“Het leven gaat door, ook als jij stilstaat.”
Deze zin zat vanmorgen in mijn hoofd toen ik mijn zoontje afzette bij school. Voor de allereerste keer. Mijn lieve oudste is officieel naar de basisschool. Een heus basisschoolkind. En ik ben echt onwijs blij en trots dat ik dit mee mag maken! Ja, toegegeven, ik moest een paar keer slikken. Mijn ogen waren iets natter dan normaal. Maar mijn hart stond open en iedereen mocht het zien. Ik was die trotse mama. Mijn kind ging voor het eerst goed en fijn naar school en ik heb mogen ervaren hoe dat is.
Met kanker in je leven beleef je alles als een soort diashow. Je krijgt niet alles meer mee, want op een of andere manier verlies je je volledige concentratie, je focus. Maar je wilt je wel aan alles vastklampen. Meemaken, beleven en onthouden. Je ziet je vroegere leven in stukjes voorbij flitsen. Vooral de leuke momenten. Daar waar jij intens genoten hebt. En meteen vervloek je jezelf. Want waarom heb ik er op die momenten zelf niet méér van genoten?
Jij vecht voor je leven en je hebt geen tijd om te genieten. Je wilt wel. Je wilt oprecht, intens en van elk moment genieten. Maar jij bent met jezelf bezig. De strijd van je leven. Vechten voor leven. Ik vond mijzelf af en toe egoïstisch. Waar ik normaal probeerde om met vrienden, familie en andere mama’s contact te houden, had ik daar nu geen tijd en geen puf voor. Mijn hoofd was druk met mijn lijf levend houden. Mijzelf op de rails proberen te houden. Ik zou het mijzelf nooit hebben vergeven om een uitglijder te maken. Ik wil leven dus ik ga vechten. Mijn hoofddoel: mijn kinderen zien opgroeien. Daar doet mijn moederhart alles voor.
En dan is de kanker weg. Langzaam maar zeker keert de rust beetje voor beetje terug in je hoofd. De adrenaline zakt. Het zonnetje laat haar lichtstralen weer vallen in je gezicht. En je weet: niet opgeven. We knallen door. Het gevecht is nog niet voorbij! Want ook al stond jouw leven even stil, dat van de rest is gewoon door gegaan. En terecht!
Maar ik mis een stukje. Ik heb een paar maanden in een zwart gat gezeten en ik ben vergeten hoe het is. Dat genieten. Dus ik ga het mezelf weer aanleren met deze wijze les: vanaf nu ga ik genieten van elk moment. Klein of groot. Dik of dun. Met tranen of een lach. Het zal mij een worst wezen. Niemand gaat mij mijn leven nog afpakken. En zeker kanker niet!
Als ik van deze aardbol vertrek, of dit nu binnen 5 of 50 jaar is, zal iedereen roepen: “Díé vrouw heeft genoten. Intens genoten.”
Soms is even stilstaan goed. Een glimp opvangen van de rust tussendoor in deze ó zo drukke wereld.
Leef mensen, lééf. Beleef. En sta soms even stil.
Geniet. Intens. Geniet nog eventjes wat meer!
Je leven wordt zóveel leuker als jij je niks aantrekt van de rest en volledig ingaat op elk moment dat voor jou van belang is!
❤
Bron: pixabay.com 591576
