie je alleen als ik daar zin in heb of tijd voor kan én wil vrijmaken. Kun je daar niet mee leven, dan ben je beter af met een andere vriendin. Even goede vrienden. [Leuke uitspraak in deze context, gheh].
Het probleem is dat ze zich daarbij niet bij neer wil leggen en ik dus telkens na een week van “geen contact” heel direct of wat meer subtiel weer de nodige verwijten krijg toegeworpen. De mededeling dat ik best wel ‘nee’ kan zeggen en dat ook dóé – namelijk tegen haar – wordt hartgrondig genegeerd.
En nu hik ik dus weer aan tegen het verplichte contactmomentje. Ik wil haar best appen dat ik van de week graag op de thee wil komen, gewoon even gezellig bijkletsen. Maar dan krijg ik zeer waarschijnlijk weer een preek, waarmee ze me een schuldgevoel probeert aan te praten. Net als de vorige keer. En de keer daarvoor. En dat schuldgevoel, dat krijg ik dus niet. Alleen maar een gevoel van irritatie. En dat is zo groot dat ik vervolgens nóg langer wacht, voordat ik weer van me laat horen.
Kort samengevat: ik ben een waardeloze vriendin. Maar feit is dat dit gegeven me totaal niet interesseert. En dus luidt mijn conclusie: ze is beter af zonder mij. Gevolg: ik app helemaal niet meer.
Wordt vást vervolgd. Ooit. Of niet. Boeien.
Bron: Pixabay.com 4040744
Groot gelijk. Jij bepaalt waar je je tijd aan wenst te besteden. Klaar. En die vriendin? Dikke doei.