“Ik houd anders nog steeds van jou, hoor,” glipt er onverwachts uit mijn mond. Het is even stil. “Wist je dat dit werkelijk de eerste keer is, dat je tegen me zegt, dat je van mij houdt?” zegt mijn ex zachtjes. “Terwijl ik zelf toch vaak genoeg mijn liefde voor jou heb uitgesproken…”
Hunkerend verlangen doet groeien
Terwijl ik mijn nieuwe kunstacademie-imago zorgvuldig probeerde vorm te geven met zelfontworpen, maar vooral ondraagbare kledingstukken, idiote kapsels en schoenen die eruit zagen als een paar mislukte Sinterklaassurprises, was Wies gewoon Wies.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Een vacuüm tussen verleden en toekomst
Bestaanszekerheid is voor veel mensen onbereikbaar geworden. Zij bevinden zich in zo’n vacuüm tussen verleden en toekomst. Niet alleen de eerste levensbehoeftes, maar ook hun toekomst zal straks opnieuw moeten worden aangeschaft.
Hartverwarmend onderkoeld
“Een tegen eenzaamheid, dat is toch die campagne tegen eenzaamheid onder ouderen, waarbij die staatssecretaris, hoe heet ie, Van Ooijen als sociale robot wordt ingezet?” “Ja die. Nou, ze hebben dus ook een website. Hier, moet je eens horen…”
De vleesvervanger (de geest is gewillig, maar…)
Trots deelde ik thuis mijn ouders mede, dat ik vegetariër was geworden. “Weet je dat wel zeker?” twijfelde mijn vader. “Je bent nog zo jong en je zit eigenlijk nog in de groei…”
“Ik weet het héél zeker,” benadrukte ik, met de wijsheid van mijn 17-jarige, kersverse, vega vriendje verankerd in mijn hoofd.
Een luisterend oor kan van levensbelang zijn
Als ik mijn zus een paar dagen later weer spreek, vertelt ze verdrietig dat ze te laat was om de eenzame dame nog een bloemetje te brengen, want ze was inmiddels aan haar complicaties gestorven. “Waarom? Wat ging er mis? Dit is toch een standaard operatie?”
Onderbroekenlol
“Mááám,” reageert mijn dochter vanuit haar kamer, “je gaat toch niet zonder onderbroek naar buiten?! Dat is echt totally awkward!”
“Waarom niet? Ik heb toch een nachthemd aan? Niemand, die het ziet.”
De kans om een partner te vinden die bij je past
“Gatsie, ik kreeg net zo’n video-call van Piet!” “Hoi, ma. Wie is Piet? Ik ken helemaal geen Piet?” begroet ik mijn moeder door de telefoon. “Ik ook niet. Ik heb hem gisteren op een dating-site gevonden. Hij belde net, maar hij was vergeten zijn kunstgebit in te doen.”
Liefde op een spiekbriefje (ik ben – du bist – she is)
“Ik word heen en weer geslingerd tussen mijn hart en verstand. Mijn hart vertelt me dat je de meest fantastische vrouw bent, die ik ooit heb ontmoet. Maar mijn verstand zegt tegelijkertijd dat er in jouw leven nauwelijks ruimte is om onze relatie vorm te kunnen geven…”
De annulering
“Mevrouw, gaat het een beetje?” klinkt het bezorgd aan de andere kant van de lijn. “Jawel, het gaat wel, maar mijn vakantie is net ook al geannuleerd,” probeer ik licht gegeneerd een enigszins neutrale verklaring voor mijn moment van zwakte te vinden.
Een glasvezel-relatie is de toekomst!
“Wat bent U in vredesnaam aan het doen?” Verbaasd kijk ik naar een onbekende man, die in mijn voortuin een enorme kuil aan het graven is. “Mevrouw, ik leg een glasvezelkabel voor u aan!” Maar… Ik wíl helemaal geen glasvezel!
Een platonische vriendin
“Wat vindt Cor er eigenlijk van?” informeer ik voorzichtig.
“Hij beschouwt haar als een platonische vriendin. En hij snapt totaal niet waar ik me druk over maak.”
“Dan is er toch niets aan de hand?”
“Ammehoela!”
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest
Als hypochonder probeerde mijn vader op alle mogelijk manieren zijn angst voor ernstige ziekten te beheersen. Tot hij écht ziek werd. Toen was de angst ineens weg.
Een teken van dood
“Het zou het fijn zijn als je straks vanuit het hiernamaals op de een of andere manier een teken van leven zou kunnen geven. Zodat ik weet, dat je er op de een of andere manier nog bent.” “Geen teken van leven, maar een teken van dood,” verbetert mijn oma glimlachend.
Persoonlijke hygiëne
De man van mijn vriendin wil ineens niet meer douchen voor het slapen gaan. En nu stinkt hij. Mysterieus… “Maar het is opgelost, hoor,” lacht ze stralend. “Hij begon er zelf over. Gisterenavond lagen we in bed, en toen vroeg hij of hij even met me kon praten…”