bron: eigen foto (LW)
Vandaag 26 juli, je verjaardag. Ik vraag me af of je ergens, waar dan ook, het glas heft. Met geliefden om je heen. Dat maakt het aardse gemis wat minder zwaar. Een feestje in het hiernamaals.
Ik vind het een mooie gedachte en houd hem erin. Tchin-tchin, op jou, mijn lief. Mijn rots in de branding.
Meer nog dan de voorgaande drie jaren lijkt 2023 het jaar van de voor mij persoonlijke veranderingen te zijn, te worden. Ik moet je wat bekennen.
Ik heb onze Peugeot 5008 ingeruild voor een Citroën C3. Nou ja, ingeruild… Er moest wat geld bij. Je had destijds een vooruitziende blik.
“Rijd hem lekker op als het kan. Veel krijg je straks waarschijnlijk niet terug voor een zware diesel.”
Lekker oprijden was geen optie meer Fred. Tijdens de energiecrisis steeg ook de dieselprijs explosief en daarbij kwam dat de airco het had begeven. Dit alles (wegenbelasting van €130 per maand incluis) en inclusief het meest belangrijke – dat ik er emotioneel afscheid van kon nemen -, maakten dat het zover was.
Kun je emotioneel betrokken raken bij een auto? Wij wel. Betrokken als in, samen gekocht in Frankrijk en met viervoeter Yogi achterin ermee naar Nederland gereden. Ons veilig teruggebracht tijdens remigratie. Zoveel plezier van gehad, mooie uitstapjes, gelachen, gehuild. Blij met genoeg ruimte voor rollator en later rolstoel.
De eerste maanden van dit jaar dobberen voorbij. Het gemis niet. Het verdriet komt en gaat. Tijdens een goed gesprek zegt een dierbaar iemand: “Is het misschien een idee dat je gaat verhuizen. Opnieuw beginnen?”
Slik. Stilte. Ik denk erover na, zoals vaker. Deze plek van samen herbergt, naast allerlei moois, vooral ook verdriet.
Onze tranen, jouw worsteling.
Het niet meer verder kunnen. Kanker.
Het niet meer verder willen. En dan weer wel.
Onze tranen, mijn worsteling.
Ik ga het doen, mijn lief. Vertrekken naar een huisje met tuintje. Aarden. Beide voeten op de grond. Een nieuwe stap. Je gaat met me mee, natuurlijk, want voor altijd in mijn hart.
Voor ik me stort in alles wat geregeld moet worden, ga ik terug naar Yport aan de Normandische kust. Dit jaar is ook dat anders. Het gevoel van thuiskomen als ik de Franse grens passeer, lijkt vervangen door… Ik weet het niet precies. Een bevrijdend gevoel. Zoiets. Dat ik niet meer per se naar Frankrijk ‘moet’ om herinneringen levend te houden. Ik kan er ook gewoon vakantie vieren.
Uitwaaien aan het strand, de kliffen op.
Genieten van de avondlijke camping geluiden. Geroezemoes, gepingpong, voetstappen op het grind, open en dichtritsen van een tent, het hoge geluid van een mannetjes bosuil… “Hoe… hoe-hoe-hoe-hoeeee,” steevast beantwoord door een vrouwtje: “Ke-wik!”
Inmiddels ben ik alweer een poos thuis en houd ik me bezig met alles wat komt kijken bij een verhuizing. Ja, ik weet het, ik heb tijd genoeg. Maar je kent me. Dus, wat wil ik tegen de wand (als ge ut nie wit, kunde altijd nog behangen), op de vloer, voor de ramen. Het project loopt.
Afgelopen week ben ik begonnen met opruimen. Paperassen, foto’s.
Als eb en vloed stromen de emoties door mijn lijf.
Vandaag 26 juli, je verjaardag.
Lunchen ergens aan het water.
Herinneringen ophalen.
Een kaarsje branden.
Het leven omhelzen, in alles.
Ik heb je lief 💕
