Ruim baan voor klusvrouwen! (beetje een long read)

4 oktober 2023 door Lou Bartels

Eén uur ’s nachts. Slapen ging nog niet, dus struinde ik door min Instagram reels (ja, geheel foute inslaapstrategie, ik weet het). Ineens was daar die advertentie. “Women at Work”. De whut? Ik werk elke dag, niks opzienbarends…
Het bleek een ad voor een avondje Hornbach te zijn. Speciaal voor vrouwen die (meer) willen klussen. Ik ben gek op klussen. En ze hadden nog leuke ‘projectcursussen’ ook. Spontaan meldde ik me aan.

En zo stond ik afgelopen dinsdag trappelend van ongeduld te wachten voor de schuifdeuren van de bouwmarkt. Samen met zo’n honderd (?) andere vrouwen. Wat meteen opviel: een groot deel van de dames trippelde mooi opgemaakt in nette broek of een koket rokje heen en weer. Ik had een oude sweater, een werkbroek en gympen aan… Was ik een beetje overdressed? Ik zag zelfs enkele lange, gelakte nagels. Wat kwamen die lady’s hier doen? Gelukkig waren er ook nog een aantal potige dames, met posturen als het mijne. Dat vond ik dan wel weer zeer geruststellend.

Ik had me dubbel aangemeld voor de cursus “Gereedschappen – Pro”, werken met grote(re) machines. Puur omdat je er twee móést kiezen en er niks anders meer over was (ja, ik was nogal laat met aanmelden). Het oorspronkelijke aanbod: Muren Mooi Maken, Tegels Renoveren, Bouwen met Hout, Gereedschappen Basic en Pro. Basic gedoe hoef ik niet, tegels renoveren vind ik maar niks, muren mooi maken (als in ‘schilderen’) kan ik al. Maar dat met dat hout leek me wel wat. Daarom was ik met opzet iets eerder aanwezig en ‘regelde’ meteen dat ik eerst met de houtclub mee mocht doen, alvorens ik met die profgereedschappen aan de slag zou gaan. Jippie!

Binnen speelde de band reeds, duidelijk ook louter Women at Work (en volgens mij zelfs de filiaalband?). De hoogbejaarde drumster zag er zelfs uit alsof haar uit het hiernamaals teruggehaald hadden. Waarschijnlijk iets met bejaardenparticipatiesubsidie of zo? Maar: ze kon het nog wel! Ik vond haar cool. Zo wilde ik ook wel worden. Er stonden bekertjes pinda’s en zoutjes op tafel. Ik wist niet wat ik daarvan moest vinden. Niks voor mij. Om half acht stroomde het overige vrouwvolk binnen en viel meteen aan op de tafel met champagne. Ik was blij dat er ook jus was; de champagne was sowieso in no-time op. Dat kon nog wat worden, met al die lichtelijk aangeschoten klusvrouwen. Recht zagen? Ho maar.

Tijd voor het eerste ‘project’: hout! De groep bleek totaal overbevolkt te zijn; waarschijnlijk meer assertieve dames zoals ik, die allemaal hout wilden in plaats van tegels voegen. Probleem was alleen dat Hornbach daar niet op gerekend had: we moesten het met z’n allen doen met één elektrische handzaag, één gewone zaag, één sjabloon en één boormachine. Dan kun je je waarschijnlijk wel voorstellen hoe dat gaat, met zo’n stel jolige vrouwen. Gelukkig werd nu wel duidelijk dat we niet recht hoefden te zagen; enkel bochtig. Dat moest lukken.

Ik was – discreet en terughoudend als ik ben – niet de eerste die een plank en de zaag te pakken had. Maar ik was ook zeker niet de laatste. Ik deed mijn ding en maakte in gestaag tempo mijn balance surfboard. Daarna hielp ik de overige dames met vasthouden terwijl zij erop los zaagden. Accu na accu ging erdoor, tot de zaag het begaf. Overwerkt, gesmolten, stinkend. Was te verwachten. Geen geweldige reclame voor het apparaatmerk (en evenementsponsor) Einhell. We hadden al ettelijke keren gevraagd of er niet meer apparaten waren, maar nee, helaas. Meer accu’s ook niet.

