“Ok, toegegeven,” beken ik eerlijk. “Ik vond die Matthijs van Nieuwkerk best een aantrekkelijke, sympathieke vent. Ik keek altijd heel graag naar zijn programma, Chansons.”
“Meen je dat nou?!?” Stomverbaasd kijkt mijn vriendin me aan. “Je bedoelt toch dat kitscherige programma over Franse chansons,” verbetert ze me, “waarbij Nieuwkerk als een gigantisch lomp bouwwerk het aangezicht van zo’n verfijnde stad als Parijs wist te bederven?”
“Nou ja, ik houd nu eenmaal enorm veel van Franse chansons,” verdedig ik mezelf. “En wees eerlijk, hij ziet er toch niet verkeerd uit, voor z’n leeftijd?”
“Nou, ik zou de toren van Nieuwkerk niet graag beklimmen,” antwoordt mijn vriendin vastbesloten.
“Denk je trouwens dat hij weer op de televisie terug zal keren?” Verwachtingsvol kijk ik mijn vriendin aan.
“Dat lijkt me niet erg waarschijnlijk. Volgens de laatste berichten uit de Story heeft hij zich momenteel teruggetrokken op zijn boerderij en ziet hij er tegenwoordig uit als een soort zwerver,” weet ze te vertellen.
“Echt waar? Matthijs? Als een zwerver? Ongelofelijk. Maar ho, wacht eens even…” Ik krijg zowaar een briljant idee. “Dat zou natuurlijk wel een schitterend concept zijn voor een doorstart van dat Chansons programma! Stel je eens voor, dat nieuwe programma zou kunnen beginnen met een indrukwekkende openingsshot van Matthijs, die zijn comeback maakt als een echte Clochard. Een eenzame, verwaarloosde zwerver, die zwalkend en lallend langs de oevers van de Seine flarden uit Franse chansons voor zich uit murmelt. Prachtig, toch? Een oud stuk stokbrood onder z’n ene arm en een fles goedkope huiswijn in z’n andere hand…” Ik mijmer nog even verder.
“Wat vind je van : “De donkere kant van Matthijs, gepresenteerd vanuit zijn geliefde lichtstad Parijs,” als aankondiging van het programma? Alhoewel,” bedenk ik me ineens, “misschien zou Port la Chapelle ook wel een geschikte plek kunnen zijn. De opnames zouden daar eventueel kunnen plaatsvinden tussen bergen afval, ratten en ondraaglijke stank.”
“Ieeek, dat lijkt me niet zo heel fris,” gruwelt mijn vriendin.
“Ach, ze zijn in Hilversum heus wel wat gewend, hoor,” stel ik haar gerust.
“Maar goed, ik stel me dan zo voor dat hij in dat programma de kijkers laat smullen van alle dramatische levensverhalen, die andere zwervers joviaal met hem delen en dat hij tussendoor, om de boel toch toch nog enigszins wat op te vrolijken, een paar fijne Franse chansons laat horen.”
“Non, je ne regrette rien…” neuriet mijn vriendin een beetje vals. “Of liedjes, die over de verloedering van onze maatschappij gaan? Da’s ook nog eens lekker actueel.” Ze komt al aardig in de stemming.
“Een groot voordeel is ook dat zo’n televisieprogramma helemaal niet eens zoveel hoeft te kosten. Een set-dresser kan de set al heel eenvoudig stylen; een paar oude matrassen, een gejat winkelwagentje, een berg vuilnis en wat lege flessen, klaar! Knapperend haardvuurtje in een oud olievat erbij – perfect! Kost geen drol. En met een béétje geluk sneeuwt het tijdens de opnames,” voeg ik er in één adem enthousiast aan toe.
“Tja, klinkt best wel sfeervol,” beaamt mijn vriendin. “Dan zou de laatste aflevering zelfs kunnen worden uitgezonden op kerstavond?”
“Misschien tussendoor nog een paar leuke shots van een of ander zielig hondje, dat op een oude matras ligt te bibberen?” oppert mijn vriendin. ”Goed voor het empathisch vermogen. Of gaat dat iets te ver?”
“Welnee. Kan prima. Dat levert toch hartstikke heel herkenbare beelden op? Zeker nu iedereen in de kou zit, zullen de kijkers thuis zich al heel snel en gemakkelijk met zo’n kleumend beestje identificeren.”
“Hoe moet het programma eigenlijk aflopen?”
“Geen idee. Matthijs, die zich daarna over dat arme hondje ontfermt? Nadat Matthijs jarenlang in het gezelschap van strak aangelijnde meelopers heeft moeten verkeren, vindt hij dan toch eindelijk een echte vriend. Zoiets?”
“Prima!” grinnikt mijn vriendin.
“Dan kan tijdens de aftiteling van het programma de camera met een close-up volledig op het tweetal worden ingezoomd. Tijdens het uitzoomen zien we dan Mathijs knielen terwijl hij het beestje met zijn eigen warme jas lekker knus toedekt.”
“Wedden, dat de kijkcijfers als illegaal vuurwerk de lucht inschieten?”
“Zo’n knielende Matthijs, zo nederig en meelevend…,” ik pink even een traantje weg, “ja, dat lijkt me een ontroerend mooie afsluiting van een veelbewogen jaar.”
bron: pixabay.com 844211
