De termen werkgever en werknemer. Zo verwarrend. Vind je niet? Ik gooi ze in ieder geval altijd door elkaar. En ik zal je uitleggen waarom.
Laten we beginnen bij de Van Dale. Die zegt erover:
Dit lijkt me voor iedereen gewoon heel duidelijk. Behalve voor mijzelf. Ik draai die begrippen standaard om.
Alleen al het feit dat een bedrijf een werkgever kan zijn. Dat vind ik raar. Iedereen die werkt moet verantwoording afleggen aan een persóón, toch? Dus hoe kan een bedrijf dan een werkgever zijn? Zou je dan aan het gebouw moeten presenteren wat je bereikt hebt? Of aan een postbusadres? En word je dan ook betaald door dat gebouw? Hoe werkt dat?
Nou ja, ik dwaal af. We hadden het erover dat ik de termen werknemer en werkgever door elkaar gooi.
Mijn verwarring heeft te maken met het principe van ‘geven en nemen’. In relaties geef je wat en je neemt wat. In de termen werkgever en werknemer wordt dat principe ineens omgedraaid.
Kijk, een werknemer is voor mij iemand die werk néémt van iemand anders, zoals in de betekenis van geven en nemen. Ofwel; iemand anders werkt en de werknemer néémt dat werk. In de zin van: het gedane werk ontvangen. En die werk-nemer betaalt daar dan voor. Als ik in mijn omgeving luister naar de verhalen die verteld worden over werkgevers (in dit geval bedoel ik het woord zoals we dat met elkaar hebben afgesproken), dan klinken die lui ook veel meer als werk-némers: inpikken, al die energie en tijd én eindresultaten van een ander!
Overigens spreekt de Van Dale bij het werkgeverschap alleen over mensen in dienst hebben. Dat ondersteunt mijn standpunt dan juist nog veel meer. Want werk géven hoeven ze dus niet eens te doen als werkgever. Ze hoeven alleen maar mensen in dienst te hebben. Dus zijn werkgevers in werkelijkheid toch echt werk-némers: ze némen het werk dat anderen verrichten en betalen daar geld voor.
In mijn brein werkt het dus ook zo: een werk-géver is iemand die zijn tijd, energie en daardoor bepaalde resultaten (ook wel ‘werk’ genoemd) aan iemand anders geeft en daarvoor betaald wordt. Dat klopt tevens veel beter bij de beschrijving van de Van Dale.
Kortom; ik vind de huidige indeling veel te rooskleurig. Het wordt allemaal veel mooier weergegeven dan het in werkelijkheid is.
Laten we wel wezen; in deze maatschappij gebeurt het nóóit dat iemand alleen maar gééft. In de huidige omschrijving van het woord ‘werkgever’ zou dat wel gebeuren: er wordt zowel werk als geld gegeven. En volgens de omschrijving van de Van Dale krijgt hij of zij of het daar niets voor terug. Of niets noemenswaardigs althans. Nou, lieve mensen, we weten allemaal dat dat toch echt niet zo werkt in deze maatschappij.
Bovendien ben je als werknemer gewoon verplicht het werk te doen (maar dat zetten ze er dan weer niet bij in die Van Dale). Een werkdwinger zou derhalve een veel beter woord zijn voor de huidige werkgever en bijvoorbeeld werkplichtige voor de huidige werknemer.
Maar ik snap dat dat wel heel confronterend is; dat begint een beetje op Orwells 1984 te lijken. Ergo: noem die werkgever vanaf nu gewoon werknemer – en de werknemer werkgever? Want dat is uiteindelijk het meest reële, waarheidsgetrouwe en logische om te doen!
bron: pexels.com 3791136 (credits: user Andrea Piacquadio)
