René droeg altijd cowboylaarzen. Of liever, de cowboy laarzen droegen René. Op de marmeren vloeren van de kunstacademie schuurde René met zijn verschijning de bewonderende blikken van alle vrouwelijke studenten zachtjes op.
Afvalscheiding
Ik kijk huiverend naar de vuilnishoop die ineens ontstaat in mijn nét opgeruimde hal. “Wat zit er allemaal in?” vraag ik verbaasd. “Allemaal nog troep van jou,” zegt mijn ex met een vies gezicht.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Een HVD-Sprookje
Mijn moeizame relatie met mijn mobiele telefoon is na jarenlange, tevergeefse, maar liefdevolle toenaderingspogingen uitgelopen op een complete hechtingsstoornis. En nu zit ik zelfs in een paar whatsappgroepen, waar hele mysteries zich voltrekken.
Wisselvallige buien op het schoolplein
“Sinds we gescheiden zijn, zijn we hele goede vrienden geworden,” vertelt June rustig. “Zoals we eigenlijk nog nooit eerder zijn geweest. We wonen zelfs tijdelijk samen in het appartement, dat ik onlangs heb gekocht.”
Een bloeDmooie man
Ik voel me nogal ongemakkelijk. Ik word altijd zenuwachtig van mooie mannen. Natuurlijk is het onzin, maar ik vind mooie mannen vaak te vrouwelijk. Mijn exen waren bijna allemaal uitgesproken lelijk.
Toeristen stelen de charme van Praag
Ik manoeuvreer tussen de vele toeristen, die nog steeds in de rij voor de kassa staan. Keurig rekenen ze hun souvenirs af, terwijl ze ongewild en onbewust het Praagse Gouden Straatje van de laatste charmes beroven.
Laten we het nieuwe jaar open laten
Hier en daar heb ik bladzijden van mijn poëziealbum dichtgeplakt. De gele lijm snottert nog steeds door de bladzijden heen. De inkt van de dichtgeplakte versjes is in de loop der jaren door de lijm opgelost. Soms lossen vriendschappen ook gewoon vanzelf op.
Komt een vrouw op sollicitatiegesprek
“Ik heb ook vaak enige moeite om op tijd te komen. Ik kom best vaak te laat, zelden te vroeg,” verklap ik, deze keer goudeerlijk. “Eh, op het werk, bedoel ik, natuurlijk…” verduidelijk ik toch nog maar even voor de zekerheid.
Colaatje?
Katinka vond beeldende vorming een compleet zinloos vak. En zo af en toe deelde ik zelfs haar mening, vooral wanneer zíj bij mij in de klas zat. Op een ochtend gaf ze zelfs haar zinloze tafel betekenis, door er languit op te gaan liggen.
Bevrijding in een begrafenispotje
Ik zag oud filmmateriaal over het concentratiekamp, waar mijn grootvader was ondergebracht. Ik herinner me dat hij vaak over zijn bevrijding sprak, maar eigenlijk nooit over de oorlog. Het filmpje ging ook over de bevrijding, maar vreemd genoeg zag ik zelf alleen maar oorlog.
Antiblafband
“Zo af en toe koop ik wat spullen in de bouwmarkt, dan ben ik er even tussen uit,” vertelde hij. “Meestal moet ik mijn aankopen de volgende dag van mijn vrouw terugbrengen. En dat… is nu juist de bedoeling!”
In de aanbieding!
Zo zou ik voor mijn 40e verjaardag een bijzonder mooi cadeau krijgen, beloofde hij.
“Het is iets waar je waarschijnlijk nú nog niet zo zoveel aan hebt, maar waar je in de toekomst echt heel blij mee zult zijn!” verklapte hij alvast.
Relatie-kliekjes
Romantiek verdwijnt na verloop van tijd. Eerst zit je nog samen in Parijs en voor je het weet, hang je als een sleurhut vol dagelijkse beslommeringen aan zijn trekhaak.
Feest voor singles (ijsberen in de polonaise)
Er wordt fanatiek gedanst. ‘I will survive’ huppelt in een polonaise van ruim vijftig verleidelijk geklede vrouwen vrolijk voorbij. Ik sluit aan. Single-feesten – vreselijk.
IJsberen om je aan op te warmen
“Zomaar ineens was het stil. Muisstil. En de stilte duurde en duurde. Minutenlang. En nog langer. Niemand zei een woord. Iedereen keek naar de stilte, die op een comfortabele stoel in het midden van de kamer was gaan zitten.”