Als een blad in de wind

2 december 2022 door Mirjam Kakelbont

Roerloos ligt ze in bed, uit te rusten van haar laatste verschoning. Ze voelt zich soezerig en haar ogen glijden langzaam dicht. Zonde van het moment, denkt ze. Ze slaat haar ogen nog even open en ziet hoe de zon verstoppertje speelt met de wolken en de kastanjeboom in de tuin. De herfst is haar favoriete seizoen: de tintelende, koude buitenlucht, de bottels en bessen, de verkleurde bladeren, de prachtige kleuren van de ondergaande zon. Alles steekt fel af tegen haar kleurloze lichaam.

Deze herfst zal haar laatste zijn. Ze heeft zich voorgenomen niet melancholisch te worden, maar soms neemt de weemoed simpelweg bezit van haar. Als ze aan de dood, háár dood, denkt, ziet ze er steeds meer tegenop. Ze wil nog zo lang mogelijk aan het leven blijven hangen. Net als die laatste paar bladeren aan de knokige takken van de kastanjeboom.

Eén tak schampt tijdens harde windvlagen tegen het raam van de logeerkamer. Tikkend, alsof hij haar uitdaagt, hem te pakken. Met bladeren en al. Die avond zei ze in een opwelling tegen haar dochter: “Ik ga pas dood als álle blaadjes van de boom gewaaid zijn!” Het had strijdlustiger geklonken dan ze had verwacht.

“Kom maar bij ons, mam,” had haar dochter destijds na het laatste oordeel van de oncoloog gezegd. En daar ligt ze nu. Al ettelijke weken. Zou haar dochter er inmiddels spijt van hebben? Het hangt als een stilte tussen hen in. Ze durft het niet te vragen, bang als ze is voor het antwoord. Haar komst heeft het jonge gezin ontwricht en haar dochter tot de spreekwoordelijke sandwich gemaakt. Elke dag is het voor haar net de ren-je-rot show van Martin Brozius, maar dan zonder prijzen. En als het zo is, begrijpt ze die spijt ook wel. Ze wil haar dochter zo min mogelijk tot last zijn.

De dagen glijden voorbij. Ze slaapt steeds meer. Haar enige anker is de kastanjeboom. Drie blaadjes hangen nog aan de tikkende tak. Ze waaien met alle winden mee. Misschien moet zij daar maar eens een voorbeeld aan nemen. Niet vallen. Meewaaien. Ineens voelt ze meer voordelen dan nadelen van haar vertrek. Een gevoel van berusting overvalt haar. Zachtjes sluit ze haar ogen.

Twee dagen later knipt haar dochter de draadjes los, waarmee ze de blaadjes had vastgezet aan de boom.

bron: eigen foto (LB)