Ik zette de mandjes met zeep op zolder. Je wist maar nooit of ze ooit nog van pas zouden komen voor een of andere romantische bestemming. Maar voor iets minder romantisch’ als het #Coronavirus zijn ze ook geschikt.
Hier, heb je een paar aandelen! #Cadeautje
Laatst kreeg ik zomaar een ‘cadeautje’; een paar ‘aandelen’ in de vorm van een aangekocht stukje softwarebedrijf. Daaruit zou ik dan over een tijdje een passief inkomen kunnen genereren. Maar ik heb veel liever gewoon een plant. Of een bos korenbloemen.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Prinsessenwensen
Nadat ze zichzelf tot prinses verkozen en alle resterende Playmobil poppetjes nog eens nauwkeurig bekeken had, kwam ze tot de conclusie dat de poetsvrouw toch eigenlijk wel het meeste op mama leek.
Tot Sint-Juttemis duurt te lang
In het interview adviseert stadsdichter Jesse Laport jongeren om niet te snel carrière te willen maken. Er wordt tegenwoordig teveel van jongeren verwacht, in veel te weinig tijd. Wijlen auteur en poëet Frans Vogel had het daar ook al over.
Mannentandartsen; soms behoorlijk pijnlijk
Een tandartsbezoek is dubbel pijn lijden. Het boren tijdens de behandeling gaat altijd gepaard met het vullen van gaten uit mijn verleden. En nu ben ik niet alleen de pijn zat, maar ook het geneuzel over mijn ex.
Echte liefde is (was) mooi
Gisteren was ik op visite bij een vriend die zijn vrouw verloren heeft. Ze was zijn grote liefde. Hij is onbeschrijfelijk verdrietig en vertelt. In hun gezamenlijke biografie staan prachtige verhalen over echte liefde. Slechts een spatie waren ze altijd van elkaar verwijderd.
Romantiek ten top (La vie en rose)
“Je mag dan inderdaad wel overal de weg kunnen vinden, maar je bent tussendoor toch maar mooi op de verkeerde heuvels geklommen… Misschien wilde je onbewust eens een ander uitzicht?”
Nijdig nam ik een slok van mijn bittere therapeutenthee zonder suiker.
Nieuwjaarswens
Uit de Eiffeltoren vielen duizenden sterren. “Zal ik een ster voor je vangen?” stelde mijn lief voor. “Dan wens ik dat ik altijd bij jou zal blijven.” We zeiden niets en keken tegelijkertijd naar het kindje op de nog warme motorkap. En wisten dat we hetzelfde wensten.
Lekker weertje, hè?
Wanneer ik naar huis rijd, bedenk ik dat de klasgenoten van mijn dochter geen kranten ter isolatie kunnen hergebruiken, omdat ze al het nieuws op internet lezen. Pubers maken zich zorgen over smeltende ijskappen en oplopende temperaturen.
Moderne thuiszorg
Hij draagt een overhemd, sokken en schoenen. Zijn broek ontbreekt nog steeds. Voor het eerst kijkt hij me aan. Zijn blik is uitdagend. Ik sla snel mijn ogen neer, waardoor mijn uitzicht helaas niet verbetert.
Plaats voor een nieuwe toekomst
“You are a very lucky lady, but your star has not opened yet.” De onbekende, mysterieuze man, die gekleed was in een lang wit geborduurd gewaad, keek mij onderzoekend aan. Omdat ik geen idee had, over welke ster het ging, kneep ik voor de zekerheid mijn billen maar even snel samen.
Topvader!
“Die kleine is wel een schatje, hoor!” probeer ik hem op te beuren. Ik duw zijn zoontje in zijn armen.
“Ja, hè? En het zal deze jongen,” vastberaden houdt hij het schaterende ventje hoog in de lucht, “aan werkelijk níéts ontbreken! Daar zal ik persoonlijk voor zorgen! De hele wereld is van hem!”
De spiegelende man
Maar na verloop van tijd merkte zelfs ik dat hij spiegelde. Hij herhaalde zo nu en dan letterlijk mijn woorden, waarschijnlijk met als doel mijn vertrouwen en empathie te winnen. Ook spiegelde hij onopvallend mijn bewegingspatroon. Als ik onderuit op de bank was gezakt, zakte hij met me mee.
Een lege portemonnee en toekomstdromen
“Zullen we het gebouw kopen?’ stelde ik op een dag plompverloren voor. Meteen werd ik hartelijk uitgelachen.
“Alsof je het gebouw zomaar op ons boodschappenlijstje zou kunnen zetten, tussen de thee en de suikerklontjes? We zijn onbekende, arme kunstenaars!”
Donorhart in de file
“Toch is het waar. Mijn hart heeft gewoon levenslang in de file staan te vernikkelen, terwijl al die andere harten voorbij raasden.” “Had je misschien toch even wat energie bij moeten tanken onderweg, zodat je ook weer mee kon komen,” ginnegapt ze cryptisch.