Bron: eigen creatie (BK)
Na een nachtje slecht slapen voelt Alexandra sterk de behoefte om Walter te confronteren met haar frustraties als gevolg van hun gesprek. 1200 km gereden voor die man en wat is de opbrengst? Juist. Niks, nada! Ze heeft hem nauwelijks gezien, er wordt niet gespeeld – en wáár is die tantra!? Het gaat hem enkel om de status en het werk, niet om de levenservaring. Ze is nog wel bereid hem een kans te geven, maar verprutst hij die ook, dan rijdt ze gewoon al die kilometers terug naar huis. Alexandra is een, laten we zeggen, bijzondere vrouw, maar ik moet haar gelijk geven. Walter is natuurlijk een waardeloze zak hooi, die hoogstwaarschijnlijk de afgelopen weken is ondergedoken en af en toe boven water kwam om de vrouwen te vereren met zijn geweldige aanwezigheid.
Gewapend met een dik pak papier gaat ze tegenover hem zitten en gooit er alles uit wat haar dwars zit. Er is totaal geen interesse. Hij heeft niet één keer gevraagd wat zíj wilde doen. Wáár is dat speelse jongetje? En wil hij überhaupt wel een vrouw? Walters antwoord is, zoals we gewend zijn, weer een grote berg onzin, maar wat hij moet zeggen, zegt hij op dat moment niet: ik voel het niet bij jou, je kunt wel gaan, tot nooit meer ziens.
Als pleister op de wonde heeft hij nog wel een cadeautje voor Alexandra en overhandigt heel trots een verfrommelde papieren zak met inhoud. Vol verwachting grijpt ze in de zak en haalt er een pluche knuffelhondje uit. Waarschijnlijk ziet een dame die ooit ook bij hem op het landgoed was, dit nu in de uitzending en denkt: dafuq, dit heb ík hem gegeven!
Na het gesprek van gisteren voelde Walter de behoefte deze knuffel nu aan Alexandra te geven. Hij zag toen namelijk het kleine gekwetste meisje in haar en dacht dat het zachte hondje ideaal zou zijn om lekker beet te kunnen pakken als dat meisje ineens weer naar boven komt. Hij negeert vakkundig de verbijstering op haar gezicht en laat haar dan alsnog weten dat hij geen aantrekkingskracht voelt.
Alexandra is not amused en denkt dat hij dit heel graag eerder wilde zeggen dan zij om zijn gezicht te redden. Ze geeft hem dus alsnog een schop na en wenst hem veel succes met zijn B&B en het vinden van een vrouw die doet wat hij wil.
“Nou ja zeg!” stamelt Walter. “Wil je dan nog een knuffel?”
Ja ja, alles is af te kopen met een knuffel, mensen!
Na die uitermate ongemakkelijke knuffel beent Alexandra op Corina af en laat haar weten dat ze vertrekt. Die staat nog net niet te juichen, maar het scheelt niet veel. Alexandra voelt dat feilloos aan en zegt dan dat dit is, wat Corina de hele tijd al wilde; Walter voor zichzelf.
Misschien is dit het moment om dat pluche hondje tevoorschijn te halen, want ik zie ineens dat gekwetste meisje tevoorschijn komen!
Als Alexandra haar houten penis, schapenvellen en kei die onder haar kussen lag, in de koffer gooit, komt Walter naar boven. Alexandra drukt de knuffel weer terug in zijn handen en zegt dat ze hem niet wil. Ze heeft er al eentje en bovendien weet ze niet van wie dat hondje geweest is. Wie weet zit dat ding wel vol negatieve energie!
Hij vraagt of hij haar auto dan maar even zal gaan halen, maar zelfs dat mag niet, want niemand mag in die auto rijden. Ja, Walter, kijk goed uit voor gekwetste vrouwen, want daar valt geen land mee te bezeilen! Beneden gaat Alexandra nog even lekker door met steken uitdelen. Vooral als Corina aan Walter vraagt of ze later nog gaan wandelen. Dat is natuurlijk weer een teken voor Alexandra om te roepen dat ze dan maar beter iets anders aan kan trekken, want die jurk die ze nu aan heeft, is ongeschikt. Als Corina zich timide terugtrekt, richt Alexandra haar pijlen weer op Walter. Dat ze best heel lief is, maar dat hij dat niet meer mee gaat maken, dat ze een mooie behandeling in gedachten had voor hem, maar dat hij die ook niet krijgt… Kan iemand die vrouw tegenhouden?
Walter ondergaat het allemaal heel rustig, geeft geen krimp en drinkt lekker zijn theetje.
“Ben je boos?” vraagt hij dan.
“Nee hoor,” zegt ze, “ik ben opgelucht, want mijn intuïtie is juist.”
“Same, same,” zegt Walter en dan stormt Alexandra weer naar boven.
Hij volgt haar en vraagt wat haar plan precies is, want er moet natuurlijk nog gewandeld worden. Natuurlijk levert ook die vraag weer een berg kritiek op, dus hij laat haar maar achter, zodat ze verder kan mokken en gaat alsnog wandelen met Corina.
“Ik heb een wens,” zegt hij tegen haar. “Zullen we even al die energie loslaten en lekker genieten?”
Vertaling: zullen we die bitch even in haar sop gaar laten koken?
Na de wandeling staat Alexandra klaar en Walter loopt naar boven om haar koffers en tassen naar beneden te sjouwen. Na nog een vervelende opmerking voor Corina is ze dan eindelijk klaar voor vertrek. Natuurlijk verloopt het afscheid ook niet vredig. Ze gooit hem voor de voeten dat Corina nu eindelijk heeft wat ze wil en dat ze hoopt dat de liefde mag gaan stromen, hoewel ze denkt dat het echt niets wordt tussen die twee.
“Het wordt altijd beter!” roept ze nog, voordat ze met piepende bandjes wegrijdt. Dat pad heeft heel wat te verduren met al die vrouwen die boos vertrekken!
Eén ding wordt zeker beter met haar vertrek: de sfeer. Maar dat gaat natuurlijk niet vanzelf, zeker niet op het spiri-landgoed. Daar wordt in zo’n geval de salie tevoorschijn gehaald om het huis van de kelder tot de zolder grondig reinigen. En natuurlijk nemen ze daarna ook zichzelf onderhanden.
Toch blijkt de salie niet genoeg, want de negatieve gevoelens die ze op papier hebben gezet, moeten letterlijk verbrand worden om hen de ultieme verlichting te brengen. Dus er wordt een vuur van onmetelijke proporties aangestoken. De notities met boze woorden gooien ze op de brandstapel. Zittend voor het vuur delen ze vervolgens hun gevoelens. Zou het alsnog iets worden tussen die twee?
Allemaal tegelijk: Hell no!!
— Wordt met enige zekerheid alwéér vervolgd! —
