Caroline kan absoluut niet tegen kietelen, maar toch windt het haar een beetje op. Na het gekietel, krijgt het meisje klemmen op haar tepels. Caroline kan ze bijna zelf voelen. Ze drukt zich even tegen Arend aan.
“Ik ben zó blij dat ik daar niet sta.”
TED-talk “#Zweepjes”
Dan vertelt Petra dat ze de zwepen ook op een vrouw zal demonstreren. Ze wijst op het dikke meisje dat vlakbij Caroline op de grond zit.
“Robert heeft een duidelijke ruggengraat, maar Sita is wat dikker, dan zie je het allemaal niet zo goed.” Het meisje kijkt verschrikt op en drukt zich even tegen de vrouw met de plateauzolen aan. Die strijkt sussend over haar haar.
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Kopje thee
Ze recht haar rug en gaat de donkere ruimte weer in. Voorzichtig kijkt ze om zich heen. Ze ziet vaag wat banken, een paar kussens op de grond en een ketting met katrol aan het plafond. Waar zou dat voor zijn? En waar is Arend?
Nieuwe schoenen
Vlakbij het opgegeven adres wijst Arend op een stevig gearmd stel, allebei gehuld in zwart leer. De man draagt een koffertje. “Kijk die gaan er ook heen”.
“Hou maar op…,” zegt Caroline, plots weer trillend, “ik hoef niet meer… ik ken dat, ik kan geen nee zeggen en dan doe ik toch dingen die ik niet wil.
Een babyface graag! (Zorro in actie)
In de badkamer probeerde ik in één soepele beweging het zwarte vlies – want dat was het – van mijn gezicht te pellen. Maar hoe ik ook plukte en frunnikte, er gebeurde niets. Het maskervlies zat muurvast.
Miss Bril
Twee jaar en vier glasrecepten later lag bij de opticien een formulier waarmee je je kon inschrijven voor de Miss Bril Verkiezing van dat jaar (1960). Daar wilde ik ook aan meedoen, want mijn bril stond me best goed, vond ik zelf.
“Wat is uw meisjesnaam?”
Men vond het nogal raar, hier in de provincie. Je was vrouw en getrouwd, dús was je de vrouw van een man wiens naam je ging dragen en had je bijgevolg ook een meisjesnaam. Ik vond dat stom, dus liet ik overal mijn eigen naam staan.