Vorig jaar schreef ik op Moederdag een blog over mijn moeder. Mijn lieve mamsie, die tien dagen eerder gediagnosticeerd was met alvleesklierkanker. Wat hebben we gehuild. Gewanhoopt. En getwijfeld aan de toekomst. Aan EEN toekomst.
In die blog, die ik inmiddels op ‘privé’ gezet heb, schreef ik over mijn angst dat het mogelijk de laatste moederdag met mijn moeder zou zijn.
Ik kan nu zeggen: Dat was ie niet! De kanker van mijn moeder bleek NET-kanker te zijn. Neuro-endocriene tumoren, in de alvleesklier, met uitzaaiingen in de lever (zgn. “stage 4” kanker). Een redelijk zeldzame vorm van kanker, maar eentje met meer uitzicht op langer leven. Nog steeds om te huilen, maar wel met meer hoop. En behandelingsmogelijkheden. En daarbij kwam dat de tumoren klein waren en maar langzaam groeiden (gradatie 1).
Het behandelteam koos ervoor om het eerst even aan te zien: hoe snel groeiden de tumoren werkelijk? In de zomer kreeg mam somatostatines (tumorgroeiremmers). Die deden niet zo heel veel, helaas. Afgelopen donderdag was het daarom tijd voor de volgende behandeloptie: PRRT. Dat staat voor nucleaire radiotherapie, een soort doelgerichte bestraling van binnenuit. De ervaringen zijn positief, de succes rate – die inhoudt dat de tumorgroei sterk afgeremd of zelfs gestopt wordt – hoog.
En nu? Nu straalt mijn mamsie op deze Moederdag. Letterlijk. Bij haar in de buurt komen, wordt afgeraden, laat staan dat je haar mag knuffelen. Maar dat maakt mij niet uit: ze is er nog! En hoe! Ze is nog steeds mijn lieve moedertje die nog van alles wil, die erop los tuiniert, fietst, lacht en liefheeft.
Ze is er nog. En ze blijft ook nog wel even. Deze Moederdag is er hoop in plaats van wanhoop. Voor mij het mooiste cadeau op een dag als deze.
Ik wens iedereen een prachtige dag vandaag. Ongeacht de aanleiding.
Denk vooruit. Denk terug. Herdenk. En denk aan je liefsten.
Maar denk nooit dat alles vanzelfsprekend is. Koester iedere goede dag.
Want voor je het weet is alles tóch weer anders dan je had gedacht.
bron: pixabay.com 1360209
