Hoewel ik erg blij ben met de snelle spijtactie van Jack, voel ik toch wat onrust. Ik twijfel dan ook als ik mijn mailbox open en een bericht zie van onze boeking voor ons aankomende weekendje weg. Ik kan nog tot 00:00 vandaag kosteloos annuleren. Zal ik?
De woorden van Jack blijven toch door mijn hoofd spoken. Ik ontkom niet aan de gedachte dat de mogelijkheid bestaat dat Jack een ander heeft ontmoet. Ik ben geen jaloers type, maar naast mijn onderbuikgevoel, struikel ik zowat over de rode vlaggen. “Meer tijd voor mezelf nodig.” Hoezo meer tijd voor mezelf nodig? Ik laat hem altijd en overal vrij. We spreken zelfs nooit een tijdstip af, want hij komt en gaat toch wanneer hij wil. En dan die “open relatie”…
Hij wil dus ook gewoon iemand anders neuken met mijn goedkeuring. Een andere invulling kan ik er niet aan geven. Alleen al het feit dat hij tegenwoordig wel heel gebrand is op zijn telefoon; hij wist niet hoe snel hij het ding terug moest grissen nadat ik hem had geholpen om iets te installeren. En dat, terwijl hij zijn foon voorheen overal liet slingeren. Dat hij appjes ontvangt om 23:00 uur s ’avonds die hij eerder nooit kreeg.
En dan het ongemakkelijke gesprek in de auto over vreemdgaan. Dat mensen niet echt gemaakt zijn om monogaam te zijn, maar dat dit een keuze is. Dat vreemdgaan een no-go is, zoals we het daar altijd over eens waren, iets waarover hij nu plots een andere mening blijkt te hebben. Hij zou het mij vergeven als ik vreemd zou gaan, ook al zou hij het niet zo leuk vinden. “Ik jou ook waarschijnlijk,” zei ik, “maar het zou toch het begin van het einde zijn, want ik zou je niet meer vertrouwen en ik zou ook niet meer onbezorgd het bed met je kunnen delen, dus alsnog einde relatie.”
Die vrijdagavond vier weken geleden, toen hij, zonder bericht, om tien uur pas kwam opdagen en ons gezamenlijke eten skipte. Dat Sophie en Roos nog grapten “Hmmm, als hij straks met bloemen thuiskomt, gaat hij vreemd, mam.” Een onschuldige grap waar we alle drie hartelijk om konden lachen, zelfs nog toen hij die avond inderdaad met een grote chrysant aan kwam zetten. Hilariteit alom. Maar wat nou als…
Ik maak mezelf gek en pak mijn telefoon.
“Jack, ik wil je nergens van beschuldigen en dat doe ik ook niet, ik wil het alleen weten als het zo is. Heb je iemand ontmoet waar je gevoelens voor hebt? Als dat zo is, dan moeten we daar toch over praten, dus ik vraag je bij deze of je dan alsjeblieft eerlijk wilt zijn”.
“Eef, hoe kom je dáár nou bij? Ik ga niet vreemd!”
Ik zeg hem dat het me spijt, maar dat ik het gewoon uit wil sluiten.
“Je moet me geloven, schat, er is niemand anders. Ik ga niet vreemd, ik kijk ontzettend uit naar ons weekendje samen.”
Ik zeg hem dat ik hem vertrouw en dat ik hem geloof. En dat doe ik ook. Dat wil ik ook. Zover ik weet heeft Jack nog nooit gelogen. Sterker nog, volgens mij kan hij het niet eens. Het is een flapuit en hij zou zich verspreken. Toch knaagt er iets, maar ik weet niet wat. Ik besluit het te laten varen en het weekendje weg blijft dan ook staan. En hoewel ik daar ontzettend naar uitkijk, is er toch iets veranderd in mijn rotsvaste vertrouwen.
Nog een paar dagen.
Jack overlaadt me met lieve appjes en gifjes, dus naarmate het weekend dichterbij komt, groeit mijn vertrouwen en krijg ik er oprecht zin in. Het was gewoon een vervelende fase. Het komt goed, zeker weten. Het móét goedkomen.
bron: pixabay.com 908743
