Ik e-read tegenwoordig. Vroeger had ik een gigantische boekenkast, maar na de vijfde verhuizing binnen een redelijk kort tijdsbestek was ik er klaar mee. Ik bracht de boeken naar de kringloop en schafte een e-reader aan. Ideaal! Het ding past in mijn handtas en ik heb altijd een boek bij me. En omdat ik het veel te druk heb om in lastige thrillers te duiken, lees ik ‘simpel’.
Ik vond een vijfdelige serie die me aansprak. Ze worden verliefd, het is complex en uiteindelijk komt alles goed. Klaar.
Na drie hoofdstukken bemerkte ik dat er wel veel komt. Héél veel komt.
De hoofdrolspelers voornamelijk.
bron: publicdomainpictures.net (Credits: Marina Shemesh)
Ik ben vast en zeker een van de weinigen die 50 Shades of Grey tot nu toe nog niet gelezen (of gezien) had. En ik ben beslist één van de weinigen die er ook werkelijk geen bal aan vond, aan al die grijzige tinten.
Ongeloofwaardig (sorry hoor, maar welke vrouw komt er nou klaar als een man met haar tepels speelt?), langdradig (alwéér pijpen?) en saai (wat en wáár is nou de clou?). Niet omdat ik iets tegen seks in boeken heb, integendeel. Maar dan moet het wel goed geschreven zijn. Het liefst niet al te plastisch. Heel eerlijk? Er is gewoon geen sexy synoniem voor vagina waarvan ik níét de kriebels krijg. Ik haak echt af bij ‘geslacht’, ‘kutje’ of ‘spleetje’, wat voor lekkers er ook mee gedaan wordt.
Anyway, ik dook dus onbevooroordeeld in mijn boekenserie, in de hoop een gezellig, simpel, sexy verhaal te vinden. Zo’n feelgood-movie in boekvorm. Aantrekken, afstoten. En dan de hereniging in de regen. Of op het vliegveld. Dat hij dan nét te laat is en zij uiteindelijk nog in de wachtruimte zit, nadat ze het vliegtuig zonder haar heeft laten vertrekken. Dát werk.
Helaas werd ik in plaats daarvan getrakteerd op enkel het trekken en stoten, zonder ‘aan’ c.q. ‘af’. Op wéér een miljonair van onder de dertig, té knap en té viriel om nog geloofwaardig te zijn (‘nee hoor, schat, na drie keer klaarkomen heb ik nog steeds een erectie van jewelste en kan ik gerúst nog wel een keer’) en weer een te mooie, te jonge vrouw die áltijd zin heeft.
Bestaan die vrouwen werkelijk? Die vrouwen die al van de bank afglijden, zodra er een goeie kont in een pantalon voorbij komt hobbelen? Die niet na drie keer drie uur seksen een paar uurtjes slaap in plaats van een penis willen pakken? Die zich ook na een flink half uur fellatio nog steeds niet afvragen hoe lang het allemaal nog gaat duren? Die het übersexy vinden als de man van A tot Z bepaalt wat ze mag doen, en met wie, en die haar de hele dag in de gaten laat houden? Die ervan genieten als de man na de seks een washandje gaat halen om je eens even flink te wassen, down there?
Voor wie zijn die boeken nu eigenlijk geschreven? Dat vraag ik me dus af. Ik vind het níét geil als ik ’s ochtends voor mijn werk nog even lekker een stukje lees en tijdens het wegwerken van mijn kommetje havermout word getrakteerd op ‘romige stralen die over haar tong spuiten’ en die haar doen kokhalzen omdat het zó veel is.
Dat kopje thee slikt dan toch nét wat minder lekker weg.
Eigenlijk vinden mannen dit toch vooral opwindend? Die lezen die boeken echter niet. Ik dus wel, omdat ik het zonde vind om ze niet te lezen. Ik heb ervoor betaald, tenslotte. Ze staan op mijn e-reader. Dus ploeter ik me door de zoveelste seksscène heen en blijf hopen dat zij ooit een keer van zich afbijt.
‘Rot nou eens op met die enorme leuter van je en ga gewoon eens een keer doen wat ik je gevraagd heb!’
En dat hij dan afdruipt.
Ja, dát zou leuk zijn.
Bron: flickr.com (Attribution: Elithabeth Hilton, license 2.0 (free for all purposes))
