Menig maal heb ik – op het hoogtepunt van zo’n ruzie – geroepen dat hij het maar eens een tijdje alleen zou moeten doen. Dan zou hij vanzelf wel zien wat er allemaal gedaan moet worden in huis.
Hallo! Ik ben een vrouw, ja!
‘Maar wat moet ik dán doen?’ ‘Bankhangen. Films kijken. Spelletjes doen. Je rondom laten verzorgen. Kruipen. Beentjes omhoog. Eigenlijk gewoon een man zijn.’
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Ik mankeer niets!
De huisarts knikt. Dan pakt ze haar pen en klikt de drukknop in-uit-in-uit. Ik volg de bewegingen met mijn ogen en voel de tranen branden.
‘Stoelgang?’ Ze kijkt me onderzoekend aan.
Druppelsgewijs
Ik durf bijna niets te zeggen. Op het moment dat we een Raststätte voorbij rijden, kreun ik: ‘Ik moet eigenlijk best wel plassen… Kunnen we bij de volgende mogelijkheid misschien toch nog weer héél even stoppen?’