De keuze voor letters heb ik heel bewust gemaakt. Ik kón ook niet anders, want cijfers en ik zijn nooit vrienden geweest. Met bloed, zweet en tranen heb ik me op school door Economie I, Economie II, Wiskunde, Natuurkunde en alle andere waardeloze vakken heen geworsteld. Het ontbrak me aan enig rekenkundig inzicht, waardoor de meest simpele sommen al dansten voor mijn ogen.
Doordat ik uiteindelijk heb gekozen voor schrijven en tekst – en ook een beetje door de rekenmachine in mijn telefoon – heb ik in het dagelijks leven inmiddels vrij weinig last van deze handicap. Tot vandaag. Ik bereikte het dieptepunt toen ik keihard van mijn ‘mijn-moeder-kan-alles’-voetstuk viel…
D’s en t’s, kom maar op! Verleden en tegenwoordige tijd, eitje. Spelling en dictee; met liefde kijk ik zijn huiswerk na. Vol goede moed gingen we vandaag dan ook aan de slag. Rekenen. Hmmm… Doen we ook samen, moppie. (Brugklas, come on, de ware problemen komen pas na de tweede, als hij zich door natuurkundige vraagstukken heen moet worstelen en bij mij al bij de inhoudsopgave het licht uit gaat.)
Als een kilo appels 15 euro kost en nu in de aanbieding is voor 10 euro.
Hoeveel procent korting krijgt de klant dan?
Oh nee!!!
Spontaan ontstaat er een zenuwtrek bij mijn rechteroog en is het weer 1989. Ik zit aan de keukentafel met mijn vader en mijn rekenwerk.
“En dáárom is jouw antwoord dus fout. Snap je het?”
“Ja, ik snap het,” zei ik dan om, puur er maar vanaf te zijn. Al wist ik dat hij me niet liet gaan.
“Leg het mij dan maar eens uit,” zei pa dan. En natuurlijk kon ik dat niet. De pagina’s van mijn werkboek plakten van de tranen aan elkaar en mijn vader werd er keer op keer moedeloos van. Jaren daarvoor had hij namelijk dezelfde hel al met mijn zus doorgemaakt. Dezelfde keukentafel, dezelfde sommen, dezelfde wanhoop en tranen.
Ik zag het toen gewoon niet. En ik zie het nu nog steeds niet. Voor iemand die goed kan rekenen niet voor te stellen dat je dit niet snapt. Zoals ik niet begrijp dat iemand het bezittelijke jouw zonder w schrijft. Dát is voor mij namelijk logisch. Rekenen is voor mij nooit logisch en ik zie dus ook nooit zomaar een oplossing.
Wat ik wel zag, was een teleurgesteld smoeltje. Ik hoorde hem denken: Mijn moeder… kan toch niet alles…
Damn, dat hij daar nu al achter moet komen. Dat moment had ik graag nog wat jaartjes uitgesteld.
Met een zwierig gebaar heb ik mijn paraaf op het grotendeels lege werkblad gezet.
Sorry, meneer… het zit in de familie.
bron: pixabay.com 385506
Deze blog is reeds eerder geschreven en gepubliceerd (2016)
