Mijn vreemde omgangsfase met Jack kruipt de afgelopen twee weken moeizaam voort. Ik krijg elke morgen wel een appje. Iets van: “Goeiemorgen lieffie, fijne dag vandaag,” met een kus-smiley.
”Jij ook fijne dag” – kus-smiley terug.
Gisteren ineens een foto van een enorme spin. “Gatverdamme” typte ik terug. En dat was het dan weer. Ik zit op mijn werk als ik tegen vijf uur weer een appje krijg.
“Fijne avond schatje, ik mis je zo. xx”
“Jij ook fijne avond,” reageer ik kort.
Ik denk er even over na en vervolg dan dat ik niet kortaf wil zijn, maar dat dit alles een lang en pijnlijk proces wordt als we zo met elkaar blijven omgaan. “Dus wil ik het niet meer horen als je me mist,” besluit ik.
“Ik kan het niet verkroppen dat ik je voor altijd kwijt ben, ik hoop dat het ooit weer goed komt,” antwoord hij emotioneel. Ik negeer deze actie en sluit mijn computer af. Mijn telefoon gaat. Jack. Ik druk hem weg en app hem dat ik zo terug bel als ik in de auto zit.
Jack neemt meteen op. Zijn stem raakt me diep na twee weken uitsluitend app-contact. Hij zegt weer dat hij me verschrikkelijk mist. Dat hij niet heeft kunnen inschatten hoeveel ik voor hem betekende en dat hij de gedachte, mij voor altijd kwijt te zijn, niet kan verdragen. Een gevoel van ongeloofwaardigheid bekruipt me als hij zegt dat ik niet alleen het beste ben wat hem ooit is overkomen, maar dat ik zelfs het beste ben van wat er op deze wereld bestaat. (Ja ja. En toch ging je weg).
Ik word sarcastisch als hij vervolgt met woorden als: “Engel op aarde, 100% onbaatzuchtig en ik zal je voor de rest van mijn leven op handen dragen.”
Ik slik mijn “wow, hoe ga je dan al die vrouwen óók nog dragen, met maar twee handen” nog net in. Ik geloof wel dat hij het oprecht probeert goed te maken. Hij heeft volgens mij ook nooit iemand gehad die onvoorwaardelijk van hem hield en hem accepteerde met al zijn nukken. En dat besef za bij hem inmiddels ook wel ingedaald zijn.
Ik zeg hem dus maar dat hij het waard is om van te houden. Dat meen ik ook en dat moet hij zelf ook geloven. Ik zeg dat er onder dat pantser een heel zachtaardig, verschrikkelijk lief karakter zit, maar dat zijn valkuil ook zijn wispelturigheid is en dat dit nu net hetgeen is, waar ik niet op kan bouwen. Iemand die de ene week roept dat hij met je wil trouwen en de andere week niet weet wat hij voor je voelt, geeft weinig hoop op een stabiele toekomst samen. En juist dat, of eigenlijk alleen dat, is het enige wat mij eindelijk het vertrouwen had gegeven om me weer te binden. En dat is nu opnieuw gebroken.
“Jack, ik wil echt dat je het leven gaat leiden wat je voor ogen had, toen je aangaf je vrijheid te missen en een open relatie overwoog,” besluit ik. “Pas dan zul je weten of dat echt het leven is wat je wilt. En pas dan kun je vergelijken. Niet nu. Leef je leven. Trek eropuit. Scharrel een horde friends with benefits op en leef dat leven.”
“Maar ik wil geen andere vrouw!” protesteert hij met hoorbare emotie. “Ik ben sowieso niet gemaakt om meer dan één vrouw tegelijk te hebben, daar ben ik achter nu!!”
De laatste zin ontgaat mij niet, maar herhaalt zich langzaam voor mijn geestesoog.
Daar. Ben. Ik. Achter. Nu.
Nu. Als in “eerder nog niet”. En plots is het me allemaal zo ontzettend duidelijk. Hij heeft gewoon een ander geneukt, of op zijn minst elders contact gezocht om dat te kunnen gaan bewerkstelligen. Punt. Hij heeft spijt als haren op zijn hoofd, want hij is slecht in liegen en hij kon het me niet vertellen, omdat ik heb gezegd dat dat sowieso einde relatie zou betekenen.
“Hoezo ben je daar NU achter, Jack?” onderbreek ik hem midden in een zin. Jack stamelt dat hij bedoelt dat hij nooit meer dan één vrouw wil hebben en daar nooit het type voor zal zijn, maar ik hoor hem nog maar half. Ik zeg dat ik inmiddels thuis ben en moet ophangen en wens hem welterusten voor straks. “Ik hou van je, Eef, je bent m’n alles,” is het laatste wat ik hoor, voordat ik ophang.
Ik voel een lichte woede bovenop het laatste stukje wanhoop. Ik sluit mijn ogen en zucht diep. De afgelopen anderhalf jaar flitsen langs het zwarte pad aan de binnenzijde van mijn oogleden, terwijl elke denkbare emotie de revue passeert. Ik staar even naar mijn stuur en neem een besluit. De knop moet om. De schakelaar voor mijn emoties, die mij – als het moet – in staat stelt om alles in een breder perspectief te plaatsen. Breder dan hoe ik het wil zien. Die mij laat óverzien.
Mijn Jack is er niet meer. Mijn Jack is niet langer mijn toekomst. Mijn Jack heeft me zoveel moois gebracht. Zoveel geleerd. Mij laten zien dat ik weer oprecht verliefd kan zijn, zonder mezelf te verliezen. Die me heeft geleerd wat ik waard ben. Mij heeft meegenomen op avonturen die ik anders nooit beleefd zou hebben. Mij heeft laten ervaren hoe mooi en diepgaand seks kan zijn en die mij heeft doen inzien hoe waardevol de simpelste dingen in het leven zijn. Dat is een prachtig cadeau. Iets waar ik hem voor altijd dankbaar voor zal zijn en wat niet kan worden uitgewist door het simpele feit dat hij niet in staat is om zich voor het leven aan één iemand te verbinden.
Mijn liefde voor hem zal plaats moeten maken voor een ander soort liefde. Een nieuw ‘wij’. Een nieuwe Jack. Een vriend. Zijn lieve, zachte karakter en dat enorm grote hart, dat te vaak gebroken is. Ik ga daar geen schepje bovenop doen. Daarvoor hebben we te veel gedeeld. Te intens geliefd. Te veel respect voor elkaars tekortkomingen. Ondanks alles verdient hij dat simpelweg niet. We zullen een ander houden van moeten vinden in een leven dat al moeilijk en eenzaam genoeg is. Een nieuwe bladzijde in ons boek van liefde.
Ik slaap die nacht voor het eerst wat beter.
bron: pixabay.com 1100254
