Een extra lang weekendje Londen, wij “bofkonten”

14 december 2022 door Jessica Leffers

bron: pixabay.com 1839460

We zijn gestrand in Londen. Onze vlucht is gecanceld. En met de onze nog zo’n 300 andere vluchten. Want sneeuw.
Het ziet zwart van de mensen. We worden voor (en op) de voeten gelopen, aangestoten en omver gereden door rolkoffers.

Tijdens het lopen check ik de website van Ryanair. De eerstvolgende vlucht die we theoretisch nog zouden kunnen krijgen, gaat pas twee dagen later. Ik moet snel beslissen, voordat ook deze vlucht alweer vol zit. Nog steeds lopend en rolkoffers ontwijkend, klik ik op wat knoppen, in de hoop dat ik het allemaal goed doe, in de tussentijd ook nog proberend m’n lief niet kwijt te raken.

after 9 hours for a 1 hour flight, £300 for a 2hr taxi, and a dangerous drive down slippery roads, i have finally made it home. if #ryanair hadn’t messed us around for 3hrs and claimed that they’d send a coach from #eastmidlands to #stansted then i could’ve been home far earlier. pic.twitter.com/jneAqisftC

— gaby (@littledroidNE) December 12, 2022

De rijen voor de Ryanair balie staan dubbeldik tot buiten aan toe.

Anyone flying from @STN_Airport with @Ryanair today, avoid coming here. They have just announced telling people to go home and re-book flights, desks are understaffed and inundated with queues. #Stansted #snowuk pic.twitter.com/eZmDkpy98h

— Emma Kelly (@emmamerakindie) December 12, 2022

We besluiten om niet in de rij te gaan staan. In plaats daarvan bel ik de SOS-hulplijn van onze doorlopende reisverzekering. Terwijl er duizenden pratende mensen met rammelende rolkoffers om me heen lopen en bussen langs denderen, word ik geholpen door een callcentermedewerker die niet weet hoe hij hard moet praten. Hij doet nog een poging het geluid van zijn microfoon iets harder te zetten, maar in plaats daarvan zet hij het juist zachter.

Wat ik uiteindelijk wél heel goed begrijp, is dat hij ons niet kan helpen. Hij kan geen nieuwe tickets voor ons boeken. Niet bij een andere vliegmaatschappij, niet voor een trein, niet voor de boot. Hij kan geen auto of hotel regelen.
“Zo werkt dat tegenwoordig niet meer, mevrouw,” zegt hij op een toon die je normaal gesproken gebruikt als je tegen een klein kind of een half demente hoogbejaarde praat. Uiterst behulpzaam maakt hij een dossier voor ons aan en belooft het dossiernummer door te appen. Want zó werkt het tegenwoordig. Geen hulp, maar wel een héél mooi dossiernummer. Zo fijn.

Nee, hij kan ook echt niet zeggen of de extra kosten die we nu gaan maken, vergoed zullen worden. Want daarvoor moeten we bij Ryanair zijn; zij zouden dat moeten doen. Theoretisch.
Maar ja, als we daarvoor ook nog eens in de rij gaan staan, staan we er morgenmiddag waarschijnlijk nog. Dat is echt geen optie meer.

We komen er al snel achter dat er in heel Londen geen auto meer te huren is en geen trein- of bootticket meer te krijgen is. We zullen inderdaad nog die twee hele dagen langer moeten blijven.
We appen wat familie (‘Stelletje bofkonten! Gewoon twee dagen langer in London!’) en m’n werk (‘Ben je wel op tijd terug voor het bedrijfsuitje woensdagavond?’ Nee dus. ‘Ja jee, en nu?’ Neem me niet kwalijk dat dat momenteel even het minste van mijn problemen is…). Onderwijl staan we nog steeds op een veel te vol, veel te rumoerig Stansted. En zijn we nog steeds zonder overnachtingsplek.

We speuren het internet af naar een betaalbare slaapplek, maar alles zit vol. Uiteindelijk, na dik een uur zoeken, vinden we iets. Nog één kamer vrij. Snel boeken we, zonder ook maar één blik te werpen op de reviews of locatie. Maakt geen zak uit, als we maar ergens kunnen liggen.

Als we na zes uur vluchthavenellende weer terug zijn in Londen, blijkt dat de – peperdure – kamer die we geboekt hebben, de oudst mogelijke muffe meuk te zijn. Zonder ontbijt, maar wel inclusief doorgezakte bedden en een deur die niet op slot kan. Dan maar een stoel eronder. Zou het helpen?

Bron: eigen foto (JL)

De onrust giert door m’n lijf. We nemen nog eens een uur de tijd om te checken of we nu écht een nieuwe vlucht geboekt hebben. We appen nog wat meer mensen, die ons allemaal bofkonten vinden, omdat we langer kunnen blijven. Een zo kort mogelijke wandeling in een licht besneeuwd park om de hoek (want continu in de waak-, wacht- en wanhoopsstand) is alles wat er te ‘boffen’ valt. Haat aan sneeuw.

bron: eigen foto (JL)

M’n pillen zijn op. De komende dagen zal het openbaar vervoer gaan staken. Het weer gaat de komende dagen niet veranderen, dus misschien vliegen we over twee dagen nog steeds niet. Het is koud in de kamer. Ik ben bang voor bedwantsen. Ik mis m’n kat. En mijn eigen toilet… Ik wil alleen nog maar heel, heel erg naar huis.

We hebben een kamer op de begane grond. ‘s Nachts horen we om de haverklap de telefoon en de deurbel. Gevolgd door luide gesprekken over gecancelde vluchten en de herrie van rolkoffers.
Ik weet het; het is een luxeprobleem. We zijn bofkonten. 🙄