bron: rawpixel.com 4043714 (Public Domain picture of the US government)
Ik heb per ongeluk de film Black Widow gekeken. Op tv. Met mijn zoon naast me op de bank. Wát een genoegen. Not. Ik dacht nog: ah, een Marvel-film, dan is ie vast wel oké. Ik vond Captain America namelijk best heel geinig. En de serie The Boys ook (DC, not Marvel, CI know, maar da’s van hetzelfde laken een pak); zo fijn, dat maatschappijkritische sarcasme. In dat licht is deze film, nota ben met Scarlett Johansson, dan vast ook wel tof om te kijken. Was het ook best wel. Voor een feministe. Wat ik niet ben. Wát een manonvriendelijke film, zeg! Een film uit 2022, waarvan de special effects er, ondanks alle technische ontwikkelingen, nog steeds meer dan super fake uitzien.
Een hoop – veel te mooie – vrouwen die een armada foute mannen moeten bestrijden. De grote (mannelijke) schurk Dreykov, die over een middeltje beschikt, waarmee je de hersenen van subjecten (mensen, varkens, mannen, whatever) kunt manipuleren. En het tegengif natuurlijk; een of ander rood oplichtend synthetisch gas, gevangen in een bundeltje reageerbuisjes, dat als een speelbal de hele film door geschopt wordt.
Dreykov exploiteert dakloze meisjes (“the only resource the world has too many of”) door ze als jonge vrouw een nieuw leven als “Widow” – een soort van menselijke gevechtsmachine – te geven. Allemaal onder zijn controle met het gedachtenmanipulatiegoedje. Met zijn leger van vechtmeisjes bestuurt en bespeelt Dreykov de wereld vanuit één kamer: de Red Room.
Evil. Böööööse!!
Zoon kende de film niet, maar wist wel meteen precíés waarom het ging; hij had immers alle andere Marvel en DC films al gezien. “Dit is hetzelfde verhaal als Captain Marvel (“Nee, niet Captain America. Captain Marvel is de vrouwelijke variant, snap dat dan ma…”), maar dan een beetje herschreven naar een zo mogelijk nóg feministischer scenario.”
Het verhaal: Scarlett Johansson (Natasha, een Avenger) is niet slecht, haar kleinere fake “zusje” Yelena – gespeeld door Florence Pugh – uit de spionnenfamilie die 3 jaar lang in de VS voor de Russen spioneerde. Nu moeten ze uiteindelijk samen Dreykov koud maken. Na wat omzwervingen vinden Natasha en Yelena die Red Room (met Dreykov erin) – en ziedaar: het plichtmatige, grote gevecht van goed tegen kwaad. Waarbij het goede het kwaad uiteindelijk bevrijdt én ook nog eens goed maakt. Oh, en aan het eind explodeert het bolwerk der slechtheid natuurlijk en dat was dat.
Samengevat is het een chaotisch verhaal met een hoop Russische namen, nog meer van die opgedirkte, supermooie vrouwen die stuk voor stuk vanzelfsprekend perfecte vechtmachines zijn. En verder dus nog een stel dikke, lelijke, of oude mannen die óf als schurk óf als dom nevenfiguur fungeren. Ze zijn complete egotrippers, slappe watjes, door en door slecht, of gewoon ronduit idioot.
Ik snap nu, na gekeken te hebben, dus ook wel waarom deze film geen succes was; Marvel en DC zijn toch genres die net iets meer door mannen bekeken worden. Of liever gezegd: werden. Want mannen zien zich niet zo graag terug als het lage, domme, achtergebleven volk. Dat euvel wordt ook niet goed gemaakt door de schoonheid van de super clevere, maar gigantisch bitchy vrouwen. Daarbij beschikt de schurk aller schurken, die Dreykov, over een “Feromonenblokkade”, waardoor niemand hem kwaad kan doen. Hoe ongelooflijk… stupide. De dames weten: “Zolang we hem ruiken, kunnen we hem niks aandoen.” Dus knalt Scarlett haar neus op de tafel om de ‘reukzenuw uit te schakelen’ (volledige bullshit natuurlijk, want ook met een gebroken neus kun je nog ruiken) en maakt hem koud.
Het einde is ook teleurstellend. Verwarrend. En als je denkt dat het eindelijk echt afgelopen is, gaat het weer verder. En nog een keer. En dan is het nóg een open einde. Voor het volgende deel. Ieks. Maar zoon merkte terecht op: “Hadden ze deze film 15 jaar eerder gedraaid, waren de rollen precies omgekeerd geweest. Dan had je een leger van vechtende, heldhaftige mannen en een paar domme, hulpeloze vrouwtjes die niks konden. En niemand die daarvan opkeek. Nu is het omgekeerd.”
En als nonfeministe moet ik zeggen: niks voor mij. Ik had graag wat meer mooie, heldhaftige mannen gezien. Hier of daar een mooie Thor, een flashy Flash of een lekkere Iron Man… De hele tijd alleen maar overdreven vrouwen zien, dat gaat al na korte tijd enorm vervelen. Het is een aardige film als je van action, licht- en lasereffecten en een hoop bloedmooie vechtvrouwen houdt. Ik houd alleen van de Action, een nachtlampje en mooie mannen, dus je snapt het: ik vond er geen bal aan.
Toen de film afgelopen was, volgde meteen het volgende spektakel: The Return of the First Avenger, ook uit de kist met Marvel- en DC meuk. Wel een film uit 2014, toen de wereld nog vertrouwd patriarchaal was: zowel de schurken als de helden zijn mannen. Ik heb de tv uiteindelijk toch maar uitgezet. Meer dan genoeg Marvel-shit gezien voor de rest van mijn leven.
