Na ons extra lange weekendje Londen, wij “bofkonten”, zaten we woensdagochtend om 09:30u in de Underground. Om 15:30u moesten wij een vliegtuig halen en er waren OV-stakingen in heel Londen aangekondigd. Dan kun je er maar beter op tijd bij zijn.
De trein naar Stansted reed gewoon en was inderdaad op tijd. Op het vliegveld aangekomen, moesten we nog een flinke tijd overbruggen voordat we zouden kunnen boarden. Maar gelukkig zorgde Stansted voor voldoende tijdverdrijf c.q. entertainment: de rij voor de douane. Het duurde twee uur voordat we onze spullen, inclusief schoenen en broeksriem, eindelijk in de bak konden dumpen.
In de tussentijd maakten we de meest idiote situaties mee. Ik wist niet dat er zoveel manieren zijn om voor te dringen. En evenzoveel mensen dat toelaten. Zo kun je de rij, die al begint ver vóór de officiële slingerlaantjes, gewoon overslaan, want ‘the tape starts here, so this is where the line starts’. Je kunt natuurlijk ook, gewoon met een hele Turkse familie, inclusief oma (sterker nog; oma ging voorop), dwars onder de afzetlinten doorkruipen. Of je kunt met een veel te grote rolkoffer voor je uit, iedereen in de rij tegen de kuiten rijden. De persoon in kwestie stapt dan automatisch opzij voordat hij of zij omkijkt, maar tegen die tijd ben jij er al voorbij.
Maar goed, wij waren in elk geval ruim op tijd én we vlogen vandaag ein-de-lijk naar huis, dus ik maakte me er (dit keer) niet meer zo druk om. Bij het boarden was het echter pas écht een drukte van jewelste. Ik dacht nog, in al mijn naïviteit, dat dat kwam omdat er veel gestrande passagiers waren geweest maandag en er daarvoor nu een groter vliegtuig zou worden ingezet om iedereen alsnog naar huis te krijgen…
—
Als we bijna aan de beurt zijn om te boarden, staan er nog twee koppels voor ons. Het voorste koppel geeft hun boardingkaarten af, die worden gescand. Op het computerscherm zie ik Seat 07B staan. Ik zeg nog tegen m’n lief: “Huh? Dat is toch jóúw stoelnummer!” Dan ben ik al aan de beurt. Mijn boarding card wordt gecheckt en jawel… een groot rood kruis verschijnt op het scherm.
“Please, step out of the line, ma’am,” wordt me enigszins snibbig geïnstrueerd.
“No,” is mijn simpele antwoord.
“Ma’am, you need to step out of the line.”
“No.”
“Step out of the line.”
“No.”
Ik zeg dat ik wil weten wat er aan de hand is. De dame blijft dat ene zinnetje herhalen. Ik blijf herhalen dat ik wil weten wat er aan de hand is.
Uiteindelijk zegt ze dat als ik nu even ‘out of the line’ ga ‘steppen’, ik vanzelf wel meer informatie zal krijgen. Yeah, right.
Achter ons staan er nog véél meer mensen die uiteindelijk ook allemaal niet mee mogen. Zo goed als nog een heel vliegtuig vol bij elkaar. Er wordt geen informatie gegeven; we kunnen natuurlijk zelf wel raden dat het vliegtuig finaal overboekt is.
Na een gevoelde eeuwigheid (in ieder geval heel lang) daar te hebben gestaan, krijgen we te horen dat we terug moeten naar de aankomsthal. Ze (de peoples van Ryanair) zullen die avond nog een extra vlucht voor ons regelen, maar dan moeten we wel even langs de balie om daar nog een keer in te checken.
Ik voorspel mijn lief dat er helemaal geen extra vlucht gaat komen. Het vliegverkeer is zó druk dat er een nauwkeurige planning is voor start- en landingsbanen én voor het luchtverkeer. Daar kun je niet zo maar een vliegtuig tussen proppen, zo redeneer ik.
Maar de hele brave goegemeente hobbelt alweer terug naar de aankomsthal. Wij vertrekken zo goed als laatste bij de gate, maar we zijn toch als één van de eersten bij de infobalie. Ik moet en zal een vlucht terug hebben. Vanavond. Dus ik wil als eerste aan de beurt zijn voor welke reservelijst dan ook.
En dat lukt. Voor een vlucht naar Keulen. Want die extra vlucht komt er natuurlijk helemaal niet. Als ik het niet had gedacht. Maar op ons aankomsttijdstip zijn ook in Keulen de treinen naar Nederland erg schaars (als in: niet aanwezig). Gelukkig pikt een lieve zwager ons daar, in Keulen, diep in de nacht, op en brengt ons naar huis.
Drie dagen later dan gepland zijn we eindelijk weer daar waar we echt thuishoren. En voel ik me nu daadwerkelijk een bofkont. Home, sweet home.
bron: eigen foto (JL) – Wachtende mensen voor de douane (Stansted)
Hoi hoi, ik zelf had ook veel gedoe bij Stansted Airport en Ryanair. Zou zondag 11 dec naar Eindhoven terug vliegen met Ryanair. Na al anderhalf uur vertraging konden we eindelijk het vliegtuig in maar door een medisch ongevla in het vliegtuig kregen we nog meer vertraging en konden we niet in ons tijdslot vliegen. Na ongveer 5 uur vertraging kregen we te horen dat er ergens een storing was en dat daardoor onze vlucht niet kon vliegen. Na met klantenservice te hebben gepraat konden we morgen ‘misschien’ mee als stand-by voor de volgende vlucht naar Eindhoven. Volgende dag kwamen we aan op vliegveld Stansted om in te checken en te kijken of we ook werkelijk mee konden. We hebben uiteindelijk 4 uur in de rij gestaan voor klantenservice om op de app te zien dat de vlucht al geannulleerd was en de eerst beste vlucht waar we met zijn alle op konden pas 18 dec zou zijn (aldus Prijsvrij waar ik geboekt had). Daar hadden we geen zin in en we hadden een voor gevoel dat er nog lang niet gevlogen zou worden dus maar bus geboekt naar Nederland die woensdag 14 dec vertrok. Uit eindelijk van een weekend een midweek vakantie gemaakt en 1300,- euro lichter. Ryanair was compleet niet behulpzaam in mijn situatie, hebben ze jullie nog verdere hulp aangeboden (bijv, hotel, reis)?
Jeetje, da’s ook een verhaal zeg!
En nee, wij hebben totaal niets aangeboden gekregen.
En bij het declareren van de kosten, kon het digitale formulier niet ingevuld worden, dus ook dat ging niet.
We hebben uiteindelijk alles naar de reisverzekering gestuurd. We gaan het zien..