Al surfend op t web, kom ik tot de ontdekking dat het barst van de ‘mama-blogs’.
Meer voor mama’s, mamaliefde, love2bemama; origineler wordt het niet.
Ik surf daar rond, omdat ik benieuwd ben hoe anderen dat doen.
Hun moeder missen.
Hoe leef je dan verder?
Gewoon?
Of totaal ontspoord?
Geen idee.
Hoe dan ook.
‘Momspiration’.
Moeder worden is uiteraard een bijzonder moment in een leven. Ik weet dat uit ervaring. Een moeder verliezen vind ik ook behoorlijk groots. Maar daar lees ik niets over. Daar barst het niet van op het internet. We willen graag grappig, gevat, snel, tof, gaaf, goed, onder controle maar toch net niet, sexy.
We willen lezen over moeders die zonder kiespijn lachen om hun kleuters die de bloesemwitte muren hebben volgeklad met de roodste versie van hun peperdure Chanel lipstick en dat vervolgens quasi onverschrokken fotograferen en op insta dumpen.
Moeders die smeuïge en frisse seks hebben met geliefden op zondagochtend, net voordat de kinderen wakker worden en erna met elkaar aan de zonovergoten keukentafel plaatsnemen, terwijl de moeder met stralende glimlach nog snel even een bijna opgedroogd kloddertje sperma van haar wang veegt.
Moeders met beste vriendinnen, die er soms hé-le-maal doorheen zitten, maar dan gelukkig samen altijd nog aan de wijn kunnen want het is immers altijd ergens ter wereld 16.00 uur hahahaha wat blijft dat toch een ongelooflijk domme en irritante opmerking en maar lachen om die man die niets van hen begrijpt maar gelukkig zijn ze zo onafhankelijk en zelfstandig blablabla…
Waar we niets over willen lezen: moeders die uitgemergeld in bed liggen of erdoorheen kruipen van de pijn.
We willen niet lezen over dochters die datzelfde uitgemergelde lijf moeten wassen, omdat de moeder daar zelf niet meer toe in staat is. Ja. Ook tussen moeders billen, waar bijna niets meer van over is, moet de washand aan de hand van de dochter eraan geloven. Moet de dochter eraan geloven.
Of hoe die liefdevolle moeder zo onnavolgbaar depressief is geworden, terwijl ze van binnen wordt opgegeten door de kanker, waardoor het soms een beetje moeilijk is om bij haar te zijn. En dat de dochter uiteraard worstelt met dat soort gevoelens, want ze wil zo graag dat alles net als in de film is; alleen maar zonnig, pijnloos, liefdevol en warm.
Het is vaak rauw en grillig. Ruw en meedogenloos.
Anyway.
Ik verlies binnenkort mijn moeder.
Mijn baken.
Want wie bel je als je het ècht niet meer weet?
Dat bleek ook een van mijn eerste gedachten te zijn, toen ik wist dat ze dood ging; wie moet ik straks bellen?! WIE???
Mijn moeder gaat mijn leven verlaten. Ze stapt er gewoon uit.
Alsof dat ooit een echte optie zou kunnen zijn.
Doei mam. Tot nooit.
Dat kan toch niet?
Alles wat niet lekker voelt tussen ons, zal voor altijd zo voelen.
Ieder immens probleem, moet ik helemaal in mijn eentje het hoofd gaan bieden.
De enige persoon op aarde die onvoorwaardelijk van mij houdt.
Zonder voorwaarden.
Ik ben straks helemaal alleen.
En straks komt met een bloedgang dichterbij.
Hoe klein en naakt dat voelt, daar bestaan geen woorden voor.
bron: eigen foto (SvdV)
I feel you, sister.
Ik verloor mijn moeder in 2012 en mijn stiefmama in 2015.
Niet te doen. En toch zul je het doen.
En je zult ontdekken, zoals mijn Mama altijd zei, dat De Liefde Blijft.
Het staat op haar gedenksteen.
En het is waar, zo heb ik gemerkt.
Een ouder verliezen is een brug overgaan.
Het wordt nooit meer zoals het was.
Maar De Liefde Blijft.
Heel veel sterkte vanaf de andere zijde van de brug.
Dikke knuffel Domi