Het verrotte leven van de man die zijn vrouw het nieuwe alarmsysteem moet uitleggen:
“WEET JE WAT?!… IK RUK DAT KLOTE-KASTJE WEL WEER VAN DE MUUR!”
Het verrotte leven van de man van… (6)
Toen ze elkaar leerden kennen, betaalde je nog per sms-je. Toen zaten ze alleen vastgezogen aan de telefoon als ze niet bij elkaar waren, onrustig wachtend op een teken van genegenheid van de ander.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Het verrotte leven van de man van… (5 – kersteditie)
“May your days be merry and bright, and may all your Christmases be white,” galmt haar stem overdreven door het huis. Hij zucht. Ondertussen weet hij wel dat ze droomt van een “white Christmas”. En daar doet ze ook alles voor.
Nog zes wachtenden voor u
“Als mensen de krant of een tijdschrift lezen en daarom niet praten, heeft u daar waarschijnlijk géén probleem mee. Maar als iemand in plaats van een magazine een telefoon in de hand heeft en daarop leest of kijkt, dán is het ineens fout?”
Het verrotte leven van de man van… (4)
Hij lacht even als hij denkt aan haar stomme grapjes. Als hij bij het ontbijt in zijn tablet gezogen zit, zal ze geen een stukje brood meer in zijn koffie dopen. Hij zal niet meer schrikken van een sponsachtige broodbrok als hij, verzonken in gedachten, een slok neemt.
Het verrotte leven van de man van… (3)
De levensstijl van de laatste maanden begint haar lichaam te tekenen. Ze doet er nog alles aan om een goede moeder te zijn. Meer kan hij niet van verwachten.
Het verrotte leven van de man van… (2)
Terwijl hij zijn jas in de hal dichtritst, wacht hij op het geluid van haar stem. Lang duurt het niet. Daar klinken de poeslieve woorden al uit de woonkamer:
“Schat, zal ik vandaag met jou mee rijden naar kantoor?”
De wereld is mooi. Meestal…
Wonderbaarlijk genoeg heb ik de hele dag nog geen nieuws gekeken of gehoord. Alles is langs me heen gegaan. Het nieuws van de dag ervoor is nog niet eens écht bij mij binnen gekomen. De zon en het mooie weer zijn alles wat ik nodig heb. Ik ben opgewarmd. De wereld is zonnig en prachtig. Of toch niet?
De fut is eruit (28): Brandende ogen (de dag na de date)
“JIJ was daar óók met een andere man. Een hele lieve, zachtaardige, attente man. En JIJ hebt hem gewoon laten zitten! Je hebt hem geen blik waardig gekeurd, omdat je alleen maar gefocust was op jouw EX. En dan schop je ook nog een scène. Iedereen in het restaurant kon merken dat er iets aan de hand was en hij zat alleen aan een tafel op jou te wachten.”
De fut is eruit (27) – Het zwarte gat
Zat hij hier nou in zijn eentje? Hij had wel mooie kleren aan. Ze ving nog net een glimp op van haar ex-man die ging staan en een blonde vrouw drie kussen gaf.
De luizenmoeder: JEUK!
De Luizenmoeder herkenbaar? Hilarisch? Als ik mijn zoon naar school breng, zie ik de juf nooit ouders de klas uitwerken. En dat ‘Hallo Allemaal’ vinden wij niet bijzonder, alleen maar heel erg irritant.
De dag dat mijn ‘chauffeur’ een rijles regelde
“Jou ken ik wel. Ik zie jou altijd fietsen met twee jongens toch?” Klopt. Dat ben ik. Ik fiets veel.
Niet geheel vrijwillig. Ik heb ‘gewoon’ geen rijbewijs. En dáár moet nu een eind aan komen… vindt mijn man.
Oeps, vergeten… Internationale Mannendag
Afgelopen zondag was het internationale mannendag. Heeft u er wat van gemerkt? Nee, hè? Nou, wij ook niet. En dus bleef het stil op HVD. Héél stil.
Nou ja, met betrekking tot die mannendag dan. Want helemaal stil, dat zijn wij vrouwen natuurlijk nooit.
De fut is eruit (26)
Het huis is leeg. Zijn spullen zijn weg. De kinderen ook.
De stilte in huis valt haar zwaar.
#eenzaamheid
Navelstrengpunniken? Echt?!
Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om creatief los te gaan, het strengetje te buigen en op een lage temperatuur af te bakken in de oven. Dezelfde oven waarin ik ’s avonds mijn pasta met tomatensaus op zou warmen.