De rest van de groep maakte uiteindelijk dus maar kleine kastjes alias krukjes, waarbij je niet hoefde te zagen. Enkel een beetje schuren, boren en schroeven. Weliswaar ook een uitdaging met maar één boormachine, maar het ging in ieder geval stukken sneller. Ik was klaar en moest – natuurlijk – dringend naar de wc, dus verliet ik met mijn board en rol onder de arm de troep houtbouwvaksters.
Het was sowieso pauze. Meer band en geweldig lekkere belegde broodjes, waar op aangevallen werd als hadden de dames drie dagen niets gegeten. Meer drankjes en nootjes en toen was het: op naar projectcursus nummer twee. De grote apparaten!

Ik zag mijzelf al met een heftruck en een kettingzaag in de weer. Helaas. Dat werd ‘m niet. We volgden de instructiedame gedwee dwars door de hele bouwmarkt heen naar buiten. Daar stonden drie kleine tafels: eentje met een gekunstelde muur om in te boren (en waar de vorige ploeg al een boel hout tegenaan geboord had), eentje met een schattige, kleine kapzaag en een grote houten plank waarop een freesmachine lag, en een tafel met een slijptol (ook wel haakse slijper genoemd) en wat andersoortige fijne schuur- en zaagmachientjes. Niks bijzonders. This was it? Wáár was mijn kettingzaag?

Ik slijpzaagde met weinig enthousiasme en veel vonken een metalen stang door, boorde een gat in de muur en freesde mijn naam in een houtblok. Toen had ik het wel gezien en plantte mijn bewerkbroekte achterste op een van de stapels straattegels om toe te kijken hoe de andere vrouwen met een hoop lol “vuurwerk” maakten met de slijptol. Anderen creëerden met de freesmachine kunstwerken van bloemetjes, boompjes, hartjes en zonnetjes in een houten plank. Ik vroeg me zomaar af wat mannen met die freesmachine ‘getekend’ zouden hebben…

En toen was ik het zat. Ik ging weer naar binnen en dwaalde een beetje door de bouwmarkt. Best leuk, zo in je uppie. Niet druk, in ieder geval. Ik zag zelfs een heftruck staan en nog wat ander groot materieel, maar daar mocht ik niet aankomen. Dus ging ik nog even bij de andere stations koekeloeren. Het tegelen was zoals ik al gedacht had: oersaai. Het muren verfraaien evenzo. En bij de cursus ‘gereedschap basic’ legde nota bene een mán geduldig uit hoe je een plug in de muur duwt. Heel leuk en interessant voor beginnende klussers, niks voor mij. Ik verlangde enkel nóg meer terug naar mijn boorhamer en kapzaag thuis.

Mijn rug deed pijn en eigenlijk wilde ik nu wel een keer naar huis; het was immers al bijna elf uur in de nacht. Ik liep naar de ingang – nu de uitgang – en mocht mijn oorkonde in ontvangst nemen, samen met een mooie stoffen tas met inhoud. Niet slecht; kon ik allemaal prima gebruiken. Eenmaal thuis pleurde ik uitgeteld mijn voeten naast de mok thee op de salontafel, zoals het een ware bouwvakker betaamt. Ik bekeek mijn amateuristische balance board. Grappig ding. Ik ga er voor geen goud op staan. Ik geef hem wel aan de kinderen.

Maar ik moet toegeven: Hornbach heeft wel gigantisch haar (zijn?) best gedaan om dit een knaller van een avond te maken. Niet slecht gedaan! Kosten noch moeite gespaard, alhoewel ik voor de volgende keer wel een paar apparaten meer op het houtbewerkingsstation zou willen adviseren. Ik heb echt een hele leuke avond gehad, al acht ik mijzelf toch enigszins te ver gevorderd qua klussen om dit nog een keer te herhalen. Maar ik zal vanaf nu wat vaker mijn klusspullen bij jullie halen. Beloofd.