Het gaat beter.
Steeds beter.
Ik heb nog een extra hulptroep ingeroepen. De bekkenbodemfysio. Maar dan wel eentje die inwendig behandeld. Want anders had het geen nut, volgens mijn oncoloog.
Je wilt niet weten wat kanker met je doet. En elke kanker is kut, dat geloof ik zeker. Maar kanker bij je vagina is dubbel kut. Zonder grapjes. Mijn operatie is nu een half jaar geleden. 24 februari 2023 kreeg ik te horen dat de randen die ze weg hadden gesneden, schoon waren. Het mooiste en beste nieuws sinds 11-01-2021, toen ik hoorde dat Boaz gezond ter wereld was gekomen.
Je wilt leven. Iedereen wil leven.
En te horen krijgen dat het misschien ophoudt, onzeker is of misschien zelfs kansloos… dat doet wat met je.
Een drang. Vechten. Standje overleven.
22-12-2022 kreeg ik te horen dat ik baarmoederhalskanker had. Je moet weten dat ik hiervoor al jaren aan de bel had getrokken. De onverklaarbare bloedingen, de vreemde pijnen, het altijd maar afscheiding hebben. Ik dacht, na zoveel keer weg gestuurd te zijn, dat het normaal was. Ik stelde mij aan.
Tot er een dokter was die eindelijk zei: “Dit is niet normaal.” Pas toen is het balletje langzaam gaan rollen.
Want deze dokter zei dat dus op 1 september 2022.
Ik trok voor de eerste keer aan de bel op 25-05-2019.
En nogmaals, op 22-11-2022 kreeg ik bericht.
Maak jij het rekensommetje?
Maar nu, na alle pijn en tranen, sta ik hier. Ik durf te zeggen dat het beter gaat. Dat ik er misschien wel goed vanaf gekomen ben? Iets met de dans ontsprongen.
Ja, ik heb pijn. Ja, het leven is me een partijtje zwaar. En ja, ook ik heb mijn trauma’s. Elke keer als mijn man intiem wil zijn met mij, voel ik mij alsof ik in een stoel zit. Er zit een dokter voor mij. Witte jas, eendenbek in de ene hand, een tang in de andere en een soort van microscoop-loep op zijn bril. Ik ben naakt van onderen, mijn voeten zitten in de steunen van de gynaecologische martelstoel en mijn benen moet ik “ontspannen” openen.
De mannelijke dokter zit er met zijn neus boven op. Het instrument dat hij inbrengt, doet veel meer pijn dan wat het zou moeten doen. Reken littekenweefsel, zenuwpijn, maar ook zeker mijn bekkenspieren die gewoon 24/7 gespannen zijn. En dat niet alleen. Alles wat erin gaat, doet pijn. Tranen in je ogen, een mes in je buik, een sterke hand om je keel en een hamer tegen je hoofd. Zulke pijn. Zelfs als het met liefkozing en toestemming van jezelf is.
Trauma. Kanker bracht mij ook trauma.
Laatst opperde ik dat ik mij na de laatste controle letterlijk aangerand voelde. En ik besefte dat dit al de hele tijd zo is. Ik word elke keer opnieuw tegen mijn zin aangeraakt. Het enige verschil is het doel. Want iedereen die mij aanraakt, wil beterschap. Maar dat maakt de beleving voor mij níét beter.
En toch, ondanks het trauma, gaat het beter.
De bacteriële infecties zijn naar de achtergrond. Dankzij de bekkenbodemfysio. Wat een powervrouw. Met buikpijn ging ik daar naar toe, want joh, inwendige fysio op die plek waar je niemand meer wilt hebben… Maar ik ben blij dat ik nog steeds wil en kan vechten. Want de kanker is dan misschien weg, ik zit nog steeds vol op in de nasleep van mijn nare ziekte.
Nu gaat het beter en komt steeds meer het besef.
Meer energie, meer vertrouwen, maar ook gek genoeg meer tranen. Vandaag zei een collega en vriend dat ik er sinds twee weken echt beter uit zag. Dat hij dat had verteld aan mijn baas, waar ik ook een goede relatie mee heb. Dat ik voorheen klaarblijkelijk wel naar het werk kwam om te vechten, maar dat het er altijd naar uitzag dat het mij meer energie kostte dan ik had. En dat dus sinds een week of twee beter lijkt. Dat ze beiden blij waren voor mij. Op dat moment prikten de tranen in mijn ogen. Ik ben blij met zulke lieve mensen om mij heen.
Ik heb zelf inderdaad ook het idee dat ik nu sterker ben dan voorheen. Sterker dan ik dacht. Ik denk zelfs dat ik de top van de berg in de verte kan zien. Geloof me, ik ga niet sprinten. Die valkuilen heb ik gehad en ik heb geleerd van mijn fouten. Ik mag nee zeggen. Ik mag eerlijk zijn. Ik mag zeggen dat het heel zwaar is. En dat zeg ik nog steeds. Maar het gaat wel echt een stukje soepeler de laatste tijd. Wat zó ontzettend fijn en zó gewenst is.
Kanker brengt niet alleen slechte dingen. Ik beloof jullie dat ik hier later nog op in ga. Voor nu ga ik even genieten van mijzelf. Ik ben trots. Ik kan vechten, tegenslagen ontvangen en toch doorgaan. Ik sta versteld van mijzelf. En nu de top in zicht is, neem ik weer heel even rust en pauze. Even accepteren dat het dit nu is. Deze demonen op dit level aangaan en verslaan. Maar wel rustig aan, op mijn tempo.
Met de hulptroepen die daarvoor nodig zijn.
Want van rennen word ik niet beter.
Het uitzicht is hier prima.
En morgen is er weer een dag.
bron: eigen foto (LB)
