Ik kan het nu wel openlijk toegeven: ik ben een zeer uit de kluiten gewassen menselijk exemplaar. En dat gaat – zeer waarschijnlijk – ook niet meer veranderen. Want ik ben niet alleen goed gevuld, ik heb inmiddels ook een leeftijd waarop het afvallen verrekte lastig c.q. zo goed als onmogelijk geworden is. Ik sport me (ondanks alle pijntjes en stoornissen) een ongeluk en let gigantisch op qua wat ik in mijn waffel schuif, maar het wil. gewoon. niet. meer.
Naarmate je de 50 nadert (of, zoals ik, allang voorbij bent), gaat er navenant steeds meer hangen. Nu hingen mijn schouders altijd al (een beetje), maar mijn buik volgde een jaar of 10 geleden gedwee. Daaropvolgend vonden mijn borsten, bovenarmen en billen het nodig om in alle solidariteit ook maar aan de zwaartekracht toe te geven. En mijn wangen hangen ook. Maar wat mij het állermeest stoort, zijn de kwabbels onder mijn kin. Ook wel ‘onderkinnen’ genoemd.
bron: zeg ik lekker niet.
Dat komt door het vet, maar ook door zwakker geworden bindweefsel en slappere huid. En zieltogende gezichtsspieren. Eigenlijk zou ik vele dingen moeten doen: gezichtsyoga voor een kinlift, anti-onderkin-oefeningen, gerichte huidhydratatie, u zegt het maar. Maar ik moet vooral afvallen… Wat ik ook fervent en met alle mij ter beschikking staande opties steeds weer opnieuw probeer. Als dat zou lukken, zou ik theoretisch enkel wat vel overhouden, daar ter hoogte van mijn onderkin wegstrijkende vingers.
Daarnaast: vet is lichter dan spierweefsel, dus met de tijd zou mijn algehele soortelijke gewicht ook minder moeten worden; niet alleen dat van mijn kin. Helaas vindt de weegschaal tot nu toe iets anders. Dus óf ik krijg toch nog steeds meer spieren (naast het vet), óf het tempo waarmee ik vet weet te creëren, is enorm gestegen.
Bottom (haha, bottom!) line: niemand mag meer – verwacht of onverwacht – een foto van mij nemen. Voor (en van) mij enkel nog selfies. Van bovenaf genomen.
Maar het allerergste: sinds kort verslechtert die relatie tussen mij en mijn onderkinnen zienderogen. Wij gaan steeds slechter samen. En voor relatietherapie is het duidelijk te laat; het laatste greintje hoop op een harmonisch samenzijn is al vervlogen. Toch zal ik mijn ongenode halsversterking moeten accepteren, want zelfs in het theoretische geval dat ik nog 25 kilo kwijtraak, blijft de huid die zich eromheen gevleid heeft, daar dus hardnekkig hangen.
Met andere, sorry, dezelfde woorden: het is gewoon vét te laat. Ik had (minstens) tien jaar geleden al af moeten vallen, toen mijn aangezichtsbindweefsels nog enigszins meegaand en flexibel waren. Toen ze nog in staat waren om zich decent terug te trekken.
Nu roepen ze keihard: “Bekijk het maar met je faciale zwembandjes; je hebt ze aangetrokken en nu leef je er maar mee, oud wijf!” So be it. Geld voor de nodige chirurgische correcties heb ik nog niet; nog even sparen. En een Jennifer Aniston (die er met 54 uitziet als 25) zal ik wel nooit meer worden. Maar elk voordeel heb z’n nadeel: als die zeespiegel echt zo hard gaat stijgen, blijf ik met mijn gezichtsverrijkingen wél mooi héél lang drijven!
bron: eigen tekening (LB) (en nee, dit is níét Annabel N.!)
Misschien een schrale troost dit lichtpuntje, maar het tandvlees gaat niet hangen bij het klimmen der jaren.
Nou, dan concentreer ik me daar maar op. Lachen tot ik omval!
Ik denk dat het tijd wordt om je lichaam te accepteren zoals het is?
Wij kamperen niet meer maar gingen wel in onze kampeertijd naar een nudistencamping. Wat je daar ziet doet je al gauw tevreden zijn met je eigen lichaam ondanks dat er bij mij ook van alles hangt
Dat heb ik vaker gehoord… “Gewoon een keer naar ’t naaktstrand, dan ben je weer helemaal happy met jezelf.” Maar zo werkt dat bij mij niet, helaas. Ik zie nog steeds alles wat niet goed is… ☹️ Maar echt veel veranderen kan ik ook niet meer, vrees ik. Dus ja, dat accepteren zal er wel een keer van moeten komen…
Ik zie dat niet bij jou. Door mijn ogen ben jij nog steeds dezelfde persoon die ik inmiddels al jaren ken. Ik let er waarschijnlijk ook niet op.
Ogen zijn slechts de lens, je hersenen bouwen het beeld op. En in jouw geval is dat nog steeds dezelfde Lou.
Ik begrijp wel dat het voor jou anders is. Ik vind veel mensen mooi, zeker als hun uiterlijk een spiegel van hun karakter is. Jij bent een mooi en prachtig mens.
Oh, wat een lieve reactie! Maar op foto’s zie ik er altijd beter uit dan in ’t echie hè (tenminste, op foto’s die ik zelf maak (en bewerk), gheh). Ik hoop maar heel hard dat het zo is als jij zegt: dat ik qua karakter nog mooi in de spiegel ben.