Even afgesloten van de wereld, helemaal midden in de natuur, zittend in mijn eigen bubbel; het was een weldaad. Het leverde mij niet alleen hele mooie platen op, maar gaf me ook een berg energie.
Tóch nog een voordeel van Corona
Een maand of twee terug heeft vriendlief ook een bokszak op zolder opgehangen. Vroeger stond ik in het luchtledige te trappen en te slaan; nu heb ik eindelijk heel wat meer weerstand. Lekker meppen!
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Vakantie-stress: de reis is het doel
Ieder jaar neem ik mij plechtig voor om onderweg te slapen. En ieder jaar gaat dit idee in rook op. Hoewel mijn vriend het helemáál niet erg vindt dat ik in de auto mijn ogen (en daarmee ook mijn mond) dicht doe, zit ik ieder jaar solidair naast hem uit het raam te staren.
Een eindeloze berg
“Sneeuw is toch wat anders dan deze mat he?!” grinnikt de instructeur. Gelukkig heeft hij het beste met mij voor. “Wanneer het hier goed gaat, is de sneeuw appeltje eitje!” De “bar” mag ik vooral niet vastpakken. “Die is er op de berg ook niet!” roept hij.
Wij mogen gezien worden!
De bestuurder ziet, als het goed is, nu een chaos van rode lampjes op zich afkomen. Voor het grote what-the-fuck?!?-effect draai ik rondjes en spring in de lucht. De auto gaat vol in de remmen. We worden gezien.
Mijmeringen in de ochtend: wandelmeditatie
Een tijdje heb ik geprobeerd vriendschap met haar te sluiten. Maar we zaten totaal niet op dezelfde lijn. Ik kwam waarschijnlijk wat (te) “simpeltjes” over… #Mijmeringen tijdens de ochtendwandeling.
Sportvrouwen – F*ck it, ik doe ’t gewoon (wakeboarden)
HELL YEAH! DID IT!! Weet je wat voor een adrenaline-boost je van wakeboarden krijgt? Het was er in ieder geval eentje waarvan ik gewoon heel de nacht heb liggen stuiteren in bed. Kon niet slapen, omdat ik zó onwijs trots op mijzelf was. Fuck it! Gewoon doen, dus!
De hobby in wording! (Wakeboarden)
Ik stuiterde over en door het water als een pingpongbal. Werd daarna meters voortgetrokken door een kabelbaan die rond de 30 km per uur ging, terwijl ik half op en over mijn ski’s in het water lag. Staan was een drama en na een uur waren mijn spieren zo verzuurd dat ik het voor gezien moest houden.
Op jacht!
“Heb je al een voorkeur?” vraagt vriendlief. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Avondeten? Vakantie? Nieuwe tuintegels? Ik geef het op.
“Voorkeur? Voor wat?”
“Voor een boot natuurlijk!”
Voor de wind gaan
Ik leerde dat de rechteroever best aan je linkerhand kan liggen. Dat een roeiboot voorrang heeft op een motorboot. Rechts gaat niet altijd voor links en al helemaal niet wanneer je… Nou ja, in ieder geval zat ik er lekker in. #Vaarbewijs
Als je haar maar goed zit
“WAT DOE JE NOU!!?” gil ik met mijn tandenborstel nog in mijn mond. Zoon gaat stoïcijns door met zijn actie. Hij knipt een hele pluk, ietwat scheef, vanaf de haarwortel af. De badkamer wordt met stilte gevuld, terwijl we allebei naar de pluk haar in zijn hand staren.
Brutus en Softie
Brutus, met al zijn fratsen, is een auto voor de liefhebber. Dat ben ik duidelijk niet. Dus: Brutus eruit of ik eruit! Een gevaarlijke en gewaagde mededeling aan een autofreak als mijn vriend.
To bike or not to bike?
Het belooft een mooie dag te worden. Zelfs de vogels lijken er vrolijker van te kwetteren. Dit alles brengt mij in vakantiestemming. Ik hijs mijn rugzak iets verder op mijn rug, jump op mijn fiets en cross naar de zaak. Tot zover het vakantiegevoel.
We mogen weer!
Zoonlief was al weer een week of drie aan het trainen. En dat, terwijl hij mij thuis achterliet met aardig wat afkickverschijnselen. Ik had nog net geen last van trillerige handjes.
Poownie (vrouwen en paarden)
“Verhalen tegen hem ophangen deed ik natuurlijk niet. Want: geen Pennymeisje, dat uren aaneengesloten tegen haar viervoeter brabbelt. Nee, samen wandelen. Stilzwijgend, naast elkaar.”