“Ineens vliegt het me naar de strot. Hoe overleef ik dit? Vanochtend voelde ik me te vies om mezelf aan te kijken in de spiegel. Hoe voorkom ik dat ik uit elkaar val?”
Leela’s Spreekbuis: “Niks meer.”
Veel te snel reden we de weg op. “Rij eens wat rustiger,” riep ik geschrokken, “straks krijgen we een ongeluk!” Hij antwoordde kalm: “Als we nu gaan, dan gaan we in ieder geval samen.”
Tekstista’s gezocht: schrijf mee op HVD!
Wij zijn continu op zoek naar vers bloed! Wij zoeken vrouwelijke schrijffanatici die graag op een groter platform willen schrijven en publiceren.
Denk jij, ware vrouw, aan de man (onze lezer) uit te kunnen leggen hoe wij vrouwen denken? Heb je je vrouwenhart verpand aan de schrijverij? Heb je tevens een vlotte, vooral niet te tamme pen en een goed gevoel voor taal? Dan leveren wij je het lezerspubliek voor je teksten! HoeVrouwenDenken biedt je direct een groot bereik.
Interesse? Schrijf mee. Mail ons met voorbeelden van recent werk en een duidelijke motivatie:
redactie@hoevrouwendenken.nl
Leela’s spreekbuis: “Uit!”
“Ik wéét dat dit niet alles is. Maar blijkbaar wel alles wat ik krijg. Alles waar ik het mee moet doen. Ik heb gekozen.”
Over keuzes, chaos, verwarring en berusting.
Leela’s spreekbuis: Vrouwengedachten – Zwarte gaten
Loslaten. Niet jaloers zijn. Mezelf accepteren.
Flierefluitend de dag doorleven.
Niet plannen, met de flow meegaan.
In het ‘nu’ leven.
Ik kan het niet.
Verknipt
De achterkant van mijn tong wacht geduldig. Een korte streling is genoeg. De tortellini met saus laat ik bij deze nog een keer door m’n hoofd gaan. Tortellini is makkelijk.
Get real, choose life
Die troebele blik van je. Man, je schiet er echt geen bal mee op. Je ziet geen ene flikker en je valt over je eigen toetsen van ellende. Waarom die eeuwige melancholie, die oh zo grote ontevredenheid?
Leela’s spreekbuis: “Lekker puh!”
“Als je als kind dag in dag uit jankend thuiskomt, met blauwe plekken, schaafwonden, kapotte kleren en gemolesteerde schoolspullen, dan doet je dat als moeder natuurlijk wel iets.”
Leela’s Spreekbuis: “Smerige Leugenaar!” (Deel 2)
“Ik moest er echt niet aan dénken dat ik verliefd zou zijn op mijn oom. Alleen het idee al. Ik verliefd op mijn verkrachter?!? Ik walgde ervan…”
Leela’s spreekbuis: “Smerige leugenaar!” (deel 1)
“Mijn oom van wie ik dacht dat hij wel aardig was. Hij duwde zijn tong naar binnen. Niemand zag het. Ik duwde hem weg, volledig overdonderd.”
Leela’s spreekbuis: “Iets met zijn vader”
“Hij beloofde mij niet te slaan. Later kwam hij daarop terug, zei dat hij daar spijt van had maar dat hij zich aan zijn woord zou houden. En hij wist genoeg andere middelen.”
Leela’s spreekbuis: “Jij moet veranderen!”
Ik wilde enkel nieuwe vrienden. Wat ik niet wilde, was thuiskomen en huilen, huilen, huilen. In vier jaar veranderde ik van een spontane en vrolijke tiener in een onzekere en bange puber.
Leela’s spreekbuis: “Psychisch mishandeld”
Stapte ik naakt uit bed dan vergeleek hij me met Barbapapa. “Jij bent net zo dik en roze” zei hij dan. Gevolgd door “huup huup hangtieten” en hoongelach.
Leela’s spreekbuis: “Ben ik nou verkracht?”
10 Jaar lang lang ben ik verkracht en misbruikt door mijn eigen man. Een nare narcist, de duivel in vermomming. Een man die nooit fysiek geweld gebruikte, maar me met één bik ineen liet krimpen. Alles deed ik om hem niet kwaad te maken, echt alles.
Leela’s spreekbuis: “Opa”
“Ik was uit mijn lichaam getreden. Dissociëren heet dat. Een overlevingsmechanisme dat intreedt tijdens een traumatische ervaring.”
Pesterig
Ik durfde – ondanks inmiddels goed ontwikkelde fuck you-mentaliteit – niet meer naar school. Had huilbuien. Slaapstoornissen. Keek altijd achterom of iemand me volgde. Maar zei bijna nooit iets, liet niets merken. Vooral thuis niet.