Goed, ik had dus ineens weer volop zin in seks en mijn toyboy heeft me niet bepaald in de steek gelaten. Sterker nog, hij ‘lustte’ mij rauw. Mijn leeftijd deerde hem totaal niet en zodra ik even wilde zeuren over de overgang, zorgde hij er wel voor dat er iets in mijn mond zat. Beetje grof, dat wel, maar goed, met hem praten was sowieso nooit het sterkste onderdeel van onze “relatie” geweest. Maar hij heeft mijn ego in ieder geval weer even een enorme boost gegeven en ik kijk alweer uit naar de volgende keer.
Oh heerlijk, waar waren die tijden? Het was zó lang geleden. De overgang hield mij in een wurggreep van pijntjes, kwaaltjes, zelfmedelijden, vermoeidheid en knabbelde langzaam ieder stukje zelfverzekerdheid van mij af dat ik ooit zo mooi en waardig om mij heen droeg.
Nu zal ik het langzaam weer moeten opbouwen en iets verzinnen om met de rest van mijn leven te gaan doen. Zal ik nóg een toyboy erbij nemen? Met z’n drieën naar seksfeestjes gaan? Zoiets ligt al zo ver buiten mijn comfortzone dat alleen het uitspreken ervan mij al doet beven van angst.
Of zal ik eens op zoek gaan naar een man voor een serieuze relatie? En dan met hem een camper kopen om naar naar allerhande spannende campings te rijden? Zestigplus-gym aan het strand en zo?
Of zal ik eens mijn vriendinnen uit die wurggreep die overgang heet, proberen te trekken en samen iets leuks gaan doen? Een seksueel revolutionaire fietsvakantie zoals in het boek ‘Zadelpijn’?
Of zal ik toch maar gewoon een heel rustige boeddhist worden, bezig zijn met mijn chakra’s en mediteren tot ik op een dag het blauwe licht zie?
Jeetje, wat een keuzes allemaal. Je zou er keuzestress van krijgen. En dat niet alleen, ik merk dat ik ineens doodop ben. Van de stoeipartij met mijn toyboy? Of toch van de gedachten aan de zin van (en in) de rest van mijn leven? Ik zou het echt niet weten.
Creatief met kurk?
Moestuinieren?
Aansluiten bij een wandelgroep?
Politiek actief worden? Of een spion?
Vluchtelingen gaan redden?
Zwerfafval opruimen?
De vermoeidheid overvalt me nu pas echt en ik strompel naar bed. Zomaar, terwijl de dag nog lang niet ten einde is. Hallo Overgangsmonster, daar ben je weer. Maar nu neem ik het er gewoon maar even van, want een tijdelijke terugval hoort erbij, niet waar?
Morgen weer verder met de rest van mijn nieuwe leven…
Gaap, slaap.
bron: pixabay.com 1732539
