Een gastblog van Antonia!
Met het oplopen van de temperatuur werd het verlangen om een jurkje te hebben dat heel snel uit kan steeds pregnanter. Zo’n jurkje dat met één beweging je borsten ontbloot en langzaam over je billen naar beneden glijdt. Je draait je langzaam om, je voelt de vurige gloed van begeerte over je heen glijden. Uitdagend en bereidwillig sta je in het zicht.
Hoe anders is het als je veel kleren aan hebt. Uitkleden is dan geen ritueel, maar een onelegante worsteling. Te beginnen met je geveterde schoenen: het bukken, het trekken, het steunen en kreunen. Het staan op kousenvoeten, waardoor ze zo groot en plat lijken. Je kijkt naar je voeten en onwillekeurig zet je ze in een V-vorm.
Vervolgens je pantalon losmaken, proberen om hem elegant te laten zakken tot hij over je voeten valt. Je stapt eruit en het vormeloze geheel ziet er zo groot uit dat je je minstens twee keer zo breed voelt. Dan je bovenkleding die natuurlijk over je hoofd getrokken moet worden en blijft steken achter je oorbellen of je haren.
Je krijgt het lichtelijk benauwd, begint te rukken en voelt hoe je rood wordt. Het eerste zweet breekt uit. Je buigt je hoofd en rukt met beide handen het kledingstuk van je hoofd en ervaart de helse pijn van uitgetrokken haren. Uit. Opgelucht haal je diep adem. Je veegt over je gezicht en je ogen en je smeert de mascara en oogschaduw over je bezwete gelaat.
Volgende uittrekproject: je beha. Niet elegant het haakje op je rug los wippen, maar met een fikse draai de achterkant naar voren brengen. Losmaken en je borsten even de vrijheid gunnen door ze los te schudden. Als je in de spiegel kijkt zie je striemen en vlekken. Aan de uitgetrokken slip ruik je vanzelfsprekend even voordat je hem weglegt. Kan niet anders.
Geheel bloot kijk je kritisch wat er – behalve het jurkje dat zo snel uit kan – nog gedaan moet worden om datgene wat dat jurkje theoretisch zou verbergen, aantrekkelijk te maken. De zonnebank bijvoorbeeld, of bruin zonder zon. En vooral ook harsen op de diverse plaatsen.
Maar eerst dat jurkje voor die hete dag dat je je afspraak hebt. Het moet licht, luchtig en vrolijk zijn en je vooral jonger maken, doch een elegante uitstraling hebben. Daaronder schoenen die op je teen kunnen bungelen en dan nonchalant naar beneden slippen.
De dag van de afspraak. Een clutch onder de arm geklemd, een zonnebril in de pas gewassen haren, gedeodoriseerd en geparfumeerd stap je de ruimte in. Je blijkt meteen te kunnen doorlopen naar het piepkleine kamertje om je uit te kleden. Dat is nu, met het jurkje dat zo snel uit kan, in een mum van tijd gebeurd.
En je weet wat er nu verder gaat gebeuren. Hij wacht al op je, die knappe radioloog die je altijd zo warm begroet. Die je het gevoel geeft dat je de enige bent die door hem geholpen wordt. Dat er meer tussen jullie is. Je vóélt het gewoon.
Je gaat de deur door en leunt even tegen de deurstijl.
Dan hoor je een onbekende robotstem: “Goedendag. Gaat u maar rustig onder de scanner liggen. Ik begeleid vanaf nu al uw behandelingen.”
Bron: pixabay.com 1214536
