bron: pixabay.com 11936954
Daar sta ik dan, in een bos dat rechtstreeks uit een Stephen King-roman lijkt te zijn ontsnapt. De duisternis omhult me en ik heb het gevoel dat de spinnenwebben een samenzwering hebben gesmeed om me een flinke dosis nachtelijke hysterie te bezorgen. Ik ben ervan overtuigd dat als ik nies, er een volledige spinnenkolonie uit mijn neus komt rennen. Wat een charmante start van mijn ‘relaxte’ en hard nodige droomvlucht.
Als een bezeten ninja-met-stevige-trek manoeuvreer ik mezelf door het bos. Spinrag plakt aan mijn gezicht zoals zelfs de plakkerigste suikerspin dat nooit zou kunnen. Het bos is springlevend, ik hoor overal gekraak en geritsel en om het nog wat sfeervoller te maken, hoor ik een uil krassen in het duister.
Ik loop recht op een spinnenweb af ter grootte van mijn vorige droomauto. Want waarom zou ik me omdraaien en keihard wegrennen uit dit donkere, enge bos? Wat is daar de lol van?
De enorme spin in het midden, groter dan de kont van een Kardashian, heeft nog net geen slabbetje omgedaan toen hij me aan zag komen. Maar ik zweer je dat hij aan het kwijlen is. Ik kijk naar het web en vervolgens naar het pad dat na het web doorloopt.
Ik praat mezelf moed in. ‘Oké Jess. Je moet daar doorheen als je wilt ontsnappen aan je eigen gekke gedachten. Zie het maar als één groot escape room avontuur.’ Ik zak op mijn knieën, want dat is wat volwassenen doen als ze in paniek zijn, toch? Ik bid dat de spin doorheeft dat ik uitgezakt, slap en grijs ben en dus absoluut geen knapperig, vers menselijk hapje meer.
Met de gratie van een molensteen wurm ik me er in slow motion onderdoor, hopend dat ik straks geen achterwerk vol spinrag zal hebben. Of erger. Tandafdrukken in m’n billen, bijvoorbeeld.
Eindelijk sta ik weer op, ongelooflijk trots op mezelf dat ik zojuist een armageddon in de vorm van een spinnenweb getrotseerd heb. En ik leef nog! Ik zucht eens diep, sla de aarde van me af en verwacht dat na deze beproeving, de slechte Stephen King nu wel over zal gaan in een heerlijke Jenny Colgan. Maar nee. Terwijl ik verder struin, lijkt het alsof ik in nu in een heuse spinnenweb-safari ben beland. Het ene na het andere web doemt op, dwars over het pad. De ene bewoner nog gruwelijker dan de ander. Deze spinnen kunnen zó de hoofdact in een face your biggest fear afvalrace op Netflix worden. En ik ben de nietsvermoedende bezoeker die het spits mag afbijten van dit binge-waardige tv-spektakel. Ik vraag me af of er een prijs is voor de meest behendige uitvoering van ‘The Spider Dance’. Ik vermoed dat Wednesday er jaloers op zou zijn.
Uiteindelijk leidt mijn droomavontuur me naar een open plek, waar de verrassing van de eeuw op me wacht: een doodlopend pad. Geweldig. Perfect. Misschien heeft mijn onderbewuste een voorliefde voor sadistische plotwendingen ontwikkeld. Terwijl ik daar sta, voel ik een plotselinge aanwezigheid achter me. Ik draai me om en… verrassing! Daar staat een vrouw, omringd door spinnen. Alsof ze Madonna is en dit haar nieuwste videoclip.
Ze legt me uit dat dit hele griezelige tafereel bedoeld was om me van mijn angst voor spinnen af te helpen. En ze stuurt haar spinnen recht op mij af. Natuurlijk, dat is precies hoe ik mijn trauma’s graag aanpak – met een overvloed aan achtbenige vrienden die als engelen des doods op me af gestormd komen. Met een gezicht zo bleek als het maanlicht en een keel die vastzit alsof ik zojuist een brok ijzer heb doorgeslikt, zie ik de beesten op me afstormen. Ik sluit mijn ogen en wacht op mijn gruwelijke dood.
Maar plotseling wordt mijn ‘nightmare meets nature’ documentaire verstoord door een stem die mijn naam roept. Ik word terug gesleurd naar de realiteit, waar een levensechte knuffelbeer, of liever gezegd mijn lief, met een slaperig warhoofd naast me zit. Hij probeert me te kalmeren, terwijl ik nog steeds bezig ben om de imaginaire spinnen van mijn lijf af te vegen.
Heerlijk, zo’n avontuur in de wereld van onlogische angsten en idioot gedrag. Not. Maar als ik ooit mijn eigen Barbie krijg, wil ik dat ze wordt geleverd met een gratis spinnenvanger en een virtueel bos om doorheen te navigeren. En als er ooit zo’n face your biggest fear programma op Netflix verschijnt, dan is de publicatiedatum van dit avontuur het bewijs dat IK het bedacht heb!
Geef een reactie